Just dumpin'

Ja ja, daar issie weer hoor! Ik wil van mijn reviews af dus dit word een kort introotje.

Zo, klaar!

Elvenking – Red Silent Tides (“Folk”/Power Metal)

Elvenking was de laatste album wat aan het zwalken met hun muzikale koers. Na drie albums van Skyclad-achtige folk/power metal toonde The Scythe een volwassener, donker, en meer sinistere kant van het Italiaanse vijf (inmiddels zes)tal. Opvolger Two Tragedy Poets (And A Caravan Of Weird Figures) ging weer terug naar de folkkant, en was een vermakelijk album om te luisteren. Nu is er Red Silent Tides en weer veranderd Elvenking van koers.

Red Silent Tides elimineert vrijwel álle folk elementen die nog in Elvenkings muziek zaten. De viool is naar de achtergrond verdrongen, en zijn plaats wordt ingenomen door catchy gitaar- en dito zanglijnen. Er is hier echter een reden voor. In 2007 is violist Elyghen wegens werkomstandigheden tijdelijk naar Ierland verhuist. En omdat de band kennelijk toch verder wil, is hij tijdelijk vervangen door ene Lethien. Lethien is echter een studiokracht en zal Elyghen niet vervangen. Dat is volgens mij de reden voor deze koerswijziging.

Maar is deze nieuwe koers slecht?  Bij Odin nee! Red Silent Tides levert een stel uitstekende songs op. Waaronder de romantische opener Dawnmelting en het übercatchy The Last Hour.

De nummers zijn pakkend, en lekker om op te headbangen. Zanger Damnagoras is er zeker op vooruit gegaan sinds Heathenreel. Op What’s Left Of Me keert de viool prominenter terug.

Red Silent Tides is een bewijs dat Elvenking vooruit gaat. Het heeft niet veel meer met Heathenreel of Wyrd te maken, maar het is nog steeds onmiskenbaar Elvenking. Fans die een nieuwe Heathenreel verwachten worden dan ook teleurgesteld. Fans van catchy metal, en misschien wel fans van progrock kunnen hier wel wat mee. Zodra dit album op je gegroeid is is het een Italiaanse parel.

80/100

Dååth – Dååth (Death Metal)

Dååth werdt een paar jaar geleden aangehaald als hét nieuwe metaltalent. Roadrunner zette een intensieve advertentiecampagne op touw en het duurde niet lang voor iedereen van de jonge band uit Atlanta. De twee albums The Hinderers en The Concealers waren innovatieve werkjes, met een soort death/thrash metal dat we nog niet gehoord hadden. En nu, ruim anderhalf jaar later sinds The Concealers, hebben we het zelfgetitlede album.

Dååth heeft geen ingrijpende stijlveranderingen doorgevoerd. Het enige dat veranderd is, is de afwezigheid van uitgesponnen keyboardlijnen. Dat valt simpel te verklaren: hun toetsenist is hem gepeerd. De extreme zang van Sean Z gaat door merg en been en is één van de troefkaarten van deze band. De andere kaart komt van de gitaartandem Eyal Levi/Emil Werstler. Ongelofelijk wat deze twee uit hun vingers persen. Deze samenwerking levert knalharde nummers op als Destruction/Restoration, Indestructible Overdose en Arch –Enemy- Misanthrope.

Deze plaat heeft een, zeker in de eerste helft van het album, nerveuze sound. Alles klinkt heel springerig, van de hak op de tak en het lijk alsof de groep te veel in de nummers heeft willen persen. Vooral drummer Kevin Talley kan er wat van. Hij is een zeer getalenteerde drummer, met een stevige bassdrumreflex (de man heeft bij Chimaira gespeeld, dat zegt wat), maar hij speelt zowat om de twee maten een break of roffel. Nooit speelt hij, zoals drummers dat noemen, “in dienst van het nummer”. Hij klinkt alsof hij vastbesloten is te laten zien wat hij kan. En dat is prima in een drumsolo, maar niet tijdens nummers. Het klinkt allemaal erg vervelend in je oren, zeker met een mp3 speler.

Ook ontbreekt enige structuur: riffs worden maar één keer per nummer gebruikt en nooit lang. De nummers duren gemiddeld drie minuten maar worden zo propvol geluiden gestouwd dat het niet fijn luistert.

Gelukkig hebben we wel nog de goede nummers, zoals Oxygen Burn, Manufactured Insomnia en vooral N.A.T.G.O.D.

Maar door het chaotische schrijven van de band is het onmogelijk deze plaat een hoog cijfer te geven. Ondanks het talent dat deze band heeft is deze vierde plaat niet van hetzelfde niveau als The Hinderers. Sterker nog, het ligt er ver beneden. Mij leek dit een goede kans om een goed naar Dååth te gaan luisteren maar ik blijf wel bij de vorige twee albums. Jammer maar helaas.

65/100

Cradle Of Filth – Darkly, Darkly, Venus Aversa (Extreme Gothic Metal)

Holy mother of Lord, Cradle Of Filth!! We hadden het aan kunnen zien komen toen Lilith Immaculate werd uitgebracht maar eigenlijk hadden we het niet verwacht. Cradle Of Filth is er in geslaagd weer een stapje verder op de snelheidsladder te klimmen.  

Oke, we kunnen er moeilijk omheen: de hoogtijdagen van Cradle Of Filth liggen ver achter ons. Na Midian heeft CoF nooit meer een plaat van datzelfde niveau kunnen maken. Damnation And A Day kwam nog wel in de buurt, maar met Nymphetamine en vooral Thornography leek het wel alsof de houdbaarheidsdatum verstreken was. De Britten lieten ook hun vampierlook achter zich en waagden zich aan een gothic S&M stijl (kom op jongens, tegen de 40 en nog strakke leren broekjes en visnetshirts). In 2008 kwam Godspeed On The Devils Thunder. Godspeed was een terugkeer naar de felle, in-your-face sound van weleer. Maar ik vond dat de plaat iets miste.

De bezetting is iets veranderd. Gitarist Paul Allender, bassist Dave Pybus en boegbeeld Dani Filth zijn zoals gewoonlijk nog steeds van de partij. Charles Hedger is vervangen door de terugkerende James McIllroy. Op toetsen vinden we nu Ashley Ellylon, voorheen werkzaam bij Amerikaanse collega’s Abigail Williams. Hmm, interessant… Abigail Williams is nu al hun symphonische invloeden kwijt en CoF klinkt bombastischer dan ooit. Ach, ik beeld het me vast in.

De muziek dan. Darkly, Darkly, Venus Aversa is zoals gezegd een tandje sneller dan zijn (haar?) voorganger. Al bij het eerste nummer, The Cult Of Venus Aversa, is dat te horen. Een barokachtig intro dat al snel duister wordt en waarin een sinistere vrouwenstem ons toespreekt. Vervolgens barst de song open met Dani’s hemeltergende vocalen. Het album beukt maar door en gunt ons weinig rust. Vanaf The Persecution Song kruipen er meer melodische leads in de muziek en word er iets aan snelheid ingewonnen. Betekend dit dat er helemaal niks spannends meer gebeurd? Jawel. Luister maar naar het eerder genoemde Lilith Immaculate. Een auraal speedfest waar menig power metal band nog heel wat van kan leren! En dan die vrouwenzang! Gewoon hemels.

Tegen het einde krijgen we nog Forgive Me Father (I Have Sinned). Een typische single. Erg poppy (voor CoF standaard) en té melodieus naar mijn smaak. Nou, voor CoF maatstaven dan. Waarom juist deze song als single wordt uitgegeven is me een raadsel want CoF zal toch nooit op reguliere radio of tv gedraaid worden. Ook geeft de track een compleet verkeerd beeld van het album. Hoewel het wel een mooi lokaas is voor mensen die met dit nummer voor het eerst in aanraking komen met CoF.

Beyond Eleventh Hour sluit het album mooi af, met alle elementen uit de voorafgaande songs.

Darkly, Darkly, Venus Aversa is een nóg betere plaat geworden dan Godspeed On The Devils Thunder. Het niveau van Cruelty And The Beast wordt weliswaar niet gehaald, maar wees eerlijk, Cruelty was een meesterwerk en dat zullen ze nooit meer overtreffen. Hang dus niet meer in het verleden en geniet van wat de huidige Cradle Of Filth ons brengt: een knaller van een plaat!

Oh en nog iets: Cradle Of Filth is GEEN black metal, zijn ze nooit geweest, en zullen ze ook nooit worden dus hou op met erover te zeiken!!!! Dat is alles wat ik daarover kwijt wil.

94/100

Machinae Supremacy – A View From The End Of The World (SID Metal) 

In mijn review van Melechesh schreek ik al dat het tegenwoordig verdomd lastig is om als artiest uniek te zijn. Ik noemde een aantal bands op en in dat lijstje stond ook Machinae Supremacy. Wat maakt deze jonge Zweedse band, waar bijna geen hond van gehoord heeft dan zo uniek? Heel simpel: ze versmelten twee werelden naadloos met elkaar: games, en metal. En niet in de zin dat ze Halo Reach spelen tijdens concerten! Nee, nee, Machinae Supremacy maakt lekkere Zweedse power/heavy metal en doorspekt deze met een assortiment aan Commodore ’64 gamegeluiden. Erg retro, maar toch modern. A View From The End Of The World is hun vierde album, vijfde als je de soundtrack voor de game Jets ‘N’ Guns meetelt. Laten we eens kijken hoe het geworden is.

A View From The End Of The World staat bomvol met echte Machinae Supremacy nummers. Van het straightforward titelnummer tot het epische en met keyboards volgegooide Remnant (March Of The Undead IV). Daartussenin krijgen we onder andere Force Feedback, een MS-track ten top. Heerlijke riffs, de kenmerkende geluidjes die zich tussen de dikke laag gitaren doorweven, en dat alles wordt overgoten met de ietwat aparte stem van frontman Robert Stjärnström. Het eerste deel van het album bevat naar mijn idee meer “serieuze” songs. Nummers als Persona, Rocket Dragon en Nova Prospekt handelen over oorlog, het leven in een verzonnen wereld en dat soort dingen. Het korte intro World Of Light luid Shinigami in. Manga/anime fans opgelet: deze track gaat overduidelijk over Death Note. Een lekker up-tempo track, met een heerlijk refrein. Cybergenesis weet mij (nog) niet echt te overtuigen, wellicht moet ik het album nog maar een paar keren beluisteren. Wat me wel meteen trekt is het geweldige intro van Action Girl. Je kan de 8-bit poppetjes gewoon zien wandelen door een 8-bit wereld. Het roept beelden van Pokemon bij me op.

De volgende twee nummers zijn pure gamer-anthems. Crouching Camper Hidden Sniper is een haatsong voor   campers/snipers in shootergames. Robert zingt “I’m gonna do you a favor an not t-bag you for your behaviour”. Indiscriminate Murder Is Counter-Productive gaat dan weer over een gamer die een aanwijzing moet vinden maar iedereen uitmoord in de game. Twee erg leuke liedjes.

The Greatest Show On Earth is een ode aan de computergeneratie, en aan alles online. Dit lied is zo catchy dat het verboden zou moeten worden! Lekker refrein, lekkere solo en weer die fantastische gamegeluiden. En afgesloten wordt er zoals ik al zei met het epische Remant.

De sfeer van dit album is onbeschrijfelijk. Er steekt een hoop woede in, maar tegelijkertijd verteld de band je ook om nooit op te geven. Het is een erg positief album. Wat MS speciaal maakt is niet de drums, gitaar of zang, deze zijn uitstekend, maar toch redelijk basis. Erg technisch materiaal zal je niet aantreffen. De nummers hebben allemaal hun eigen identiteit en sound, ze lijken geen van alleen op elkaar. De variëteit aan gamegeluidjes is ook erg groot.

Ik heb me uitstekend vermaakt met A View From The End Of The World. Het is zonder twijfel Machinae Supremacy’s beste en meest gevarieerde album tot nu toe. Liefhebber van de Commodore ’64 moeten dit zeker beluisteren, maar ook fans van eigenzinnige unieke metal, hell, zelfs rock liefhebbers, moeten MS een kans geven. De zang zal wat gewenning vragen maar als je daar eenmaal voorbij bent is Machinae Supremacy gewoon één van de beste onbekende bands ter wereld. En dan ga ik nu op zoek naar de game The Great Giana Sisters, niet om te spelen, puur voor de soundtrack.

92/100

Zo, daar ben ik vanaf. Nu ben ik klaar voor november. En speaking of november, hier zijn de aankomende releases, zoals altijd gebruik ik de de lijst die op www.aardschok.com staat.

NOVEMBER

Aborym - Psychogrotesque
Russel Allen & Jorn Lande - The Showdown
Atheist - Jupiter
Bon Jovi - Greatest Hits - The Ultimate Collection 
Broughton’s Rules - Bounty Hunter 1853
Breed - Another War
Cough - Ritual Abuse
Crematory - Black Pearls (Best Of)
Engel - Threnody

GOD DETHRONED - UNDER THE SIGN OF THE IRON CROSS
Golden Resurrection - Glory To My King
Hardcore Superstar - Split Your Lip
Hate - Erebos
GWAR - BLOODY PIT OF HORROR
Heaven & Hell - Neon Knights: 30 Years - Live At Wacken CD/DVD
Intronaut - Valley Of Smoke
Instanzia - Ghosts
Yngwie Malmsteen - Relentless
Milking The Goatmachine - Seven... A Dinner For One
MUSHROOMHEAD - BEAUTIFUL STORIES FOR UGLY CHILDREN
My Chemical Romance - Danger Days: The Life Of The Fabulous Killjoys
Nelson - Lightning Strikes Twices
Nucleus Torn - Andromeda Awaiting
Pallas - XXV
Phobia - Unrelenting
Poison Sun - Virtual Sin
The Poodles - No Quarter (Live)
The Poodles - In The Flesh (DVD)
SAMAEL - ANTIGOD
Sapiency - Fate’s End
Sargeist - Let The Devil In
Shining (ZWE) - Shining VII
SODOM - IN WAR AND PIECES
Social Distortion - Hard Times And Nursery Rhymes
Solefald - Norrøn Livskunst
Stonegard - Live At Rockefeller DVD
Therapy? - We’re Here To The End
Times Of Grace - Hymn Of A Broken Man
Traktor - Early Adopter
Underoath - Disambiguation
Vogelfrey - Wiegenfest
While Heaven Wept - Triumph: Tragedy: Transcendence-Live CD/DVD

DECEMBER

The Damned Things - Ironiclast
IZEGRIM - CODE OF CONSEQUENCES
Maiden United - Mind The Acoustic Pieces
PANZERCHRIST - REGIMENT
Searching For Calm - Celestial Greetings
Sinister - Legacy Of Ashes
Stormwarrior - Heathen Warrior
The Shadow Theory - Behind The Black Veil
Todtgelichter - Angst
Weedeater - Jason... The Dragon

JANUARI

Magnum - The Visitation 
StoneLake - Shades Of Eternity
Team Cybergeist - How To Destroy Something Beautiful
Timo Tolkki - Return To Dreamscape
Tokyo Blade - 1000 Men Strong
U.D.O. - REV-RAPTOR

Stay Metal \,,/