Zo, en toen zaten de tentamens erop! Als het goed is heb ik vier van de vijf gehaald, en misschien dat ik de laatste ook gehaald heb maar dat weet ik niet zeker. Ik heb in ieder geval weer een enorme hoeveelheid aan albums om te reviewen, waaronder Dark Moor, Teräsbetoni, Intronaut en Solefald. Ook heb ik al beslag weten te leggen op het nieuwe album van Motörhead, dat weer eens ouderwets gelekt is. Ik hoop ook deze week mijn essay over pagan metal af te maken, dat ligt er al een tijd.
Je ziet het wel verschijnen. En dan nu over naar de gang van zaken!
Oh fok! Mijn uitgewerkte nieuwsitems staan op de andere pc... Dan maar ander leuk nieuws.
- System Of A Down keert terug! De band zal volgend jaar een aantal shows spelen. “Hello All, we are excited to announce that System will be playing some dates together in 2011.
We also want to thank you for your loyalty and support, not only to System Of A Down, but to all of our solo efforts as well. We have no master plan of sorts - we are playing these shows simply because we want to play together again as a band and for you, our amazing fans.
We look forward to seeing all of you! Geruchten dat de band op Download zal gaan spelen zijn nog onbevestigd.
- Pestilence is de studio in getrokken om het album Doctrine op te nemen.
REVIEWS
Underoath - Ø (Disambiguation) (Metalcore)
Laat ik maar eerst zeggen dat ik niet bekend ben met eerdere albums van Underoath. Christelijke bands benader ik altijd met wat gezond sceptiscisme. Ø (Disambiguation) is al het zevende album.Net als vrijwel elke metalcore band mengt Underoath grunts met cleane zang, en als unicum vermengt de band ook nog subtiele keyboardlijntjes in hun muziek. De band durft ook nog wel eens te experimenteren.
In Division laat meteen horen waar we aan toe zijn: electronica luid de track in, waarna de typisch sound zijn intrede doet. Verwacht op de eerste helft van het album geen heel grote verassingen. Nummers als “Paper Lung” en “Incline” laten een volwassen metalband horen.
Pas met “A Divine Eradication” doen de experimentelere elementen hun intrede. “Reversal” bijvoorbeeld is een korte interlude die een uitstapje naar de wereld van de noise.
“Vacant Mouth” knalt er daarna lekker in, met beukende drums en schreeuwzang. Underoath toont meer diepgang dan een gemiddelde metalcore band, en ik denk dat dat zeker aan de keyboards ligt.
Afsluiter “In Completion” is dan wel mijn hoogtepunt van het album.
Komt deze review wat ingehouden over? Dat komt omdat ik niet helemaal wild ben van dit album.
Het is zeker geen slecht album, maar het doet niet heel veel met me. Ik weet niet waarom. Ik kan het geëxperimenteer en de aparte structuren wel waarderen. Het geeft Underoath een eigen sound en dat is toch al wat waard in deze tijden van muzikale eenheidsworst. Misschien is dit album wel datgene waar je op wacht, voor mij is het niet meer dan een “lekker bandje.”
75/100
Sodom – In War And Pieces (Thrash Metal)
Wie anders belichaamt thrash metal meer dan Kerry King? Wat dat betreft zijn er voor mij maar drie antwoorden mogelijk en die komen alle drie uit het machtige Deutschland. Mille Petrozza, Schmier en natuurlijk Tom “Onkel Tom” Angelripper. Kreator heeft vorig jaar knalhard overtuigd met “Hordes Of Chaos” en van Destruction mogen we volgend jaar een werkstukje verwachten. Gelukkig weet Onkel Tom donders goed dat de wereld behoefte heeft aan puike thrash metal van Duitse makelij en levert hij met zijn Sodom hier het dertiende album af. En neem van mij aan dat de recente worpen van Slayer en Metallica vergeleken met deze schijf geen hol met thrash metal van doen hebben. Dit is pure thrash zoals ik het graag heb. Retestrakke scheurende riffs, hyperactive drums, knarsende bas en de uitmuntende schreeuwzang van Tom. Sodom weet heel goed dat hun fans geen verassingen verwachten. Waar zowel Kreator als Destruction middelmatige perioden kenden heeft Sodom steeds trouw vastgehouden aan hun sound. Deze ligt dan ook in handen van Onkel Tom, maakt niet uit wie er aan zijn zijde staan. Vergelijk het met Motörhead, als Lemmy zingt, is het Motörhead. En als Onkel Tom zingt, is het Sodom… Tenzij hij over bier zingt, dan is het Onkel Tom met zijn soloband.
En wat levert Sodom hier af? Een retestrakke schijf. We trappen af met de titeltrack, die meteen een van de weinige ingetogen momenten kent, meteen aan het begin. “Om er maar vanaf te zijn” zullen de Duitsers gedacht hebben. “Hellfire” volgt. En dat nummer is net zo furieus als de titel doet vermoeden. Deze mannen worden ouder, maar zeker niet slechter, net als een goede whiskey. Wat opvalt is dat Tom veel meer met zijn stem doet dan ik (persoonlijk) van hem gewend ben. Hij zoekt meer de lage regionen op en klinkt vij vlagen zelfs gutturaal. Een goed voorbeeld is “Feigned Death Throes.” Luister maar en ontdek dat de zang niet typisch Onkel Tom is. Ik weet niet hoe dit zit met de eerdere albums van Sodom, want ik ben niet bekend met al hun werk. Maar het is of dát, of er doet een gastzanger mee, óf het is één van de andere bandleden.
De song “God Bless You” is dan wat gevarieerder. Dit nummer begint akoestisch en clean, om daarna uit te barsten in een monsterlijke riff, zowel catchy als ruig.
Hoogtepunt voor mij is “Knarrenheinz” want dat is pure thrash ten top. Alles vaan de scene, hell, alles waar Sodom voor staat komt samen in één knallend, Duits, thrash-anthem.
Er is toch iets wat is mis. De productie is me nét iets te glad. Alles is duidelijk te horen, maar het is net alsof er een deel van de energie verloren gaat. Dat is jammer, want als ik naar thrash metal luister wil ik graag het idee hebben dat ik erop kan moshen tot ik mijn rug breek. De kracht is niet helemaal weg want Sodom is tenslotte een ervaren band, die weet wat ze wil en hoe die energie los kan komen. Maar helemaal van de grond komt het toch niet. Het is iets wat ik wel bij Kreator en Legion Of The Damned voel.
Maar doet dat heel erg veel afbreuk aan de plaat? Nee, In War And Pieces is gewoon lekkere thrash metal, exact wat er van Sodom verwacht wordt. En dat is toch wat we willen? Dacht ik ook.
Dikke vette voldoende voor drie dikke vette Duitsers.
88/100
Impaled Nazarene – Road To The Octagon (Black Metal)
Impaled Nazarene is weer zo;n band die de succesformule al tijden te pakken heeft. Woest beukende black metal met een stevige scheut punk. En al jaren is die mix ongezijzigd. Twintig jaar om precies te zijn, twintig jaar gevuld met 11 albums, een live-album en verschillende singles en EP’s. Ruim 18 jaar na het debuut “Tol Cormpt Norz Norz Norz...” is er Road To The Octagon. En gelukkig leidt deze weg niet naar het album Octagon van Bathory!
Meteen is het knallen geblazen! IN beukt er heerlijk in met “Enlightenment Process.” Die knarsende gitaar en de waanzinnige schreeuwen van zanger Mika Luttinen hoort elke metalhead te kennen. Rustpuntjes? Daar doet deze band niet aan. Van begin tot eind trappen ze het gaspedaal lekker in. En dus kunnen er lekker headbangen op knallers als “Under Attack”, “Reflect On This”, het ambient beginnende “Cult Of The Goat” en het punky “The Plan.” De blastbeats en tremoloriffs vliegen je om de oren. Het is jammer dat deze unieke sound juist ook een groot nadeel voor de band vormt. Want de songs zijn allemaal kort en krachtig. Er staan dertien songs op de plaat, die 33 minuten duurt. Dus een gemiddelde lengte van 2:50. Dat heeft tot gevolg: eenheidsworst. De songs gaan op elkaar lijken! En omdat Luttinen geen echte refreinen zingt maar meer losse kreten uitbraakt zijn er ook geen vocale elementen waaraan je je kan vastklampen. Je moet het met de riffs doen, maar helaas zijn black metal riffs niet de meest pakkende. De sterke songs concentreren zich op de eerste helft van de schijf.
Maar Impaled Nazarene stelt niet teleur. De band doet precies wat er van ze verwacht word. Ik reken het ze dan ook niet té zwaar af. Maar misschien moet de band eens wat langere songs met echte “hooks” gaan schrijven. Ach wat lul ik ook, dit is gewoon een prima album, niets meer en niets minder.
76/100
Árstíðir Lífsins - Jîtunheima dolgferð' (Black/Viking/Folk Metal)
Eyjafjallajökull eat your heart out, want hier is Árstíðir Lífsins! Oftewel Seizoenen van het Leven. Als je die bandnaam al moeilijk vind, wacht dan maar tot je de songtitels lest. Deze zijn niet alleen in het IJslands, maar ook nog eens heel erg lang! Lees “þat Er Stormr Ok Bláköld Vatnssmíðin Litar Regna Borg” maar eens hardop uit.
Árstíðir Lífsins zit in het black/viking/folk hoekje van de metal, maar houd zich verre van de clichés die zich met deze genres voordoen.Ik heb de teksten niet voor me, en als ik dat had kon ik ze toch niet lezen, maar ik vermoed dat ze gaan over IJslandse themas (natuur, sagen e.d.)
De songs zijn lange uitgesponnen epossen vol progressieve hoogstandjes. Denk dan niet aan overdreven technische capriolen of lange solo’s, maar denk aan majesteuze koorzang, atmosferische black metal met ijle vioolsolo’s en akoestische passages. Het einde van “þat Er Stormr Ok Bláköld Vatnssmíðin Litar Regna Borg” is een goed voorbeeld. De muziek doet denken aan Imperium Dekadenz, maar een eenzame viool vlecht zijn melodie door de blastbeats en zware koren herhalen de woorden hypnotisch.
Jîtunheima dolgferð' begint met het instrumentale “Ísa Brots Blómin Milli Hnignunar Marnars Barna”, een kort intro voor de tweede track “Morgunn Í Grárri Vindhjálmars þoku Við Berufjörð.” Het “intro” van deze song duurt tweeënhalve minuut, voor het losbarst in black metal furie. Vanaf dan is het album louter hoogtepunten aan elkaar. Van het furieuze “Haka Kleifir Berja Ok Brjóta Við Enda Langrar Ferðar Sinnar” tot het statige en majesteus aandoenende “Lifðu Með Öðrum, Með þínum Eigin.”
Meest experimentele track is “Eigi Hefr Á Augu, Unnskíðs Komit Síðan.” Dit nummer is een a capella gezongen stuk, waarin solist en koor elkaar afwisselen. De solostem zingt zeven minuten lang (!) dezelfde melodielijn, de koorstemmen wisselen een paar melodieën af. Dit is een uitzonderlijk nummer, nog nooit heb ik zo’n track op een album gehoord. De melodie is hypnotisch, een beetje als een mantra. Erg apart, maar het bevalt me wel.
Árstíðir Lífsins is een band die de sfeer van IJsland uitademt in alle aspecten. De muziek is koud, de zang ijzingwekkend maar de akoestische elementen zijn warm en geruststellend. Misschien denk je “goh, die band heeft vast veel ervaring.” Dat is juist het bijzondere, Jîtunheima dolgferð' is het eerste album van deze band. Een album als dit afleveren als bekende naam is al knap, laat staan als debuutalbum. Misschien wel het beste debuut dat ik dit jaar gehoord heb. Árstíðir Lífsins is viking metal, maar zeker niet voor iedereen. Iemand met een bovengemiddelde interesse in Scandinavische landen zal er zeker raad mee weten, maar de gemiddelde Korpiklaani/Alestorm fan totaal niet. Ik reken me tot geen van beide categorieën, ik houd gewoon van deze muziek.
Árstíðir Lífsins, “ the thinking man’s viking metal”, zoals ik in de Rock Tribune zag staan.
80/100
Hevisaurus - Hirmuliskojen Yö (Heavy Metal/Hard Rock)
In Nederland worden kinderen opgevoed met Jip en Janneke, kinderliedjes, Sinterklaas en de Kerstman. Qua kindermuziek hebben we K3, Dirk Schele en VOF De Kunst. In Finland worden kinderen opgevoed op metal! Dat verklaart waarom dat land zoveel bands uitpoept! Even serieus, Hevisaurus is een band die zich richt op kinderen, daarom dragen de bandleden enorme dinosauruspakken. Niemand weet wie erin zitten, maar vaststaat dat op hun eerste album Jurahevin Kuninkaat (Kings of the Jura) muzikanten als Jens Johansson (Stratovarius), Mirka Rantanen, Nino Laurenne (Beiden Thunderstone) en Henrik Klingenberg (Sonata Arctica) meespeelden. En god wat is dit goede muziek zeg! Als ik mijn kinderen mee zou nemen naar een show dan ga ik nog losser dan die kids! Want deze Hirmuliskojen Yö (wat ongeveer vertaalt naar Dinosaur Night) is niet alleen fijne muziek, het is ook nog verdomd leuk om naar te luisteren!
Dit dino-collectief wordt geleid door Herra Hevisaurus, een tyrannosaurus met een goede zangstem. Verder hebben we nog Milli Pilli op keyboards, Muffi Puffi op bas, Komppi Momppi op drums en mijn favoriet, Riffi Raffi op gitaar, en ja, ik weet hoe ongelofelijk stom dit klinkt. De muziek van Hevisaurus is hard rock/heavy metal-achtig, met een jaren 80 feel. De band richt zich op kinderen, dus natuurlijk zijn de songs niet complex, de gemiddelde lengte ligt rond de drie minuten en het album bevat maar liefst 15 songs. Eigenlijk 14 en een intro…ach wat. Die nummers zijn erg pakkend, met heerlijke refreinen. Voor een kinderband is dit behoorlijk gevorderd! Want solo’s mogen niet ontbreken. We krijgen verschillende gitaar en keyboardsolo’s, en in één nummer “Eläintarhan Yövahti” (Ik denk dat het De Dierentuinoppasser betekent) is er volgens mij een cello-solo te horen. Ik zou het niet zeker weten, maar een Finse band waarvan het bekend is dat er gastmuzikanten meespelen met een cello-solo laat mij denken dat één van de mannen van Apocalyptica hierop meespeelt. Wie weet ontdek ik het ooit nog. Het intro van “Supersankari” (Superwarrior) lijkt heel erg op Jump van Van Halen, zo leren die kinderen hun klassiekers tenminste!
Tekstueel kan ik niet zo heel veel uitleggen, de band zingt in het Fins. Wel kan ik duidelijk zeggen dat ze veel over dinosaurussen zingen. Maar ook over kinderdingen. Zo heb je “Hevipitsaa”. Ik dacht dat pitsaa een of ander lastig Fins woord was. Blijkt het gewoon pizza te zijn! Dan hebben we nog “Mummon Mopo”, dat over een oma scooter gaat, “Hikka”, over het hebben van de hik, “Ruosteinen Robotti”, over een roestige robot en Justus Kummitus, over een spook genaamd Justus. Niet te moeilijk dus, maar vooral, erg grappig. “Muffi Puffin Oppitunti” verdiend een aparte vermelding want dat is een nummer waarin bassist Muffi Puffi kindjes het alfabet leert, ondersteund door een riff die zo van Pantera had kunnen zijn. Dit nummer en een paar anderen, bevatten ook gesproken stukjes, en ik vind het jammer dat ik geen Fins kan, want dat had de ervaring nog leuker gemaakt. Het valt op dat de kerel in het pak van Herra Hevisaurus best een moppie kan zingen. In het refrein van “Justus Kummitus” zit een erg gave uithaal. En de ballad “Takapiha” wist mij gewoon kippenvel te geven. Een erg mooi nummer, zelfs met een titel als “Backyard.” En helemaal op het laatst krijgen we “Kiire” (Haste). Een kort nummer, maar wel een keiharde thrashsong met blastbeats en iets wat op een grunt lijkt!
Ik heb me echt vermaakt met dit album. Dit is typisch zo’n album dat geen enkel metalblad/site gaat reviewen, want kom op, het is een kinderalbum. Ik vind echter dat niemand zich daardoor tegen moet laten houden. Want Hirmuliskojen Yö is misschien een album voor kinderen, het is een erg leuke release. Hevisaurus spreekt natuurlijk een heel select publiek aan want metal, kostuums en humor zijn niet de beste vrienden van elkaar, maar een open-minded persoon die best van een potje heavy metal houd schaft dit best aan. Muzikaal gezien is Hevisaurus niet de origineelste band, maar visueel en tekstueel zijn ze origineel als wat! Hirmuliskojen Yö is een album voor mensen die eens wat anders willen, die van jaren 80 rock houden en mensen die vinden dat muziek vooral leuk moet zijn om naar te luisteren. Ik behoor in ieder geval tot de laatste categorie. Dit is een album voor metalkids, maar ook hun metalouders zullen plezier hieraan beleven. En nu kunnen ze met hun koter naar een concert zonder zich te schamen! So hands in the air, swing your hair around, open the door, get on the floor, everybody walk the dinosaur!
95/100
The Ocean – Anthropocentric (Post-Metal)
The Ocean…een band net zo mysterieus en onbegrijpelijk als zijn waterige tegenhanger. Ik zeg dan ook niet te veel op mijn woorden af te gaan maar deze eigenzinnige band zelf eens te gaan beluisteren
Het tweeluik Heliocentric/Anthropocentic is een concept van The Ocean om alle fundamenten van het Christendom eens lekker te ondermijnen. Interessant concept van een interessante band. Want de muziek van The Ocean laat zich niet erg makkelijk ontleden. Dan is het weer keiharde ostinate metal, en dan volgt weer een rustig, bijna jazzy stuk. Electronica vind zijn weg naar de muziek en de zanger bedient zich van een prima zangstem en gestoorde screams. Goed voorbeeld van de apartheid van The Ocean is Ptolemy Is Wrong van Heliocentric. Het nummer is bijna een pop/jazz/piano ballad. Op Anthropocentric zijn die stukken minder. Anthropocentric is harder dan de voorganger, maar zeker niet experimenteler. Wille Zum Untergang is een uitschieter hier. Een erg mellow track, gevolgd door het rauwe Heaven TV. Ik hoor invloeden van The Dillinger Escape Plan in The Ocean, maar ook Meshuggah en Nevermore. Ik vind wel, dat als je Anthropocentic koopt (want jullie zijn allemaal heel erg braaf natuurlijk) je ook Heliocentric moet binnenhalen. De twee vormen tenslotte een dubbelalbum.
Mijn advies is deze aparte band zelf maar eens te beluisteren en zelf te oordelen wat je ervan vind. Ik geef hetzelfde oordeel dat ik ook aan Fejd gaf: een beetje vreemd, wel erg lekker.
83/100 (70 voor de muziek, 10 voor de experimentatiedrift)
Obscurity – Tenkterra (Pagan Metal)
De naam Obscurity riep niet meteen de associatie van een pagan metal band bij me op.Dus wel, ik weet niet hoe deze Duitse band al die jaren onder mijn rader uit heeft kunnen glippen, Obscurity is namelijk al toe aan hun vijfde album. Ik heb de vorige albums Várar en Slachten & Legenden niet in hun volledigheid geluisterd, maar de nummers die ik gehoord heb liggen in het verlengde van wat Obscurity op deze Tenkterra laat horen.
En wat Obscurity laat horen is goed. Een heerlijke pot metal die niet té vaak op de rem trapt. Qua referentiekader is Varg het enige dat ik op kan geven. Albumopener Keltilwald laat dat al meteen horen. De bassdrumroffels vliegen om je oren. De epische riffs geven de songs herkenbaarheid, want voor een band zo extreem zijn de nummers behoorlijk catchy. Voorbeeld: Blut Für Blut. Catchy en bruut, wat wil een woeste metalviking nog meer? Songs als V Legion en Germanicus Rache blijven moeiteloos overeind naast het langzamere Grenzland.
Tenkterra is een uitstekend album geworden. Zowel om te headbangen als om mee te brullen. Wie zei er dat je veel woorden nodig hebt om je mening te geven? Gewoon kopen die handel!!
94/100
JUKEBOX
Stay metal \,,/
En wat zal de metalplaat van het jaar worden? Ik denk dat volgens het Zware Metalen forum het Axioma Ethica Odini van Enslaved zal worden. Ik vind dat een prima keuze, een werkelijk uitstekend album. Maar voor mij is het niet dé topper van het jaar. Als ik afga op mijn persoonlijke smaak, de keren dat ik naar het album luister, het plezier van het luisteren en de kwaliteit van het album is het een gelijkspel. Ik kan niet kiezen tussen deze twee meesterwerkjes. De enige reden dat ze dan ook apart staan is omdat ik er toch één moet kiezen. Dus hier is mijn jaarlijst:
01. Equilibrium - Rekreatur
