Nou, de grote verandering is al bekend, ik heb web-log.nl vaarwel gezegd. De site was te chaotisch, onoverzichtelijk en de typepad was klote. Blogger is nu al een betere site. Ik kan beter afbeeldingen plaatsen, dingen schrijven en als mijn pc vastloopt heeft Blogger mijn blog opgeslagen! Perfect, al zeg ik het zelf. Vaarwel web-log, hallo Blogger!
Het waren dus weer een bewogen twee weken. School, presentaties, kutblogsites die niet meewerken, vertraging op het station en vooral heel veel metal. Ik heb mijn kont eraf gereviewed deze keer! Ik moet zo rond de tien reviews zitten (twaalf om precies te zijn) en als er niet iets voor iedereen bij zit eet ik mijn telefoon op!
Helaas was niet alles rozengeur en wodka lime deze week. Zo schrok ik erg van het nieuws dat Nergal (Behemoth) leukemie heeft in een gevorderde staat. Ik wens hen, zijn vrienden, familie en band heel veel sterke, en ik hoop dat hij er bovenop komt. Voor degenen die steun willen betuigen, er is 17 oktober een “bone marrow drive” in Californië, maar je kan natuurlij ook gewoon een berichtje in het gastenboek van Behemoth op www.behemoth.pl achterlaten.
Ook erg geschokt was ik van het nieuws dat Mike Portnoy Dream Theater heeft verlaten. Mike’s statement kan je beneden lezen.
Maar er zijn ook leuke dingen gebeurt. Zoals de enorme stortvloed aan releases. Stone Sour, Volbeat, Murderdolls, Disturbed, ze krijgen allemaal een review van me.
De concertagende heb ik geschrapt, ik kan niet voldoende informatie daarin kwijt. Jullie gaan zelf maar naar de websites van de podia.
Dan heb ik nog een verslag van de Baroeg Open Air. Verwacht geen diepe reviews van alle optredens want we hebben het grootste deel van de tijd op het gras doorgebracht. En in dat straatje, hier is een foto van mij met Hail Of Bullets/ex-Gorefest drummer Ed Warby.
Inhoud
- Nieuws
- Reviews:
- Stone Sour – Audio Secrecy
- Volbeat – Beyond Hell/Above Heaven
- Dragonforce – Twilight Dementia
- Murderdolls – Women And Children Last
- Dagoba – Poseidon
- Kamelot – Poetry For The Poisoned
- Disturbed – Asylum
- My Favorite Scar – My Favorite Scar
- System Divide – The Conscious Sedation
- ReVamp – ReVamp
- Sonic Syndicate – We Rule The Night
- Jaldaboath – The Rise Of The Heraldic Beasts
· Live: Baroeg Open Air + My Favorite Scar/Breda Barst
· Releases
· Aanraders
- Allegaeon – Preaching The Machine
- Jaldaboath – Hark The Herald
- Skambankt – Mantra
- Svartby – Snubbar, Snubbar
- System Divide – The Apex Doctrine
- Hibria – Tiger Punch
- Imperium Dekadenz – Lacrimae Mundi
- Twilightning – Delirium Veil
Nieuws
- My Dying Bride pakt nogmaals uit voor het 20-jarige jubileum. Op 25 oktober verschijnt via Peaceville/Suburban Evinta, een 2-cd set (3 stuks in deluxe versie) en bevat bekende nummers van de band in een klassiek jasje.
- De cover van het nieuwe album, van Atheist, Jupiter genaamd, is bekend.
- Het nummer Sacra van Apocalyptica is voorzien van een videoclip.
- Joey Jordison is uitgeroepen tot de beste drummer van de afgelopen 25 jaar.
- Van het nieuwe album van Dagoba, Poseidon, komt het nummer Black Smokers. Het nummer is voorzien van een clip en het is een knaller!
- Lordi, de monsters die in 2006 het songfestival naar Finland haalden met een overweldigende overwinning hebben een nieuw album gemaakt. Het werkje heet Babez For Breakfast. De eerste single heet This Is Heavy Metal en de clip staat op youtube. Gelukkig is het nummer beter dan de titel van het album hoewel het wel heel veel lijkt op War Machine van Kiss. Check ook de nieuwe pakken van de heren en dame, die zien er weer gelikt uit! Babez For Breakfast word voor de volgende editie gereviewed
- Er komt een nieuw album van het Arjen Lucassen project Star One. Het heet Victimes Of The Modern Age.
- De Japanse travo’s van Versailles hebben een nieuwe bassist, Masashi genaamd. Er komt op 27 oktober een nieuwe single uit: DESTINY –The Lovers- heet hij. De pakken van de heren (!) zien er weer gaaf uit.
· Mike Portnoy is uit Dream Theater gestapt. De drummer plaatste dit statement op zijn website: am about to write something I never imagined I'd ever write: After 25 years, I have decided to leave Dream Theater....the band I founded, led and truly loved for a quarter of a century.
To many people this will come as a complete shock, and will also likely be misunderstood by some, but please believe me that it is not a hasty decision...it is something I have struggled with for the last year or so....
After having had such amazing experiences playing with Hail, Transatlantic and Avenged Sevenfold this past year, I have sadly come to the conclusion that I have recently had more fun and better personal relations with these other projects than I have for a while now in Dream Theater...
Please don't misinterpret me, I love the DT guys dearly and have a long history, friendship and bond that runs incredibly deep with them...it's just that I think we are in serious need of a little break...
Dream Theater was always my baby...and I nurtured that baby every single day and waking moment of my life since 1985...24/7, 365...never taking time off from DT's never-ending responsibilites (even when the band was "off" between cycles)...working overtime and way beyond the call of duty that most sane people ever would do for a band...
But I've come to the conclusion that the DT machine was starting to burn me out...and I really needed a break from the band in order to save my relationship with the other members and keep my DT spirit hungry and inspired.
We have been on an endless write/record/tour cycle for almost 20 years now (of which I have overseen EVERY aspect without a break) and while a few months apart from each other here & there over the years has been much needed and helpful, I honestly hoped the band could simply agree with me to taking a bit of a "hiatus" to recharge our batteries and "save me from ourselves"...
Sadly, in discussing this with the guys, they determined they do not share my feelings and have decided to continue without me rather than take a breather...I even offered to do some occasional work throughout 2011 against my initial wishes, but it was not to be...
While it truly hurts for me to even think of a Dream Theater without Mike Portnoy (hell, my father named the band!!), I do not want to stand in their way...so I have decided to sacrifice myself and simply leave the band so as to not hold them back against their wishes....
Strangely enough, I just read an interview that I recently did that asked me about the future of DT and I talked about "always following your heart and being true to yourself"...sadly I must say that at this particular moment, my heart is not with Dream Theater...and I would simply be "going through the motions", and would honestly NOT be true to myself if I stayed for the sake of obligation without taking the break I felt I needed.
I wish the guys the best and hope the music and legacy we created together is enjoyed by fans for decades to come...I am proud of every album we made, every song we wrote and every show we played....
I'm sorry to all the disappointed DT fans around the world...I really tried to salvage the situation and make it work...I honestly just wanted a break (not a split)...but happiness cannot be forced, it needs to come from within....
You DT fans are the greatest fans in the world and as you all know, I have always busted my ass for you guys and I hope that you will stay with me on my future musical journey, wherever it may lead me....(and as you all know my work ethic, there will surely be no shortage of future MP projects!)
Sadly...
Your fearless ex-leader and drummer,
MP
"Move on be brave, don't weep at my grave, because I am no longer here...
But please never let your memory of me disappear...."
--- The Spirit Carries On
· Zanger Adam “Nergal” Darski van het Poolse Behemoth werd een paar weken geleden opgenomen in het ziekenhuis, waardoor Behemoth gedwongen werd hun tour te cancelen. Inmiddels is bekend dat Darski leukemie heeft. De ziekte is al zo ver gevorderd dat chemotherapie niet helpt. Nergal’s verloofde wilde botmerg geven maar het bleek dat haar merg niet bij dat van de zanger paste. In een statement op de site van Behemoth roept de band op voor meer bekendheid voor botmerg donatie, en bedanken ze iedereen voor de steun.
· Het nieuwe album van Helloween heet 7 Sinners en is voorzien van een echte “metal” cover.
· De nieuwe clip van · Neckbreakers Ball gaat dit jaar zeker nekken breken! Headliner is Kataklysm, zij worden bijgestaan door Legion Of The Damned, de vikingen van Equilibrium en Manegarm en de geiten van Milking The Goatmachine. Dat word een wilde avond!!
Reviews
Stone Sour – Audio Secrecy (Alternative Metal/Rock)
Ik hou van Stone Sour. Echt waar. Ik ben helemaal gek op ze. Vooral op Corey Taylor. Die man is een groot voorbeeld voor me, niet alleen als muzikant, maar ook als persoon. Hij inspireert me met elk album dat hij maakt. De nieuwe Stone Sour is geen uitzondering. Ik heb de laatste maanden zoveel metal gehoord dat een normaal mens er gek van zou worden. Ik heb sinds Frühling In Paris van Rammstein en In The Dark van Sonata Arctica echter geen nummer meer gehoord dat me echt emotioneel raakte. Corey slaagt er op dit album niet één, maar twee keer in me te ontroeren. Met Say You’ll Haunt Me, een hitgevoelige radiosingle, maar vooral met Hesitate. Ik kom er eerlijk voor uit dat de eerste keer dat ik dat nummer hoorde ik bijna in tranen uitbarstte. Ik kon het perfect relateren aan mij en Judith, die op dit moment ver van me weg is, in Velp. Maar ach, laat ik niet sentimenteel worden. Audio Secrecy is namelijk een meesterlijk album, van een meesterlijke band, geleid door een meesterlijke frontman.Na het korte intro knalt Mission Statement uit de speakers. Een lekkere track die niet veel verschilt van andere Stone Sour nummers. Wel ligt het rock-gehalte een stuk hoger. Corey gebruikt zijn zangstem meer dan op Come What(ever) May.
Ook Digital (Did You Tell) is typisch Stone Sour. Dying is het eerste stapje terug. Het lied is een geweldige rocksong. Het is geen ballad, hoewel de tekst overduidelijk over Corey’s (ex?)vrouw gaat. Dit zou zomaar een hitje kunnen worden! Op Let’s Be Honest worden de registers weer opengetrokken. De song is lood en loodzwaar, hoewel het gaspedaal nooit helemaal ingetrapt word. Let vooral op de stevige riff aan het einde, die mooi inleid in Unfinished, weer zo’n lekker rocker. Dan Hesitate. Het blijft een ge-wel-dig mooi lied en een goed voorbeeld van een rockballad. Het laat prima zien waartoe Stone Sour toe in staat is, wat zeg ik, waar Corey Taylor toe in staat is. Als je dit nummer naast People = Shit van Slipknot legt is het moeilijk te geloven dat het dezelfde zanger is.
De rest van het album kabbelt lekker voort. Imperfect en Miracles zijn trage gevoelige nummers, waarbij de laatste een heerlijk gitaarriff bevat. Anderen zullen deze track iets te zweverig vinden, maar ik ben er weg van.
Dat de band toch nog kan scheuren bewijzen ze met The Bitter End. Een stevige rock/metal song die weer doet denken aan Reborn en 1st Person.
Threadbare is de track die alles in zich verenigt. De tragere stukken, de stevigheid, de fabelachtige zang van Taylor en de typische Stone Sour stukken, hij bevat alles. Daardoor is de song moeilijk te behappen in één keer. Maar luister hem zeker nog een keer, hij is het waard.
Op Audio Secrecy gaat Stone Sour meer richting rock dan metal. De band blijft echter stevig overeind tussen de gevarieerde nummers. Je krijgt het beste van twee werelden. De metalstukken zijn beenhard, de gevoelige stukken fragiel. Stone Sour kan nog wel even mee, en aangezien Slipknot voorlopig stilligt moet dat ook wel. Rechtstreeks in mijn jaarlijst.
95/100
Volbeat – Beyond Hell/Above Heaven (Country/Heavy/Groove Metal)
Volbeat is een band diezich allang niet meer hoeft te bewijzen. De groovende, hybride tussen rock ‘n’ roll, punk en metal slaat overal ter wereld aan. Beyond Hell/Above Heaven is hun vierde album en het is de beste tot nu toe. Alweer een prima voorbeeld hoe je twee totaal verschillende genres perfect kan mengen.
BH/AH knalt er meteen goed in met The Mirror And The Ripper, een klepper van een opener. Diversiteit is het sleutelwoord van dit album. Volbeat klonk nog nooit zo gevarieerd. Dat is deels te danken aan de glasheldere productie. De bas verdrinkt wel een beetje in het gitaargeweld.
Contrasten, dat is ook een belangrijk begrip. Op Who They Are krijgen we één van de hardste Volbeat-songs ooit terwijl A New Day een stapje terug doet. Het is wel de zwakste track op het album. 16 Dollars verdient een aparte vermelding. Het is een fusie tussen rockabilly, punk, Metallica en rock ’n roll. En een heerlijk lied. Dit word geheid een liveklassieker.
Ook zijn er een aantal gasten te vinden. Op Evelyn doet Napalm Death frontmonster Barney mee. Ongetwijfeld schrikken mensen die niet bekend met Napalm Death zijn zich helemaal wild. Michael Denner van Mercyful Fate en Mille Petrozza van Kreator doen mee op 7 Shots, maar geen van de zeven schoten is in de roos. Ik had wel meer van deze track verwacht. Een grote teleurstelling is het echter niet want het word ruimschoots gecompenseerd met A Warriors Call. Een typische Volbeat-track met een fantastisch prechorus. Op het laatst worden de fans nog getrakteerd op een bedankje van de band in de vorm van het bikkelharde Thanks.
Beyond Hell/Above Heaven is een gevarieerde, prima plaat geworden. Twee nummers slaan de plank net mis maar het hoge meezinggehalte maakt dat goed. Dit album laat de ster van de Deense band nog verder stijgen en zal veel fans aantrekken. Misschien zelfs afstoten want Volbeat word nu (angstvallig) erg populair. Mij stoten ze in elk geval niet af, maar trekken ze wel steeds meer aan.
Ik geloof niet in het perfecte album, maar Volbeat komt angstaanjagend dicht in de buurt.
96/100
Dragonforce – Twilight Dementia (Power Metal)
Zo, op de valreep (het is nu vrijdagmiddag) nog even een reviewtje tikken.
Dragonforce moet zo ongeveer de meest gehate metalband ter wereld zijn, vlak voor Dimmu Borgir en Cradle Of Filth. Toen ik hoorde dat de heren een live-album gingen uitbrengen moest ik even alles relativeren. De band met de slechtst mogelijke live-reputatie brengt een live-album uit. Toen ik ze live zag (twee keer alweer!) waren ze prima in vorm maar konden ze hun live energie wel overbrengen op een plaat?
Ja en nee. De performance is perfect. Herman Li en Sam Totman laten weinig steken vallen en soleren de sterren van de hemel. Ook ZP Theart zingt magistraal. Zijn stemgeluid is anders dan op plaat. Hij zoek live minder de hoge regionen op. Bang om ernaast te zitten? Joost mag het weten. Feit blijft dat Dragonforce op zijn best is hier.
Ik wil wel opmerken dat je als je naar de plaat luistert je toch de live-energie mist. Je ziet Herman en Sam niet op trampolines springen, geen Vadim die als een teletubbie met ADHD rondspringt, geen ZP die zijn microfoon aftrekt. Maar het grootste gemis komt van het gebrek aan slaggitaren. Een Dragonforce nummer bevat vier á vijf gitaarpartijen: twee lead, twee ritme, en soms een derde harmonielead. Maar DF heeft maar twee gitaristen, dus live spelen ze alleen de leadpartijen. Het gebrek aan slaggitaar in de solo’s kan alleen worden opgevangen door de basgitaar. Dit heeft als gevolg dat de solo’s en twinleads erg leeg klinken, alleen omdat er geen derde partij is. Het doet geen afbreuk aan het geluid en de performance, maar de energie kakt een beetje in.
De drums zijn klaarhelder, alle drums zijn prima te horen. Ook de bass en keyboards zijn een genot om te horen.
Twilight Dementia is een product dat iedereen die kritiek heeft op de optredens van Dragonforce goed de mond zal snoeren. De band laat horen dat ze niet meer de rommelige, chaotische sound hebben die ze zoveel haters heeft opgeleverd. Op een paar schoonheidsfoutjes na, is dit gewoon een lekkere live-plaat.
80/100
Murderdolls – Women And Children Last (Horror Punk)
Compleet tegen alle verwachtingen in ligt acht jaar na het debuutalbum het tweede album van Murderdolls in de winkels. Het projectje van zanger Wednesday 13 en Slipknot drummer Joey Jordison leverde in 2002 een prima album af, met solide songs en een lekker cynisch randje aar daarna werd het stil. Jordison ging verder met Slipknot en Wednesday 13 ging verder met zijn eigen band, en beiden brachten goede albums uit. Nu Slipknot weer helemaal ontregeld is vond Joey tijd zijn maat op te bellen en hun oude band opnieuw op te starten.
De sound van Murderdolls in in essentie hetzelfde, maar als je een paar keer luistert merk je dat het donkerder en een lager “lol” gehalte heeft. Het debuut was speelse pret/horror punk, met teksten over het daten van zombies en demonen die verliefd worden op mensen, Women And Children Last is duisterder. Het grappige is totaal weg uit de teksten, die nu vooral handelen over moord verschillende kwade uitspatiingen en andere dingen. De zombies zijn weg, en de donkere humor komt in de plaats. Dit komt 100% volledig overeen met de richting die Wednesday 13 (de band) tegenwoordig uitgaat. Een zwaarder, meer metal gevoel is het resultaat.
De muziek is redelijk hetzelfde. De mix is wel zwaarder en het gitaargeluid is loodzwaar vergeleken met het debuut. Op Beyond The Valley… wou nog wel eens een vrolijk deuntje de weg naar de oren vinden (Love At First Fright is een perfect voorbeeld) maar dat hoef je hier niet te zoeken.
Dit geluid is tegelijk de sterkte en zwakte van de plaat. Aan de ene kant is de band zwaarder geworden en heeft de betere productie ze zeker goed gedaan. Maar aan de andere kant is dit gewoon Wednesday 13 met een andere line-up. Als je de het Murderdolls op de cover vervangt met Wednesday 13 past ie perfect na Skeletons in hun discografie. Of laat hem aan mensen horen die bekend zijn met Wednesday 13. Wedden dat de naam Murderdolls niet eens in ze opkomt?
Maar Women And Children Last is toch een goede, gevarieerde plaat geworden. Ik beken toch dat ik het debuut beter vond… Maar als je van Wednesday 13 houdt en alles wat de man inzingt goed vind zit je hier prima. En in die categorie val ik ook wel.
70/100
Dagoba – Poseidon (Groove/Industrial Metal)
Ik zal bekennen: toen Face The Collossus, de vorige plaat van het Franse Dagoba, uitkwam besteede ik er geen aandacht aan. In mijn ogen zag de band er uit als het zoveelste metalcore bandje dat snel groot was geworden. Wist ik veel dat de band al twee albums op zijn naam had staan en de muziek weinig met metalcore te doen heeft!
Poseidon is dus de vierde plaat van het Franse viertal. Poseidon staat vol kolkende, groovende metal, die doet denken aan Chimaira en Fear Factory. Toen ik naar de titel en de nummers keek bleek het om een album met thema “zee” te gaan. Maar integenstelling tot dat andere “zee” album (Salt van Wuthering Heights) is het niet verder te zoeken dan de teksten want de muziek gaat als een dolle tekeer. Toch is er ruimte voor melodie zoals in Degree Zero, een knaller van een song. En probeer je hoofd maar stil te houden op The Horn Cape, een kort maar krachtig instrumentaaltje dat meteen aan Fear Factory doet denken. The Horn Cape word gevolgd door Black Smokers. En wauw, wat een knaller! Wat een fantastisch moshnummer! De stevige riffs worden aangelengd met subtiele industrial-esque samples die het gehaal afwisselender maken en, nog belangrijker, het gebruik van samples scheid Dagoba van de grote menigte.
De songs zijn compact, stevig maar toch zijn ze niet echt catchy. Dat komt doordat ze voornamelijk groove-gericht zijn en op aich weinig melodische hooks bevatten. Ook is Shawter’s schreeuw wat eentonig.Dit zijn echter allemaal overkomelijke problemen. Feit blijft dat dit een uitstekende metalplaat is geworden, die Dagoba’s ster onvermijdelijk nog verder zal doen rijzen.
85/100
Kamelot – Poetry For The Poisoned (Progressive/Power Metal)
Kamelot is populair in Nederland. Ik bevestig het maar even voor mensen die nooit van Kamelot gehoord hebben. En dat zijn er weinig!
Kamelot staat voor een enorme opgave: Ghost Opera overtreffen. Dit is een vrijwel onmogelijke taak, het album uit 2007 is namelijk één van Kamelot’s beste meesterwerkjes, samen met Epica uit 2003. Zal het de heren lukken? U leest het in de laatste paragraaf van deze review.
Poetry For The Poisoned is een middeleeuwse veldslag.
Aan het begin staat het kasteel fier overeind
Het album opent met The Great Pandemonium. Heerlijke track, en live ook gegarandeerd meezingwerk.
Op If Tomorrow Came word het trotse kasteel aangevallen maar weet het de aanvallen af te slaan. The Editor is een te verwaarlozen intro voor The Zodiac. Een kille track met de rauwe zang van Jon Oliva. Maar wel een lekker nummer.
De ridders gooien kokende olie over de belagers.
Hunter’s Season is echt Kamelot. Typische power metal zoals alleen deze Amerikanen (plus Noor en Duitser) dat kunnen maken. Deze vier zijn dan ook mijn lievelingstracks.
Maar het is vanaf hier dat er kleine scheurtjes in de kasteelmuur komen.
Nog één maal wordt er een aanval afgeslagen, dit maal met behulp van Simone Simons, die sinds The Black Halo op elk album zingt en dat ook dit keer prachtig weet te doen.
De scheurtjes komen nu echt! De stormram krigjt invloed. Necropolis heeft namelijk niet helemaal impact op me gemaakt. En ook My Train Of Thought is niet helemaal raak.
De kokende olie raakt de belagers slechts deels! Ze blijven komen!
Seal Of Broken Years is een agressief nummer, maar de effecten op Khan’s stem zijn het niet helemaal voor me. De man heeft zo’n geweldige stem, waarom dat verpesten met effecten.
Versterkingen! Het kasteel zet nu de aanval in met de soldaten!!
De Poetry For The Poisoned saga is een serie van vier nummers. Deze nummers zijn erg gevarieerd. Ze zijn heel symfonisch en gelaagd. Ook zingt Simone weer mee. Ik had het beter gevonden als deze nummers óf samengevoegd waren, óf stuk voor stuk uitgewerkt tot aparte, langere tracks. Ze klinken net iets té van de hak op de tak voor me, en zijn ook mijn tegenvallers van het album.
Once Upon A Time klinkt als een ballad maar is een lekkere power metal track met een fantastisch refrein, toch nog een goede afsluiter.
Het leger is victorieus!! Maar er zijn veel gewonden en doden. Het kasteel heeft een zwaar bevochten overwinning achter de rug, maar de sege is binnen en dat is wat telt!
PftP is een album dat zeker meerdere luisterbeurten nodig heeft. De eerste keer vond ik het uitstekend, de tweede en derde keer ontdekte ik dingetjes die tegenvielen en de vierde keer vond ik dat sommige beter moesten en andere stukken, die voorheen tegenvielen opeens goed waren. Pas na vijf keer kon ik het album helemaal waarderen. Misschien vergeleek ik het wel teveel met Ghost Opera. That being said, Ghost Opera word niet overtroffen. Bij lange na niet. Het betreft hier een album dat als los moet worden gezien van zijn voorganger. Kamelot is nou eenmaal een band die experimenteert en graag met nieuwe invalshoeken komt. Poetry For The Poisoned is geen gemakkelijk album om door te komen maar als het je lukt heb je wel een juweeltje. Ik raad iedereen aan die een tweede Ghost Opera verwacht, of net zulke tracks als The Great Pandemonium dan ook aan het album te luisteren op internet of te downloaden. Anders kan je nog wel eens met het idee zitten dat je je geld verspild hebt. Vanwege de hoge multiple-listen graad kan ik het album geen 90 of hoger geven. Daar is het simpelweg te complex voor. Achter die complexe, gelaagde sound zit echter een parel van een album, met sterke songs en een uniek geluid, gemaakt door een unieke band.
Het was niet de mooiste overwinning van het kasteel, maar zij vestigden zich als een onneembare vesting, diep in de heuvels van Heavy MetalLand.
87/100
Disturbed – Asylum (Metal)
Als er één band is die de succesformule heeft gevonden is het Disturbed. De Amerikanen klinken al ruim 3 albums nagenoeg hetzelfde. Het eerste album The Sickness kon men nog onder nu-metal scharen, maar op Believe en vooral op het commerciële succes van Ten Thousand Fists werden de traditionele rockinvloeden prominenter.
Ook Asylum klinkt weer typisch als Disturbed.Vanaf intro Remnants tot de U2 cover Still Haven’t Found What I’m Looking For. Natuurlijk gaat ook dit album gepaard met single en dat is de titeltrack. David Draiman rapt/spreekt/zingt met zijn vaste staccato stijl zoals we dat gewoon zijn.
Er valt echt niks anders over te zeggen. Asylum is 120% typisch Disturbed. De riffs, de drums, de zang, alles. De songs zijn catchy, compact en herkenbaar. Een uitschieter is Serpentine, een nummer met een lekker drum/bass intro en een fantastisch refrein. Innocence is het agressiefste nummer van de plaat, hoewel dat op zich niet veel zegt. Het is wel het enige nummer met een prominente rol voor Mike Wengren’s dubbele bassdrums. Die komen op het album niet sterk naar voren. Hoewel…dubbele bassdrums hebben nooit een grote rol gespeeld bij Disturbed. Nummers als Divide staan hier dan ook niet op, en dat vind ik wel jammer.
Ik mis het stevige metaldeel van Disturbed, zoals dat op de eerste drie albums naar voren komt. Ook denk ik dat het nodig tijd is dat Disturbed gaat experimenteren met hun sound. Ze hebben al drie albums met hetzelfde geluid gemaakt en naarmate ik daar langer over nadacht, hoe meer het begon te dagen dat stilstand stagnatie betekent in dit geval. Ik hoop dat de volgende plaat muzikale experimenten bevat anders kan ik nog wel gaan afhaken en dat kan nooit de bedoeling zijn. Toch is Asylum een prima plaat die Disturbed nog maar eens stevig verankert in de moderne metalscene.
75/100
My Favorite Scar – My Favorite Scar (Dark Rock)
Soms komt er een band voorbij die zo breed uitgemeten word in de media dat je er automatisch hoge verwachtingen bij krijgt. Zo’n band waar iedereen lovend over is, die al vele concerten heeft gespeelt nog voor hun eerste album uitgekomen is. My Favorite Scar is zo’n band. Alle media zijn razend enthousiast over deze nieuwe groep. Niet in de eerste plaats omdat de drums worden bespeeld door Stephen van Haestrecht, de oud-drummer van Within Temptation. Maar als de media zo lovend zijn, moet de band natuurlijk wel de verwachtingen waarmaken.
En dat doen ze ook. Dit is een solide debuut. De songs zijn compact, hard en hebben allemaal een eigen identiteit. De heren hebben een mooie balans tussen agressie en melodie gevonden. Deze kans laat zich vooral horen in het heerlijke No Love Lost.
My Favorite Scar bevat agressieve songs (Liberty Is Dead, This Poison Love, Save Me), lekkere rocksongs (Waste, Kingsize) en gevoelige liedjes (Lost). De band heft overduidelijk veel invloeden. Zo hoor ik in het refrein van Save Me een beetje Nirvana, en refereert afsluiter Lie To Me aan Tool.
Soms heb je niet veel woorden nodig om je mening te geven. Zoals nu. My Favorite Scar levert hier gewoon een prima rockplaat af. Zo mogen er meer gemaakt worden!
80/100
System Divide – The Conscious Sedation (Melodic Death Metal)
Als je ergens leest dan Aborted-brulboei Sven de Caluwé en zijn vrouw samen in een band spelen weet je niet wat je moet verwachten. Vooral niet als die band volgens de Encyclopedia Metallum gelabeled word als “Melodic Death/Gothic/Metalcore.” De waarheid is echter dat System Divide stevige melodic death metal maakt, met als unicum de vrouwenzang van Miri Melman. Hoewel…”melodic” death metal?
Vanaf opener Vagaries of Perception gaat de band er extreem bruut tegenaan, met een geluid dat natuurlijk doet denken aan Aborted. Enig vergelijkingsmateriaal komt niet in me op.Een kruising tussen Aborted (zang, riffs) en Deadlock (death metal en vrouwenzang) is wat ik zo snel kan bedenken.
Voor de rest is System Divide zoals geen andere band. De blastbeats van drummer Mike Heller en de riffs van Michael Wilson (ex-Abigail Williams) en Cole Martinez contrasteren heerlijk met het ijle stemgeluid van Miri. Ook is de groep niet vies van een breakdown hier en daar, wat het geheel ietsjes richting deathcore trekt. Hou bij deze uitspraak wel in je achterhoofd dat De Caluwé een death metal stem heeft! Pig squeals zal je hier niet horen en voor de rest heeft System Divide weinig met deathcore van doen.
De band experimenteert ook met keyboards, zoals te horen in Echoes. Deze leuke toevoeging geeft het geluid variatie en diepgang.
Toch een minpuntje: toen ik zag dat afsluiter Stagnant Progression zeven minuten duurde bereidde ik me voor op een storm aan brute metal. Helaas is de track vanaf 3:30 eigenlijk niets meer dan een verdedeld outro. Het is veel te langgerekt. Ik had liever dat de heren en dame nog een paar minuten stevig tekeer gingen.
Maar afgezien hiervan heb ik van elke minuut van deze plaat genoten. Het is echt een genot voor de oortjes. Ik heb heel wat “beauty and the beast vocals” gehoord, maar Sven de Caluwé is de meester van alle ‘beasts.” Een werkelijk geweldig contrast. The Conscious Sedation is een prima moderne metalschijf en ik raad hem zeker aan voor iedereen die van unieke metal houdt.
90/100
ReVamp – ReVamp (Symphonic/Gothic Metal)
Mensen die mij goed kennen weten dat ik gek ben op female fronted metal. Epica is voor mij de vaandeldrager. Maar ook After Forever ben ik gek op. Ik was dan ook behoorlijk geschrokken van het nieuws dat AF uit elkaar waren. Maar zo teleurgesteld als ik toen was, zo gelukkig was ik toen ik hoorde dar Floor Jansen een nieuwe band had en er een album uitkwam. ReVamp wist mij op Zwarte Cross te overtuigen dus besloot ik om het album maar eens te onderwerpen aan mijn “scherpe blik”.
Opener Here’s My Hell begint goed maar weet me niet meteen bij de ballen te grijpen. Uiteindelijk lukt dat wel, vooral wanneer de grunts beginnen. Het doet denken aan After Forever, maar ook aan Epica. De grunts zijn overigens gedaan door George Oosthoek, die ook op elk Nederlands gothic metal album mee mag zingen.
Ik heb goede herinneringen aan nummers die Head Up High heten (Firewind), en dit is ook weer een prima nummer. Het valt me op dat de band keyboards alleen gebruikt als achtergrond. Ze treden nooit echt op de voorgrond. Dit, samen met de modernere aanpak maakt dat ReVamp een compleet ander geluid heeft dan vergelijkbare bands, maar toch fris en vernieuwend klinkt. Floor zingt ook niet klassiek, zoals ze dat bij After Forever deed. En ze komt er nog mee weg ook, dat mens is niet voor niks één van de allerbeste zangeressen van Nederland. Haar uithalen zijn werkelijk fenomenaal!
Ook is er ruimte voor rustigere nummers zoals Sweet Curse. Dit is het punt waarop Floor me echt doet denken aan Simone van Epica, maar ze zingt nog steeds NIET KLASSIEK!!
Op dit nummer zingt Russel Allen van Symphony X een moppie mee, en niet onverdienstelijk. De twee stemmen vullen elkaar perfect aan.
Million begint heel symfonisch om vervolgens over te schakelen naar een meer elektronisch geluid. De track bevat grootse koren en een snel middenstuk, maar de stem van Floor splitst de agressie van de melodie. De melodie in het coda is meteen één van mijn lievelingsstukjes van de cd geworden.
Elke track in detail beschrijven is onmogelijk, de muziek is gelaagd, gevarieerd en vooral heel erg goed.
De trilogie In Sickness ‘Till Death Do Us Part is ook erg geslaagd. Op Disdain zingt Blorn “Speed” Strid van Soilwork mee en ook hij weet te overtuigen.
Het album gaat verder met Kill Me With Silence, een uitstekende metaltrack met een hoge headbangfactor.
Op het laatst komt er nog een uitschieter met The Trial Of Monsters, waar een erg gave keyboardlijn zijn intrede doet. Ook het koor keert weer erg overtuigend terug.
In het kort: ReVamp weet zeker te overtuigen op hun eerste plaat. De muziek doet zoals ik al zei denken aan After Forever en Epica zonder het keyboard op de voorgrond te plaatsen. Hierdoor is het metalgehalte zeer hoog. De plaat heeft dan ook maar één rustiger nummer, het voorgenoemde Sweet Curse. ReVamp labelen als “symphonic gothic metal” is dan ook verkeerd. De band heeft veel invloeden en het geluid gaat veel verder dan alleen sympho/goth metal. ReVamp is dan ook zeker een aanrader voor iedereen die After Forever een warm hart toedroeg en het jammer vind dat ze uit elkaar zijn.
85/100
Sonic Syndicate – We Rule The Night (Modern Metal/Rock)
GODVERDOMME NEE!! Zo reageerde ik naar aanleiding van het vertrek van zanger Roland Johansson uit Sonic Syndicate. De wisselwerking tussen hem en Richard Sjunneson was één van de meest aansprekende aspecten van de jonge band.
Ik reageerde net zo toen ik de single Revolution, Baby hoorde. Twee woorden: commerciële rotzooi. Nee, ik was er niet gecharmeerd van. Maar goed het betrof een single, en dat zijn meestal de gladste tracks van een album. En die nieuwe jongen, Nathan, kan best een moppie zingen hoor. Dat bewees hij wel op Burn This City, een prima track.
Dat album, dat zou wel loslopen….
Toch…
Ja en nee. Ik zeg meteen al dat We Rule The Night een aantal goede tracks bevat, maar ook een paar knijters van drollen. Normaal ben ik niet van de track-by-track reviews, maar nu waag ik me er even aan om mijn punt duidelijk te maken.
Het eerste nummer, Beauty And The Freak, begint in ieder geval goed. Hoewel de zanglijn in het refrein EXACT hetzelfde is als die in het refrein van Denied, van hun tweede album.
Dan komt Revolution, Baby. Je weet hoe ik daar over denk.
Dan komt Turn It Up… Wat. Een. KUTnummer!! Ongelovelijk! Hoewel het nummer een stevige gitaarlijn bevat komt alle melodie uit Nathan’s stem en is de drums vervangen door een derderangs hiphop meets techno beat. Verschrikkelijk! De clip, die stukje bij beetje word vrijgegeven op youtube laat scenes zien van een of andere hiphopstyle “ho’s en bling” clip. Ik veracht dit nummer, SS is zwaar afgezakt met dit lied.
My Own Life is wat beter. Het is een ballad, maar het haalt net niveau van bijvoorbeeld Enclave bij lange na niet. Nog steeds slecht materiaal, zeker als je SS al een tijdje kent.
De keyboards hebben een grotere rol gekregen, en de band heeft niet een een keyboarder! Dat is te horen op Burn This City, want de partijen zijn ietsjes aangepast in de album versie. Toch is dit mijn lievelingslied van de plaat omdat het typisch SS is. Mijn hoop gaat weer omhoog.
Maar niet voor lang want hoewel Black And Blue een prima nummer had kunnen zijn slaat de band de plank weer mis. Nathan doet zijn uiterste best om een goede prestatie neer te zetten en slaagt daar best in, maar Richard schreeuwt op de achtergrond mee, het hele nummer door. Dat verpest de sfeer van het lied en doet afbreuk aan Nathan, die toch echt een heel goede zanger is. De stemmen van de heren zijn afzonderlijk prima, maar unisono zijn ze kut.
Miles Away is weer een ballad met grote rol voor strijkers. Helaas alweer niet het niveau van vorige ballads.
Ik weet niet wat ik van Plans Are For People moet denken. Het combineerd elektronische beats aan strijkers en de dubbele zang van Black And Blue. Geen goed nummer dus, maar opzich ook niet slecht. Alleen een beetje zoetsappig en commercieel.
Leave Me Alone is wel een prima nummer, hoewel ik nog steeds het samenzingen niet mooi vind. Het refrein bevat wel de wisselwerking tussen clean en scream en dat is prima gedaan. Toch nog een klein lichtpuntje op een extreem wisselvallige plaat.
En er is er nog één! Break Of Day. Dit is nou echt Sonic Syndicate. Catchy, mooie afwisseling in de zang en smaakvolle keyboards. Dit nummer vind ik goed.
En ook het titelnummer is prima. Grotere rol voor de keyboards maar wel een lekker refrein. Stevige beat, afwisseling en gewoon een prima rocknummertje.
Als je de bonuseditie koopt krijg je er twee bonus tracks bij, Dead And Gone en Heart Of Eve. Ironisch genoeg zijn ook de bonustrack best goede nummers… Verkeerde nummerkeuze misschien?
Ja, We Rule The Night is een verschrikkelijk afwisselende plaat geworden. Allereerst: de commercie is er veel te veel ingeslopen.Vooral in de singles, die zijn veel te Amerikaans en te gelikt. Ik had liever dat Break Of Day of Beauty And The Freak singles waren geworden. Turn It Up en Revolution, Baby zijn gewoon slechte, commerciele kutsongs. Ook is de productie té glad. Only Inhuman en Love And Other Disasters hadden nog dat rauwe, ongepolijste. Misschien komt dat doordat de band een Amerikaanse producer heeft gebruikt. Ten derde: te grote rol voor keyboards voor een band zonder keyboarder. De meeste nummers leunen op het keyboard. Op de vorige albums kwam dat slecht sporadisch naar voren, zoals op Power Shift, een fantastisch nummer.
Ook kan ik me niet vinden in het emo-achtige uiterlijk van de groep, maar dat is persoonlijk. Er zijn vast hordes 15-jarigen die plat gaan voor ze. Dat weet ik zelfs wel zeker want deze plaat is echt gericht op een jonger publiek.
Ik vind het heel, heel jammer dat We Rule The Night zo is uitgevallen. SS is nog steeds een band met enorm potentie, maar als ze dat omzetten in dit dan zeg ik vaarwel. Het album heeft zeker sterke momenten, maar zelfs in de goede nummers kan je de slechte kanten van de plaat horen. Ik neem mijn genoegen met de 4 goede nummers die ik hoorde en zet de rest aan de kant. Hopelijk is de volgende keer dat ik een plaat van Sonic Syndicate hoor de metal weer een beetje terug.
45/100
Jaldaboath - The Rise of the Heraldic Beasts (?)
“De winnaar van de MetalBlog prijs voor Vaagste Album gaat naar….JALDABOATH!!”Ik wist niet wat ik hoorde. Op een Rock Tribune CD sampler, gepropt tussen Cataract en Revolution Renaissance stond Hark The Herald van Jaldaboath. Ik barstte serieus in lachen uit, dit kon gewoon niet serieus zijn. Het klonk alsof Bal-Sagoth de soundtrack van Monty Python And The Holy Grail ging herschrijven. Maar nieuwsgierig als ik ben, moest het wel even gecheckt worden. En zo kwam ik bij The Rise of the Heraldic Beasts.
Jaldaboath is een project van ene Sir Jaldaboath, ook bekend als James Fogarty. Deze band maakt muziek die inderdaad klinkt als Bal-Sagoth meets Monty Python. Medieval metal zou je kunnen gebruiken, maar ik behoud die term liever voor bands als In Extremo en Ingrimm. Templar metal is als een stuk beter. Viking metal, pirate metal, roman metal, templar metal, zie je? Overigens is deze term van de band zelf afkomstig.
Het verschikkelijke met dit album is dat zodra je verder kijkt dan de aparte mix tussen trompetten en metal, geleid door een zangstem met een cockney engels accent, het nog een verdraaid goed album is.
De tracks zijn ten eerste echt catchy. Je ziet beelden van een feestend kasteel, proostende ridders en een koning die op tafel danst. Vooral Calling On All Heraldic Beasts slaagt erin dit beeld over te brengen. De teksten gaan gan historische onderwerpen als de Heilige Graal en Jaque De Molay tot het doodslaan van bisschoppen (Bash The Bishop) en nonnen met bijlen (Axe Wielding Nuns). Ook heeft Sir Jaldaboath een lied geschreven over zijn vorige band, Meads of Asphodel waar hij kennelijk uitgeschopt is. Het nummer heet Bring Me The Head Of Metatron, is één van de hardste tracks op het album en is catchy als een neusverkoudheid.
De productie speelt dit album parten. Het klinkt als een ondergeproduceerd Bal-Sagoth album. Het is niet slecht, maar als je drums klinken aals een drummachine terwijl het toch echt een kerel is die ze bespeeld ben je niet heel goed bezig. Maar Jaldaboath is niet het type groep dat veel geld heeft, noch zullen ze grote, succesvolle tours gaan ondernemen. De gitaren verworden in de achtergrond een beetje tot een brij, terwijl het keyboard de lead overneemt.
Ook is afsluiter The Da Vinci’s Code een beetje een vreemde eend in de bijt. Het nummer is meer black metal dat de voorgangers en dat zorgt ervoor dat het net niet één geheel is. Wel een leuk nummer trouwens.
The Rise of the Heraldic Beasts is een erg apart album. Er zullen zeker mensen zijn die het te gek gaan vinden, maar er zullen er ook zijn die dit hartgrondig gaan haten. Jaldaboath levert hier een prima plaat af, die niet boven de middenmoot uitkomt, maar zich met zijn unieke geluid zeker eens keer de moeite waard maakt. Een leuke plaat voor mensen die nog wel eens durven te lachen met hun metal.
75/100
Een kort verslag van van BOA 2010.
Al meteen bij binnenkomst is de sfeer goed. Het is veel te lang geleden dat ik op een concert/festival geweest ben. Als we de kleine tent binnenkomen staat New Era Dojo zijn ding nog te doen. Als we een goed plekje hebben gevonden (ik en mijn maat Joris, ook bekend als Gamer Joris) zet de band resoluut het laatste nummer in. Niet genoeg voor een eerlijk oordeel dus. Maar ik merkte wel dat de jochies de zaal niet helemaal mee konden krijgen. Maar kudos voor hun professionele houding op het podium.
Op naar de grote tent voor echte Belgian Hardcore met Hard Resistance. Ik kende de hele band niet maar hun lekkere hardcore maakte de gemoederen flink los. Lekker moshúúh!! Dat was het devies van de rijen voor me. Joris en ik gingen vlak voor het einde weg. Het geluid was een aanslag op de trommelvliezen en de nummers begonnen wel erg op elkaar te lijken.
Het volgende dat we meekregen was Highway Chile. Lekkere oer-Nederlandse hard rock. De heren hadden wat moeite met de zaal opwarmen maar slaagden daar toch in. Wat is old-school rock toch heerlijk! Dat moeten ze ook eens duidelijk maken aan alle legioenen deathcore fans en bands, sometimes simplicity is the key!
Thanatos was ook errug lekker. De retestrakke death metal kon reken op een groot legioen aan fans. Thanatos luidde het begin van de grotere band op BOA aan. Vanaf nu puilde elke tent dan ook uit van de mensen.
Entombed begon hun set met een erg apart countrydeuntje over satan. Man, wat hebben we gelachen. Ik wilde graag meer zien, maar Joris had honger en ik ook wel. Op naar de McDonald’s en toen we terugkwamen was Diary Of Dreams al aan het afronden. De electrorock klonk live best lekker. Umbra Et Imago hebben we visueel aan ons voorbij laten gaan omdat de tent propvol zat, het geluid zat goed, en kennelijk heeft de band een trouwe schare fans in Nederland.
BOA was erg gezellig, maar dat kwam vooral door de gezellige sfeer en leuke mensen. Qua bandkeuze moet deze editie toch onderdoen voor BOA 2008. Maar dat is eigenlijk niet eerlijk, want niks gaat het optreden van Hail Of Bullets toen overtreffen. En nu wachten op volgend jaar.
Releases
SEPTEMBER
Alice Cooper - Theatre Of Death - Live At Hammersmith (DVD)
August Burns Red - Home (DVD)
Autopsy - The Tomb Within (EP)
Bad Religion - The Dissent Of Man
Circle II Circle - Consequence Of Power
Carptree - Nymf
DGM - Synthesis (DVD)
August Burns Red - Home (DVD)
Autopsy - The Tomb Within (EP)
Bad Religion - The Dissent Of Man
Circle II Circle - Consequence Of Power
Carptree - Nymf
DGM - Synthesis (DVD)
Dimmu Borgir - Abrahadabra
The Donots - The Long Way HomeDriving Dead Girl - We Don’t Give A Damn About Bad Reputation
Sully Erna - Avalon
Exciter - Death Machine
Father Befouled - Morbid Destitution...
Flotsam And Jetsam - The Cold
Gnaw Their Tongues - L’Arrivée De La Terne Mort Triomphante
Linkin Park - A Thousand Suns
Lordi - Babez For Breakfast
Manifest - Written In Blood
Master Of Waha - Master Of Waha
Messiah - Reanimation 2003: Live At Abart
Michael Monroe - Another Night In The Sun
Phenomena - Blind Faith
Place Of Skulls - As A Dog Returns
Puya - Atreyto
Speedtrap/Death With A Dagger - Split EP
Soundgarden - Telephantasm
Starve - Wasteland
These Are They - Disposing Of Betrayers
Torche - Songs For Singles
UFO - The Best Of A Decade
Vain - Hot Stage Light
Voices Of Extreme - Break The Silence
Yes - Keys Of Ascension (4CD)
OKTOBER
+by+Eneas.jpg)
All Ends - A Road To DepressionAll That Remains - For We Are Many
Anneke Van Giersbergen - Live In Europe
Anthriel - The Pathway
Arstidir - Jötunheima Dolgferd
Asia - Spirit of the Night / Live in Cambridge ‘09
Black Anvil - Triumvirate
Burden - A Hole In The Sun
The Burning - Hail The Horde
The Contortionist - Exoplanet
Cradle Of Filth - Darkly Darkly Venus Aversa
Crystal Viper - Legends
Coma - Excess
Dååth - Dååth
Dragged Into Sunlight - Hatred For Mankind
Emergency Gate - The Nemesis Construct
Empty Tremor - Iridium
Everytime I Die - Shit Happens (DVD)
Evocation - Apocalyps
Fejd - Eifur
Firewind - Days Of Defiance
Forever Never - I Can't Believe It's Not Metal (EP)
Forbidden - Omega Wave
Gravewurm - Blood Of The Pentagram
Helloween - 7 Sinners
(HED) P.E. - Truth Rising
Horned Almighty - Necro Spirituals
Katra - Out Of The Ashes
King’s X - Live Love In London (DVD)
Kuadra - S/T
Kylesa - Spiral Shadow
Steve Lukather - All’s Well That Ends Well
Madball - Empire
Manic Movement - Hot Hot Hot
Melechesh - The Epigenesis
Ivan Mihaljevic - Destination Unknown
Monster Magnet - Mastermind
Mirror Of Deception - A Smouldering Fire
Michael Schenker Group - The 30th Anniversary Concert (DVD)
Motörhead - Aces Up My Sleeve (verzamel)
My Dying Bride - Evinta
Neaera - Forging The Eclipse
Negligence - Coordinates Of Confusion
October Tide - A Thin Shell
Pharao - Road To Nowhere
Powerwolf - Human Parasite
Pure Reason Revolution - Hammer & Anvil
Quantum Fantay - Bridges of Kukeriku
Raunchy - A Dischord Electric
Rhapsody Of Fire - The Cold Embrace Of Fear
Shaman - Origins
Slipknot - (Sic)nesses
The Sorrow - The Sorrow
Soulspell - Labyrinth Of Truths
Joe Satriani - Black Swans...
Stryper - The Covering
Strangeways - Perfect World
Star One - Victims Of The Modern Age
Tangents - One Little Light Year
Tank - War Machine
Unsun - Clinic For Dolls
Vanderbuyst - Vanderbuyst
Withered - Dualitas
Unruly Child - Worlds Collide
Virgin Steele - The Black Light Bacchanalia
The Wretched End – Ominous
NOVEMBER
Aborym - Psychogrotesque
Russel Allen & Jorn Lande - The Showdown
Atheist - Jupiter
Bon Jovi - The Ultimate Collection
Crematory - Black Pearls (best of)
Engel - Threnody
Izegrim - Code Of Consequences
Pallas - XXV
Sargeist - Let the Devil In
Shining (ZWE) - Shining VII
Social Distortion - Hard Times And Nursery Rhymes
Sodom - In War And Pieces
Solefald - Norrøn Livskunst
Stonegard - Live At Rockefeller (DVD)
Symphorce - Unrestricted
Times Of Grace - Hymn Of A Broken Man
Underoath - Disambiguation
War From A Harlots Mouth - MMX
While Heaven Wept - Triumph:
Tragedy - Transcendence (DVD)
Russel Allen & Jorn Lande - The Showdown
Atheist - Jupiter
Bon Jovi - The Ultimate Collection
Crematory - Black Pearls (best of)
Engel - Threnody
Izegrim - Code Of Consequences
Pallas - XXV
Sargeist - Let the Devil In
Shining (ZWE) - Shining VII
Social Distortion - Hard Times And Nursery Rhymes
Sodom - In War And Pieces
Solefald - Norrøn Livskunst
Stonegard - Live At Rockefeller (DVD)
Symphorce - Unrestricted
Times Of Grace - Hymn Of A Broken Man
Underoath - Disambiguation
War From A Harlots Mouth - MMX
While Heaven Wept - Triumph:
Tragedy - Transcendence (DVD)
DECEMBER
Panzerchrist - Regiment
Sinister - Legacy Of Ashes
Weedeater - Jason... The Dragon
Sinister - Legacy Of Ashes
Weedeater - Jason... The Dragon
LATER OF ONBEKEND
Alexisonfire - Dog’s Blood
The Amenta - VO1D
Angel Dust - VII
Anthrax - Worship Music
Anvil - Juggernaut Of Justice
Apostasy - Nuclear Messiah
Archaic Averno - One Of A Monster
Astral Doors - Testament Of Rock - Best Of
Avigal - Gates Of Hell
Ayat - Carry On Carrion
Balfor - Barbaric Blood
Beyond The Labyrinth - Chapter III - Stories
Black Widow - Sleeping With Demons
Blind Sight - March Of The Clowns
Cauldron - Burning Fortune
Cellador - For All Or Nothing
Cattle Decapitation - Medium Rarities
Chiraw - Scarecrows & Lullabies
Mike Chlasciak - The Metalworker
Conduit - Fear For Those Who Missed It
Criminal Element - Crime And Punishment
Deathriders - Back With A Vengeance
Desultory - Counting Our Scars
Devin Townsend Project - Deconstruction
Devin Townsend Project - Ghost
The End Of All Reason - Artifacts
End Of Green - High Hopes In Low Places
Eibon La Furies - The Blood Of The Realm
Eternal Reign - The Dawn Of Reckoning
Firebird - Double Diamond
Fleshworks - The Deadventure
Funeral For A Friend - The Young And Defenceless
Gewapend Beton - Big Dumb Kids
The Gypsy Pistoleros - Duende
Hanker - Conspiracy Of Mass Extinction
Haradwaith - Creating Hell
Helheim - Heidindómr Ok Mótgang (februari)
Head Automatica - Swan Damage
Holy Rage - Just Don’t Run
Holy Grail - Crisis In Utopia
Houwitser - Bestial Atrocity
Ill Niño - Dead New World
In Battle - Flames & Death
Incarnia - Proclamation
Magnus Karlsson - Monsters Of Mora
King Diamond - At The Graves (DVD)
Kruger - Redemption Through Loss
Leatherwolf - Live At The Galaxy
Limp Bizkit - Gold Cobra
Loch Vostock - Dystopium
Magnum - The Visitation (januari)
Manowar - Hammer Of The Gods
Meltgsnow - Black Penance
Machina - To Live And Die In The Garden Of Eden
Morbid Carnage - Night Assassins
Morfine Machine - A Saucerfull Of Secrets
Mushroomhead - Slaughterhouse Road
Nocturnal Fear - Excessive Cruelty
Ted Nugent - Trample The Weak, Hurdle The Dead
Obscene Gesture - Forever Obscene
Outburst - Ruthless
Pestilence - Doctrine (februari)
The Poodles - In The Flesh (DVD)
The Poodles - No Quarter - Live
Powerquest - Blood Alliance
Requiem - Within Darkened Disorder
Robert Plant - It’s Rude To Say No
The Rods - Live And Loaded
Rush - Clockwork Angels
Satariel - White Ink
Sentinel Beast - Risen
sHeavy - Disfigurine
Sight Of Emptiness - Absolution Of Humanity
Team Cybergeist - How To Destroy Something Beautiful
Timo Tolkki - Return To Dreamscape
Triptykon - Shatter (EP)
Tyrants Blood - Crushing Onward Into Oblivion
U.D.O. - Rev Raptor
Unearthly Trance - V
Unlocked - Unlocked
Vader - Return To The Morbid Reich
Volture - Shocking It’s Prey (EP)
Waking The Cadaver - Beyond Cops, Beyond God
A Waste Of Talent - The Last Remains Of Humankind
Wolverine - Communication Lost
Work Of Art - In Progress
World Under Blood – Tactical
The Amenta - VO1D
Angel Dust - VII
Anthrax - Worship Music
Anvil - Juggernaut Of Justice
Apostasy - Nuclear Messiah
Archaic Averno - One Of A Monster
Astral Doors - Testament Of Rock - Best Of
Avigal - Gates Of Hell
Ayat - Carry On Carrion
Balfor - Barbaric Blood
Beyond The Labyrinth - Chapter III - Stories
Black Widow - Sleeping With Demons
Blind Sight - March Of The Clowns
Cauldron - Burning Fortune
Cellador - For All Or Nothing
Cattle Decapitation - Medium Rarities
Chiraw - Scarecrows & Lullabies
Mike Chlasciak - The Metalworker
Conduit - Fear For Those Who Missed It
Criminal Element - Crime And Punishment
Deathriders - Back With A Vengeance
Desultory - Counting Our Scars
Devin Townsend Project - Deconstruction
Devin Townsend Project - Ghost
The End Of All Reason - Artifacts
End Of Green - High Hopes In Low Places
Eibon La Furies - The Blood Of The Realm
Eternal Reign - The Dawn Of Reckoning
Firebird - Double Diamond
Fleshworks - The Deadventure
Funeral For A Friend - The Young And Defenceless
Gewapend Beton - Big Dumb Kids
The Gypsy Pistoleros - Duende
Hanker - Conspiracy Of Mass Extinction
Haradwaith - Creating Hell
Helheim - Heidindómr Ok Mótgang (februari)
Head Automatica - Swan Damage
Holy Rage - Just Don’t Run
Holy Grail - Crisis In Utopia
Houwitser - Bestial Atrocity
Ill Niño - Dead New World
In Battle - Flames & Death
Incarnia - Proclamation
Magnus Karlsson - Monsters Of Mora
King Diamond - At The Graves (DVD)
Kruger - Redemption Through Loss
Leatherwolf - Live At The Galaxy
Limp Bizkit - Gold Cobra
Loch Vostock - Dystopium
Magnum - The Visitation (januari)
Manowar - Hammer Of The Gods
Meltgsnow - Black Penance
Machina - To Live And Die In The Garden Of Eden
Morbid Carnage - Night Assassins
Morfine Machine - A Saucerfull Of Secrets
Mushroomhead - Slaughterhouse Road
Nocturnal Fear - Excessive Cruelty
Ted Nugent - Trample The Weak, Hurdle The Dead
Obscene Gesture - Forever Obscene
Outburst - Ruthless
Pestilence - Doctrine (februari)
The Poodles - In The Flesh (DVD)
The Poodles - No Quarter - Live
Powerquest - Blood Alliance
Requiem - Within Darkened Disorder
Robert Plant - It’s Rude To Say No
The Rods - Live And Loaded
Rush - Clockwork Angels
Satariel - White Ink
Sentinel Beast - Risen
sHeavy - Disfigurine
Sight Of Emptiness - Absolution Of Humanity
Team Cybergeist - How To Destroy Something Beautiful
Timo Tolkki - Return To Dreamscape
Triptykon - Shatter (EP)
Tyrants Blood - Crushing Onward Into Oblivion
U.D.O. - Rev Raptor
Unearthly Trance - V
Unlocked - Unlocked
Vader - Return To The Morbid Reich
Volture - Shocking It’s Prey (EP)
Waking The Cadaver - Beyond Cops, Beyond God
A Waste Of Talent - The Last Remains Of Humankind
Wolverine - Communication Lost
Work Of Art - In Progress
World Under Blood – Tactical
Aanraders
Allegaeon heeft met Fragments Of Form And Function een geweldig album gemaakt. Technisch hoogstaand en toch pakkend.
Zo, ik heb mijn best weer gedaan. Blogger staat me niet toe om youtube video's in te sluiten, vandaar de links. Klik erop, ik heb persoonlijk de beste muziek uitgezocht voor jullie!
Volgende week heb ik onder meer reviews van Therion, Dimmu Borgir, Melechesh en Amorphis. Tot over twee weken!
Stay metal \,,/
MetalMitch
