Zo daar ben ik weer eens en dit keer met eindelijk het verslag van Heidenfest. Verder heb ik geen zin meer om te typen want ik ben gaar.
REVIEWS
Dream Theater – A Dramatic Turn Of Events
Geen band waar het afgelopen jaar meer om te doen was dan Dream Theater. Het plotselinge vertrek van drummer/bandbrein Mike Portnoy, de vage berichtgeving daarna en het aanstellen van Mike Mangini als vervanger zorgden ervoor dat de Amerikaanse band vrijwel constant in het muzieknieuws was. Een jaar na Portnoy’s vertrek is er het nieuwe, tiende album A Dramatic Turn Of Events.
Ik zeg het meteen maar: een erg goed album. De essentie van Dream Theater is intact gebleven. Lange epossen, extreme virtuositeit van Jordan Rudess en John Petrucci, alles is aanwezig. De intensiteit is wat teruggeschroefd, maar dat komt de nummers zeker ten goede. Het openingsnummer, On The Backs Of Angels is gewoon Dream Theater zoals dat gewoon is. Een tikje commercieëler misschien, maar wel goed. Er is meer ruimte voor de toetsen en James LaBrie krijgt de kans wat meer van zijn stem te laten horen.
Het beenharde Lost Not Forgotten is een prima voorbeeld. Mangini blijft trouw aan de geest van Mike Portnoy. Hetzelfde geldt voor Bridges In The Sky en het monsterlijke Breaking All Illusions.
Daar staat tegen over dat de drie (!) ballads verreweg tot de slechtste en saaiste DT-nummers ooit behoren. Beneath The Surface is nog de beste, met langzame strijkers en James LaBrie’s mooie zang. Ik heb nooit begrepen waarom zoveel mensen een hekel aan hem hebben. Ik vind zijn stem erg mooi en krachtig. Beneath The Surface past echter niet aan het eind van een plaat als dit, als er een ballad minder op stond had hij best in het midden gekund en sloot Breaking All Illusions alles krachtig af.
Dus, er is niet veel aan te merken op deze nieuwe plaat. Mike Mangini zet een uitstekende prestatie neer. En toch voelt alles anders. Mike Portnoy heeft mij als drummer ongelofelijk veel beïnvloed. Ik merkte meteen dat zijn stijl niet aanwezig is op dit album en dat ik soms dacht ‘Portnoy zou hier dit en dit gespeeld hebben.’ Het voelt voor mij alsof er iets mist en dat maakt de plaat minder in mijn beleving. Nou kwam ik er wel achter dat Mangini gewoon speelde wat hij opgedragen kreeg. Ik hoop dat hij op het volgende album meer zijn eigen stijl erin weet te brengen en écht Mike Portnoy kan doen vergeten.
ADToE past mooi naast Awake/A Change Of Seasons/Metropolis. Fans van het latere hardere werk zullen even moeten kijken of het wat voor ze is. Ik raad sowieso aan dat je mijn score niet neemt als uitgangspunt, maar beluister hem zelf. Voor mij speelt de afwezigheid van Mike Portnoy té veel mee in mijn beleving.
84/100
Iced Earth – Dystopia
Iced Earth is al jaren een begrip in het metalwereldje. De Amerikaanse band, geleid door de roodharige opperstrot Matt Barlow bracht met onder andere The Dark Saga en Something Wicked This Way Comes immers een paar klassieke albums uit. Nadat Barlow stopte en weer terugkeerde voor The Crucible Of Man, verliet de man eerder dit jaar wéér de band. Dit keer is zijn vervanger Stu Block, van het Canadese melodisch/progressieve death metalorkest Into Eternity.
De lage stem van Stu lijkt veel op die van Barlow, maar zijn kopstem heeft meer weg van Rob Halford. Dat is meteen te horen ophet titelnummer, dat de plaat opent. Een stampend marsritme opent het nummer en met een woeste schreeuw laat Jon Schaffer zijn riffs horen. Dystopia staat vol met stevige gitaarriffs, zoals in Boiling Point en V. Dark City bevat een stel hoge koren door Block en een sterk refrein. De thrashinvloed van Iced Earth komt naar boven in Days Of Rage, ondanks de korte duur toch een erg sterk nummer.
Tekstueel gaat dit album over het leven in een staat waar alles beheerst wordt door de regering, wellicht een overblijfsel van Jon Schaffer uit zijn Sons of Liberty project.
Met het licht epische Tragedy And Triumph wordt het album afgesloten. Op de galopperende ritmes en pakkende refreinen kunnen de nekspieren lekker losgegooid worden. Jammer dat het nummer met een fade-out eindigt, er had best een episch einde aan vastgemaakt kunnen worden.
Ook jammer dat de powerballads Anguish Of Youth en End Of Innocence niet helemaal bij de rauwe stem van Block passen.
Met Dystopia kan er weer een prima plaat in de discografie van Iced Earth bijgeschreven worden. De productie is wat te strak en er had meer power in kunnen zitten, maar de nummers zijn van hoge kwaliteit. Sterke solo’s, stevige drums en een veelzijdige zanger, Iced Earth is toe aan een tweede jeugd.
81/100
Mournful Congregation – The Unspoken Hymns
Mournful Congregation is een Australische funeral doom metal band die opereert in de meest depressieve niche van het genre. Diepe grunts en gitaren en uitgesponnen nummers, zoals we dat van Esoteric en Ahab gewend zijn.
The Unspoken Hymns is een compilatiealbum, met vier nummers afkomstig van splits die MC in het verleden met bands als Stone Worship, Worship en Stabat Mater opnam. Het laatste nummer is een cover van de Finse band Thergothon. De nummers zijn wat compacter dan op hun reguliere albums. De gemiddelde lengte ligt zo rond de 8 minuten, met Left Unspoken als uitschieter (het nummer klokt op 10,5 minuten). De depressieve sfeer van de muziek komt goed naar voren en het is de afwisseling tussen lage akkoorden en melancholische melodieën die op The Epitome Of Gods And Men Alike een licht hypnotische werking hebben. Af ten toe doet er een cleane gitaar zijn intrede. Afgezien van Left Unspoken, dat opnieuw is opgenomen, is er niet gesleuteld aan de productie. A Slow March To The Burial klinkt daarom meer alsof het een demo-opname betreft. Het heeft wel zo zijn charme. De diepe grunt van Damon Good krijgt alle ruimte maar klinkt bij vlagen alsof hij fluistert en niet zingt.
Al met al een leuke compilatie, maar niet echt verplicht om aan te schaffen. Als je fan bent van de band en nie in het bezit bent van alle splitalbums is dit natuurlijk wel een fijne aankoop. De nummers zijn funeral doom metal van hoge kwaliteit. Voor echte fans dus leuk, maar de casuele liefhebber spaart het best voor het nieuwe album The Book Of Kings.
72/100
Mythological Cold Towers – Immemorial
Hoe vaak komt het voor dat een band uit het zonnige Brazilië doom metal speelt? Niet vaak, en wat dat betreft is Mythological Cold Towers een unicum. Dit collectief is al actief sinds 1994 en bracht in 2996 hun eerste album uit. De band neemt zijn tijd om albums op te nemen want voorganger The Vanished Pantheon dateert alweer uit 2005.
De sound van MCT doet nog het meest denken aan vroege My Dying Bride; slepende doom met diepe grunts. De muziek is heel melodisch, met droevige toetsen op de achtergrond. Toch verdrinken de nummers niet in hun trage tempo en zijn er genoeg hooks om de luisteraar te pakken. Nadeel is wel dat het tempo gedurende het album behoorlijk hetzelfde blijft en alle songs dezelfde elementen bevatten. Gelukkig zijn de nummers Akakor, Like An Ode Forged In Immemorial Ibez en het prachtig lange The Fallen Race bovengemiddelde nummers. Het titelnummer begint en eindigt met akoestische gitaren en geeft een gevoel van leegte.
Doom metal draait vooral om gevoel en wat dat betreft weet Mythological Cold Towers precies hoe het moet. Immemorial is een doom metal album volgens het boekje, maar er wordt iets té goed vastgehouden aan de regels. Een vermakelijk album, maar wat mij betreft mag het iets gedurfder.
79/100
Heidenfest 2011 – 09-10-2011 – 013 Tilburg
En toen was daar Heidenfest weer. Na de controversiële keuze om vorig jaar het Bathory-tribute gezelschap Twilight Of The Gods te laten headlinen koos Rock The Nation nu weer voor oude vertrouwde namen, een paar vreemde eenden en een nieuwkomer.
Klokslag drie uur betreed Skálmöld het podium. Met het prima debuut Balder op zak wisten de Ijslanders een prima show neer te zetten. Er werdt prima geplaybacked door het publiek, vooral bij Valhöll. Maar ook Upprisa en Kvaðning en Hefnt gingen erin als zoete koek. Een prima optreden van een veelbelovende band.
Todtgelichter viel uit de boot. En goed ook. Het publiek, dat totaal niet zat te wachten op experimentele post-black metal stond er een beetje als zoutzakken bij. Ik herkende zelf geen nummers en eerlijk gezegd kon het me ook niet boeien. Na dit vreemde halfuurtje kon het feest echt losbarsten.
En dat is een understatement want met Trollfest is het altijd gezellig. Wat kunnen deze heren er een feest van maken! Gewapend met accordeon, saxofoon en banjo maakten de Noorse trollen het podium onveilig. Vanaf Der Verdammte Hungersnot transformeerde het publiek in één kolkende massa van mosh- circle- en pogopits. De in schort en muts gehulde zanger Trollmannen leidde zijn bende door fuifnummers als Der Jegermeister, Brakebein en Karve en alles ging los. Met afsluiter Helvetes Hunden Garm kwam er een persoonlijke favoriet en was het eerste hoogtepunt van de dag een feit. Jammer dat de saxofoon een beetje verdronk tussen het gitaargeweld, maar het geluid werd beter naar mate het optreden vorderde.
Arkona viel tegen. Niet dat de Russen er geen feestje van maakten hoor, maar het materiaal van het nieuwe album Slovo is een stuk trager en serieuzer dan op de voorganger. Arkaim zorgde vooral voor zwaaiende haren en Leshiy maakte het feest een beetje los, maar het was as bij Goi, Rode, Goi dat het duidelijk werdt welke nummers het publiek wilde horen. Jammer dat Slovo daarna het tempo drastisch naar beneden haalde. Zangeres Masha is altijd een genot om te zien en te horen en de John Jeremy-achtige bassist Kniaz stond statisch zijn ding te doen. Er was een dame (of heer) meegenomen om de fluitjes te spelen en dat droeg goed bij aan de beleving van het optreden. Toch jammer dat de meeste folkinstrumenten toch nog van de tape komen. Met de hieperactive nummers Stenka Na Stenku en Yarilo kwam er een eind aan een optreden waar meer ingezeten had, maar de performance van de band was zoals altijd perfect.
Dornenreich is altijd het hoogtepunt van elke Pagan- en Heidenfest. Voor mij en mijn vrienden is dat namelijk de eetpauze!
Ja, daar zijn iedereens geliefde piraten weer! Alestorm is altijd een graag geziene gast op dit soort feestjes en vandaag was niet anders. Natuurlijk kregen we de vaste knallers als Wenches And Mead, Captain Morgan’s Revenge en Keelhauled, afgewisseld met nieuwe materiaal, maar de tweede toetsenist zorgde voor de verassing van de avond: het monsterlijk vette Death Throes Of The Terrorsquid! Een lang, episch nummer waarbij Vreth van Finntroll de screams voor zijn rekening nam. Erg gaaf. Maar Alestorm gaat natuurlijk over feesten. En met The Sunk’n Norwegian, Shipwrecked en Keelhauled was er meer dan genoeg gefeest. Het prachtig onnozele Rumpelkombo was een heerlijk toegift. Hoewel de platen van Alestorm niet veel vernieuwing laten horen is een optreden van deze, momenteel Tilburgse, piraten altijd een waar genot.
Met Alestorm achter de rug is het tijd voor puur Fins metaal. En wel in de vorm van Turisas! Turisas weet ondanks een stuk minder feestelijk en folk te klinken wel een zeer professionele show neer te zetten. Met het podium versierd met banieren en onder de oorlogsverf betraden de heren (zonder accordeoniste Netta, maar mét toetsenist) het podium, om meteen maar even vol gas te geven met The March Of The Varangian Guard. Warlord Nygard was perfect bij stem en de band had er zin in. Meteen daarna namen we een duik in de tijd en testte One More de stembanden van het publiek. De hymne Stand Up And Fight werd gebombardeerd tot strijdlied van de dag. Prachtig om al die mensen mee te horen zingen. Verder kregen we het oudje Sahti-Waari en To Holmgard And Beyond. Natuurlijk kan Rasputin niet ontbreken en weer werd de 013 het strijdtoneel van de meest bizarre mix tussen meezingen en moshen ooit. Battle Metal was de afsluiter en liet het publiek hongerig achter.
De honger werd gestilt met de tweede portie Fins metaal. Finntroll. De halfgoden van folk metal hebben een trouwe schare fans achter zich. Meteen begonnen de gemene tegenhangers van Trollfest met Människopesten, woest en met een loepzuiver geluid. Daarna kregen we Kitteldags en Nattfödd, beiden heerlijke Finntroll-nummers. Vreth was prima bij stem en de band had er duidelijk zin in. Na de oudjes Slaget Vid Blodsälv en Midnattens Widunder liet Under Bergets Rot de zaal weer losbarsten. Toen kwamen de onverwachte nummers. De covers van Insects (Oingo Boingo) en The God That Failed (Metallica) kregen een gemengde respons. Op plaat leuke nummers, maar live willen de fans toch de Finntroll nummers horen. Na de covers kwam het laatste trio klassiekers; Trollhammaren, Rivfader en Jaktens Tid. Een prachtig concert met een prima setlist. Zelfs ik ga niet zitten klagen over het ontbreken van Fiskarens Fiende en En Mäktig Här.
Wintersun was de meest geanticipeerde band van de avond. Vrijwel iedereen bleef in de zaal, zelfs na een hele dag murw gebeukt te zijn. Toen de Finnen onder leiding van Jari Mäenpää opkwamen knalden ze meteen in Beyond The Dark Sun. Wat Wintersun neerzette grenst aan het ongelofelijke. Volledig energiek, loepzuiver en prachtig virtuoos speelden ze klassiekers van het debuut. Death And The Healing, Battle Against Time, Winter Madness en Sleeping Stars zorgden voor een paar harde pits. Maar toch milder dan eerder op de dag. Het was gewoon genieten van het optreden. De grote glimlach van Jari en het virtuoze spel van de band zijn een genot voor oog en vooral oor. Natuurlijk was er één nummer waar heel de zaal op wachtte: The Way Of The Fire, een nummer van het constant uitgestelde album Time. En wat een subliem nummer is het! Heerlijke riffs, solos en blasts om je vingers bij af te likken. Met Starchild kwam er een einde aan negen uur metal van de bovenste plank.
Heidenfest 2011 was geslaagd in vrijwel alle opzichten. Er was voor ieder wat wils, het geluid was bij alle bands goed. De pogingen om een diversere line-up in elkaar te zetten mislukte omdat Todtgelichter gewoon niet thuis hoort op Heidenfest. Al met al een heerlijke dag met prachtige bands. Fantastisch.
JUKEBOX
Dream Theater - On The Backs Of Angels
Iced Earth - Dystopia
Mournful Congregation - The Epitome Of Gods And Men Alike
Mythological Cold Towers - Fallen Race
Esoteric - Abandonment
Stay metal \,,/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten