Als je een mega-super-ultra-uitgebreide turbo blog verwacht, mooi niet dus! Ik heb over drie weken tentamens en leer me mijn kop eraf! maar ik heb wel een aantal leuke weetjes en reviews.
Wat heb ik nog op de planning staan? Heel wat. Volgende maand komen onder meer Cradle Of Filth, Helloween, Impaled Nazarene, Gwar, Sodom en Shining uit, en nog veeel meer. Zo zie ik echt nét dat er een nieuwe My Chemical Romance aan staat te komen. Toch even luisteren, want The Black Parade was een óngelovelijk goed album.
Maar goed, tijd voor het echte werk.
· Het nieuwe album van Helloween is hier in zijn volledigheid te streamen: www.myspace.com/helloween
Aborted-zanger Sven De Caluwé maakte meer bekend over het komende nieuwe album. In zijn update laat hij weten dat iedereen van de band bezig geweest is op andere vlakken. Maar belangrijker te vermelden is, dat ze ook gewerkt hebben aan nieuw materiaal voor Aborted.
Tot nog toe hebben ze al acht nummers geschreven en het einddoel is om elf nieuwe nummers te hebben en twee bonus tracks. Want zo zegt De Caluwé: “2011 wordt een bijzonder jaar voor Aborted. Maar later meer daarover.”
Het hele albumconcept staat al op poten en De Caluwé is ervan overtuigd dat de mensen ook verrast zullen zijn. Maar hij voegt eraan toe: “op een goede manier verrast, “in a horrific Aborted way”. De plaat omschrijft hij als een bastaardkind van “Engineering The Dead, Goremageddon and Archaic on steroids.” Rond september 2011 mag de nieuwe plaat verwacht worden. (www.zwaremetalen.com )
· Het Noorse Kampfar kondigt aan dat hun nieuwe album Mare gaat heten en vanaf 25 maart 2011 te koop is.
· Het nieuwe album van Stratovarius heet Elysium. Het (meester)werkje verschijnt op 14 januari. Jeetje das nog lang! Ja, maar de single Darkest Hours komt uit op 26 november!
· Nieuwe clips van Grand Magus en Gwar zijn te vinden op youtube.
· Uit Finland komt Impaled Nazarene. Hn nieuwe album, Road To The Octagon komt op 20 november uit en als voorproefje staat de clip voor het nummer Enlightenment Process al online.
· Metallica gaat een tweede deel van hun Six Feet Under EP uitbrengen, getiteld…Six Feet Under EP Part II. Had je niet gedacht he! Als iemand me kans vertellen wat er op deel 1 staat, graag.· Devildriver brengt op 22 februari Beast uit. Als dat geen monster wordt weet ik het niet meer!
Ill Nino – Dead New World (Latin Metal)
Ill Nino veroverde negen jaar geleden de harten van duizenden metalfans met hun intrigerende mix van metal, rap en latin percussie. Het debuutalbum Revolution, Revoluçion gleed als een warme broodje over de toonbank en ook opvolger Confession was een dikke hit. De daaropvolgende platen One Nation Underground en Enigma waren mindere successen maar deden Ill Nino toch nog bekender worden.Dead New World is dus het vijfde album van het vijftal uit New Jersey. Nog altijd geleid door de markente stem van Cristian Machado, die meteen een statement maakt (We’re damned!!) in het eerste nummer, God Is For The Dead. Ik merk meteen op dat de percussie nu echt non-stop aanwezig is., en een stuk prominenter in de mix staat. Het geluid doet wat aan Soulfly denken, vooral het intro van The Art Of War. Ill Nino is echter stukken melodieuzer dan hun Braziliaanse collegas. De refreinen zijn pakkend en lekker om mee te zingen. Ook zijn de stevige metalstukken groovender dan ooit, door de toename van percussie.
Against The Wall is de commercieelste track op het album. Het klinkt erg als een popnummer, waardoor het een beetje uit de toon valt. Jammer, maar toch een goede track.
Mi Revoluçion en Killing You, Killing Me zijn beenharde beukers van songs, waarop Machado lekker te keer gaat en de drums lekker gemarteld worden.
Dat de band ook prima kan coveren bewijzen ze met Bullet With Butterfly Wings, van Smashing Pumpkins. Een beetje aparte keuze voor een cover maar een geslaagde poging. Als dat live wordt gebracht wordt het gegarandeerd springen!
Dead New World is een goede Ill Nino plaat geworden. De nummers hebben allemaal een eigen gezicht maar klinken toch verbonden. De uitstekende cover hoort er echt bij. Dead New World is geen nieuwe Revolution, Revoluçion, Confession of Enigma geworden. Dead New World is Ill Nino. Kopen dus!
87/100
Rhapsody – The Cold Embrace Of Fear (Symphonic Power Metal)
+by+Eneas.jpg)
The Cold Embrace Of Fear is een EP. Er staan maar zeven nummers op en van die zeven zijn er maar drie echte nummers. De andere vier zijn sfeervolle stukjes waarop een nieuw deel van het verhaal wordt vertelt. Letterlijk vertelt want ik telde zo’n vier stemacteurs! En natuurlijk is Christopher Lee aanwezig als de gobale verteller.Ik ga het nu meteen zeggen: deze EP is bedoeld om als één stuk te luisteren. Je kan de losse tracks natuurlijk afzonderlijk opzetten maar er gaat dan wel een heel groot deel van de sfeer van dit schijfje verloren.
De eerste twee tracks dienen als sfeerzetter en intro voor het monsterlijke The Ancient Fires Of Har-Kuun. Het is jammer dat in het eerste stukje de stemacteurs totaal niet overtuigend overkomen als er een lawine op ze valt. Hun “schreeuwen van wanhoop” klinken erg geforceerd en komen veel meer gespeeld over dan de rest van hun teksten. Ook is de eerste zin klinkt de eerste zin eerder komisch gefrusteerd (Where are we Iras?!) dan kwaad. Ik ga overigens niks over het verhaal van deze schijf vertellen, je moet het zelf maar opzoeken.
Het eerder genoemde The Ancient Fires Of Har-Kuun is een monstertrack van een kwartier, waarin werkelijk álles van Rhapsody aan bod komt. Er is iets aan snelheid ingewonnen, maar Rhapsody klinkt nog steeds heerlijk stevig. En wat een fanatastisch refrein! Het refrein laat me weer helemaal opnieuw verliefd worden op de band. Eigenlijk is de hele track één groot hoorgasme. Luca Turilli’s solo’s zijn om te smullen en er zit zelfs een keyboard solo in. De track duurt een kwartier maar klinkt nooit geforceerd of saai. Dat zijn voor mij dé twee criteria voor een goede monstertrack. Helemaal gewelsig is het als de track het niet laat lijken alsof hij zo lang duurt. Iets waar Moonsorrow ook steeds weer in slaagt. En Rhapsody ook. Zeker opzoeken!
Dan komt er weer een interlude, gevolgd door Neve Rosso Sangue (Blood Red Snow). Een gevoelige ballad met een erg goede melodielijn in het refrein, die zich na een paar keer luisteren al in je hoofd nestelt. De track is in het Italiaans, nog steeds dé taal voor barokke metalcomposities.
De laatste echte track, Erian’s Lost Secrets, begint met het majestueuze refein uit The Ancient Fires..., maar ontpopt zich als een episch strijdlied, herinnerend aan de gloriedagen van Manowar.
We krijgen nog een gesproken outro voor onze kiezen maar dan is dit kleine meesterwerkje klaar.
Laat ik het maar meteen eruit gooien: dit is geen verplichte aanschaf. Voor maar drie nummers en vier interludes zoek je beter een download op internet. Het is echter op geen enkele manier een slechte release. De interludes zijn sfeervol en op wat minpuntjes na perfect uitgevoerd. De nummers zijn stuk voor stuk ijzersterk en bevatten weinig tot geen zwakke momenten. De EP komt het best tot zijn recht als je alle nummers achter elkaar luistert, het heet niet voor niks “A Dark Romantic Symphony”. Als één geheel nagenoeg perfect, maar dat is voor mij ook meteen de zwakte. Ik wil graag nummers los van elkaar draaien en dat doet ongelovelijk veel afbreuk aan de sfeer van de plaat. Niet in de eerste plaats omdat de nummers in elkaar overgaan.
Een uitstekende Rhapsody release, maar geen verplichte kost.
78/100
Nou was ik in de veronderstelling dat ik mijn Elvenking review op deze pc had....dus niet. Die houden jullie van me tegoed.
Sabaton +Alestorm, Thaurorod @ Hof Ter Lo, 23/10/2010
Sabaton is al jaren gestaag bezig aan een opmars. De jonge Zweden weten elk album weer te overtuigen met hun epische oorlogsmetal en op het podium is dat niet anders. Een Sabaton show valt niet te beschrijven, daar moet je bij zijn. Ik zal toch mijn best doen.
.mp4_000319600.jpg)
Sabaton heeft het voor elkaar gekregen om alle shows in de Benelux uit te verkopen. Sterker nog, alles was uitverkocht toen ik wilde bestellen maar het Vliegend Spaghettimonster was mij goed gezind: een extra show in Trix, Antwerpen.Als eerste band kregen we Thaurorod, een Fins sympho/power/folk metal collectief. Het leek een typische opener te zijn: jonge band, net debuutalbum uit, publiek wacht af en gaat niet mee. De muziek van de heren en dame bleek echter prima in elkaar te zitten en de handen in de lucht krijgen van voor zanger Markku. Hij was prima bij stem en de band stond zo enthousiast hun ding te doen, daar kan ik alleen maar respect voor hebben.
Verder met Alestorm. Ook de Schotse piraten beginnen aan populariteit te winnen. Er zijn dan ook een flink aantal piraten naar de Trix afgezakt, klaar voor een feest vol springen, moshen, meebrullen en zuipen. Ik stond al helemaal klaar voor Over The Seas of The Quest, maar Alestorm begon met Heavy Metal Pirates. Beter had het niet kunnen beginnen. Alestorm neemt je mee op reis naar een wereld vol monsters (Leviathan), zoektochten (The Quest), heerlijke mede (Wenches And Mead) en actie (Captain Morgan’s Revenge). Ook brachten we een bezoekje aan Nancy The Tavern Wench, wat twee paganfests geleden al tot officieel drinklied van mijn vriendengroep gedoopt werdt.
Ook bracht de band een nieuw nummer, Rum genaamd. Het refrein beperkt zich tot het poetische “rum, rum, rum!!” Met Captain Morgan’s Revenge (Wall of death!!) en het onvermijdelijke Keelhauled kwam er een eind aan een uitstekend optreden.
Sabaton kwam, zag en overwon. Vanaf het moment dat de zaallichten uitgingen hadden de Zweden de zaal in hun greep.Vanaf Ghost Division tot Metal Machine/Crüe was Sabaton heer en meester. Aangevoerd door de diepe bariton van Joakim Brodén, die de zaal bespeelde alsof het een piano was. Joakim moest zelfs het publiek verzoeken stil te zijn zodat hij zijn praatjes kon houden. De band speelde nummers van elk album, zelfs Hellrider van Metalizer kwam voorbij. Om de mensen die naar beide shows gegaan zijn niet twee keer dezelfde shows te laten mee maken was de setlist zo uniek als mogelijk. Ik weet niet wat de setlist van de eerste show was, maar wij kregen oa White Death, The Final Solution en Into The Fire. Natuurlijk kwamen de Sabaton klassiekers voorbij en schreeuwde iedereen de longen uit het lijf op Panzer Battalion, Coat Of Arms, Cliffs Of Gallipoli, Rise Of Evil en natuurlijk de ultieme Sabatonhymne Primo Victoria. Uit eindelijk speelde de band twee extra songs, Into The Fire en 40-1. Gelukkig deden ze dat, want zonder 40-1 was mijn avond niet compleet.Sabaton was vanavond onbetwist de beste band, en ik twijfel er niet aan dat ze de volgende keer weer alles uitverkopen. Een band als Sabaton heeft slechts één nadeel: ze hebben zoveel goede nummers dat je er altijd wel één mist. Persoonlijk miste ik Attero Dominatus, toch ook wel verplichte kost. Het geluid was prima en was nergens onduidelijk.
En als je nu nog geen goede indruk hebt van een Sabaton show: ga erheen!
Oh, de fotos komen niet van het concert zelf, ik had mijn camera niet bij.
Jukebox
Nou dat was het weer eventjes, tot de volgende keer!!
Stay metal \,,/
