En god wat wil ik veel reviewen nog. Ik schuif reviews voor Forbidden en Aborym op de lange baan, voorlopik ga ik alle tijd nodig hebben om het nieuw album van The Ocean te doorgronden. Wat concerten betreft, reken niet op verslagen tot maart, dan zijn Paganfest 2011, Epica, en misschien Sonata Arctica. En met een beetje geluk ga ik ook naar Children Of Bodom, Machinae Supremacy en Ensiferum! Wat een package!
- Amon Amarth heeft de studio betreden. Jippie!!
- Hier kan je het nieuwe album van God Dethroned alvast streamen. Under The Sign Of The Iron Cross komt op 19 november uit.
- De Duitse band Obscura is klaar met de opnames van het nieuwe album Omnivium. Het album komt in maart 2011 uit.
- Nieuwe clip van Death Angel kan je onderaan beluisteren
- En hetzelfde geld voor Yarilo van de Russische band Arkona
- Het nieuwe album van Agalloch, Marrow Of The Bone, kan ook gestreamd worden en wel hier.
- Een nieuw album van het eenmans leger en het ondode kwartet One Man Army And The Undead Quartet is in aantocht. The Dark Epic komt op 25 februari uit en zal songs met de titels Sandman Apocalypse, Stitch, The Pleasures Of Slavery en The Zombie Syndrome bevatten.
- Ook Korpiklaani is de studio in. Het nieuwe album Ukon Wacka komt op 4 februari uit. Hier kan je alvast een filmpje van de band in de studio bekijken, compleet met een nieuw nummer!
- En voor de Tolkien liefhebbers: Battlelore heeft het nieuwe album Doombound af en het komt op 28 januari uit in Europa
REVIEWS
Gwar – Bloody Pit Of Horror (Thrash Metal)
Tijd voor viezigheid, tijd voor Gwar! Bloody Pit Of Horror is het twaalfde album van deze ranzige punkmetallers. Waarom deze heren in die pakjes rondlopen ga ik je niet vertellen, dat zoek je zelf maar op.
Vanaf Zombies, March is het duidelijk dat Gwar niet heel erg aan hun geluid gesleuteld heeft. Sinds Violence has Arrived is hun geluid meer en meer richting metal geslopen. Op Bloody Pit Of Horror is de punk weer een beetje terug. Zombies, March is een uitstekend voorbeeld.
De kenmerkende schreeuwstem van frontman Dave, eh pardon, front-alien Oderus Urungus torent hoog boven de chaos van de drums en gitaar uit. Kennelijk worden er op dit album 8-snarige gitaren gebruikt, en dat hoor je wel. Maar Gwar haal geen technische capriolen uit. Songs als Storm Is Coming, Beat You To Death en Hail, Genocide zijn echt Gwar ten voeten uit.
Maar Gwar experimenteert ook een beetje. Na de harde opener Zombies, March komt Come The Carnivore, een doomy song, die in de verte wel een beetje aan Ahab doet denken. You Are My Meat is grotendeels akoestisch. Om dit nummer hangt een onheilspellende sfeer die nergens anders op het album terugkomt.
Nog twee aanraders: Tick Tits en KZ Necromancer. Deze laatste gaat over de “horror dokter van Auschwitz” Joseph Mengele, de “angel of death.” Vraag aan je opa en oma wat ie deed. Tick Tits heb ik bewust tot het laatst bewaard want het is denk ik het beste nummer van dit album en een uitstekende bloemlezing van alles waar Gwar voor staat. Lekker ruige thrash-punk, met een hoog comedy-gehalte, maar wel met een groot talent voor riffs.
Als Gwar je hiervoor al niks deed zal Bloody Pit Of Horror daar niks aan veranderen. Het album breit gewoon voort op de uitgebreide discografie van de band. Als Gwar wel je pakkie an is, of je gewoon lekker thrash metal wilt die zichzelf niet al te serieus neemt dan is Gwar perfect voor je. Bloody Pit Of Horror is een prima album dat door het gevarieerde songmateriaal de middenmoot weet te ontstijgen. Een klapper van een album is het echter niet. Maar ach, ook buitenaardse wezens worden een jaartje ouder.
77/100
Fejd – Eifur (Folk)
Ja, je leest het goed. Folk. Folk. Maar man, wat een goede folk. Fejd is een Zweedse band, opgericht door de broertjes Rimmerfors en leden van de metalband Pathos.
Heel leuk allemaal.
Ik was zo dom om niet naar Fejd te luisteren voor ik naar Wacken 2009 ging. Had ik dat maar gedaan, dan had ik nu kunnen zeggen dat ik Fejd live gezien had. Wat een lekkere muziek zeg. De muziek laat zich omschrijven als akoestische folk-rock. Letterlijk. De broertjes Rimmerfors spelen nyckelharpa, draailier en bouzouki en dat zijn dan ook de lead-instrumenten bij Fejd. Kennelijk speelt iemand keyboards maar ik denk dat hij de ook draailierspeler is, omdat ik duidelijk nyckelharpa en draailier samen hoor. De drums worden vanuit een metalbenadering gespeeld, dus een echt drumstel en af en toe lekkere twin-kick roffels.
Het album begint met Drängen Och Kråkan, een enorm lekker dansbaar deuntje. Zo’n ploert die zich in je hoofd nestelt en er niet meer uitkomt. Het hele album is doorspekt met dat soort nummers. Dansen en springen geblazen dus, op ondermeer Gryning, Farsot, Eifur en Yggdrasil. Ook melancholie komt aan bod, zoals op het korte, a capella gezongen Varstäv. Er staat ook een episch nummer op het album, het zeven minuten durende epos Arv.
Maar over het algemeen zijn de songs vrij opgewekt. Ik voel een soort natuurkracht achter de muziek, als of de Zweedse woudgoden zelf de muziek hebben opgeleukt met hun energie.
Fejd levert een erg leuk album af. Zeker voer voor folk metal liefhebbers en liefhebbers van Scandinavische folksmuziek. Jammer dat de songs op de tweede helft van het album een beetje eenheidsworst vormen. Maar verder is Eifur een lekker album. Een beetje vreemd maar wel lekker.
75/100
Amberian Dawn – End Of Eden
Sommige bands weten de succesformule al heel snel te vinden. Het Finse Amberian Dawn is zo’n band. Al op het eerste album River Of Tuoni liet de band een knap staaltje symfonische metal horen, met als grootste obstakel het onoriginele van hun muziek. Amberian Dawn klinkt namelijk als een kruising tussen Epica en klassieke Nightwish en wijkt daar niet vanaf. Opmerkelijk detail, net als Nightwish wordt Amberian Dawn geleid door een toetsenist die Tuomas heet.De muziek is geen totale kopie van Nightwish. Amberian Dawn schrijft wat meer compactere songs en met uitzondering van het afsluitende War In Heaven blijft elk nummer netjes onder of net boven de vijf minuten. Het kopieergedrag is ook echt geen nadeel. End Of Eden bevat ongelovelijk sterke songs en het is duidelijk dat de band louter uit getalenteerde muzikanten bestaat.
Catchy songs met mooie sopraan zang van zangeres Heide Parviainen (wat is dat toch een rotnaam om te schrijven).
Talisman, Come Now Follow en de single Arctica zijn alledrie lekker up-tempo meezingers. In Ghostly Echoes doen wat modernere keyboardgeluiden hun entree. De track is was experimenteler dan de voorgangers. Het volgende hoogtepunt is Blackbird. Deze song schreeuwt keihard “NIGHTWISH!!!” Maar gelukkig is het een erg goed nummer. Een nummer dat gegarendeerd de vuisten de lucht in krijgt . Field Of Serpents treed dan weer in de platgetreden power metal paden.
City Of Destruction begint met een heerlijke riff, die zo door de grootmeester Antonio Vivaldi geschreven had kunnen zijn. Het couplet doet wat progressiever aan, terwijl het refrein opgewekt en bijna danserig is. In deze song zit ook een gastbijdrage van toetsenwizard Jens Johansson.
Het aansluitende Virvatulen Laulu is een aparte track. Het is een symfonisch operastuk, een aria zo je wil. Zangeres Heidi gaat in duet met de Finse operazanger Markus Nieminen. Uitvoering: vlekkeloos. Instrumentatie: prachtig. Passend op album: mwoah. Nodig: nee. Geschikt voor iedereen: nee, maar wel voor iedereen die van dit soort muziek houdt. Mijn punt: leuke track, maar als ik naar een metalalbum luister wil ik eigenlijk metal, en geen opera. Het is een mooi lied en past bij het album maar toch de vreemde eend in de bijt.
Afsluiter War In Heaven is een doomy track. Hij sleept maar voort en voort en treed nooit in up-tempo gebied. Ook hier zit een solo van Jens Johansson in. Een redelijk nummer, maar het laat me wel met een afwachtend gevoel. Het is alsof er nog een track na had moeten komen.
End Of Eden is een lekker plaatje geworden maar zeker niet meer dan dat. De band vindt het wiel niet opnieuw uit, maar heeft net iets dat ze uniek maakt. Liefhebbers van Nightwish met Tarja moeten Amberian Dawn zeker even checken. Voor mij is End Of Eden niks meer dan een lekker plaatje voor af en toe.
73/100
Ja, een beetje in de middenmoot vandaag. Ik heb nog geen keiharde knallers gehoord. Maar de nieuwe God Dethroned is over twee dagen uit dus dat wordt knallen geblazen!
En verder raad ik Deathspell Omega - Paracletus aan iedereen die van aparte (black) metal houdt aan. Ik kan er geen zinnig oordeel over kwijt, dus oordeel zelf!
Zo! Dat is veel! Ja, ik weet het, ik verwen jullie. Nou hup, ga wat doen met je leven!
Stay metal \,,/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten