For the power and the glory!

Dit is verreweg de meest epische en glorieuze blog die ik ooit maakte. Ik bestempel hem dan ook tot Power Metal special! Ok, Insomnium hoort er niet in thuis, maar verder alleen power metal! Alle haters kunnen mijn rug op, Power metal is episch! Niks beter dan supersnelle twinkicks, flitsende solos, een wagonlading aan toetsen en hoge mannenzang over draken, zwaarden en ridders.

In de Jukebox daarom ook een lading Power metal die niemand kent maar wel supergoed is!

REVIEWS

Insomnium – One For Sorrow

Het Finse melodic death metal ensemble Insomnium hoeft zich allang niet meer te bewijzen. Door hard werken, veel touren en sterke albums uit te brengen is de band uit Joensuu inmiddels een vaste waarde in de Finse metalscene. De melodische riffs worden steevas doorspekt met dat typisch Finse gevoel voor melancholie dat we ook vinden bij oa. Charon en Amorphis.

One For Sorrow is het zesde album en heeft de twijfelachtige eer het heerlijke Across The Dark te overtreffen. Na het mooie intro Enertia knalt Through The Shadows uit je speakers met een heerlijk headbangbare riff. In het refrein is een verandering merkbaar; de cleane zang van Ville Friman is terug. Song Of The Blackest Bird is een lang uitgesponnen nummer, met een rustiek middenstuk alvorens naar een super thrashy stuk over te gaan. Op de achtergrond speelt een keyboard een stukje mee.

Every Hour Wounds is een heerlijk melodisch metalnummer met een sterk refrein. Na het instrumentaaltje Decoherence krijgen we Lay The Ghost To Rest, een lang nummer met verschillende delen. Op zich aardig, maar het blijft minder hangen dan de vorige nummers. Er had meer ingezeten en nu lijkt het nummer nergens heen te gaan. Regain The Fire en de afsluitende titeltrack zijn dan beide sterke nummers. Ironisch genoeg is de bonustrack Weather The Storm (met Mikael Stanne van Dark Tranquillity) een van de beste nummers van het album. Waarom het niet op de reguliere editie staat is me een raadsel.

Insomnium levert weer kwaliteit, maar de progressie van de voorgaande albums is weg. Het is alsof de heren hun stijl gevonden hebben. Niks mis mee verder hoor. Wel jammer is het feit dat de zang van Niillo Sevänen een beetje verdrinkt in de mix. Hij had best iets harder gemogen, of de gitaren zachter, want zijn diepe grunt is soms onverstaanbaar, zelfs met de teksten erbij. Toch is One For Sorrow een gaaf album geworden. Prachtige teksten, mooie muziek en dat is toch alles wat we vragen?

89/100

Ancient Bards – Soulless Child

Deze Italiaanse band wist me twee jaar geleden zeer aangenaam te verassen met hun eerste album The Alliance Of The Kings. Snelle op Rhapsody geschoeide power metal met dikke symfonische arrangementen met zangeres Sara Squadriani en bassist Martino Garattoni in de hoofdrol.

Het tweede album laat een gegroeide band horen met een eigener geluid dan voorheen.

Natuurlijk krijgen we een instrumentaal intro als eerste track en een woest metalnummer als tweede. Ik begin meteen met het slechte aan dit album: het is een dikke opsomming van clichés uit de power metal scene. Van de hoge zang tot de roffelende drums en de teksten die een verhaal vertellen aan toe. Maar dit concept kan goed en slecht uitgevoerd worden en Ancient Bards doet het zeer goed. Pakkende melodieën en veel toetsen maar toch wordt de gitaar niet vergeten en krijgen we een paar flinke solo’s om onze kiezen.

Gates Of Noland ‘steelt’ een melodietje van Bach en maar heeft wel een eigen gezicht en dikke koren in het refrein. De zang van Sara is weer top, maar in de uithalen zit ze soms net tegen de toon aan te zingen. All That Is True is een nummer van bijna tien minuten, dat zeer ballad-achtig begint, maar al snel aanzwelt en akoestische passages afwisseld met metalstukken.

Valiant Ride is net zo glorieus als de titel doet vermoeden, alle clichés in één nummer, dat is toch een kunst. Maar het is ook één van de beste nummers dus wat mij betreft mogen ze.

Op Through My Veins zingt een heerschap mee. Nou ja, zingt...hij schreeuwt. Een zeer snel nummer met een lekkere solo.

Het afsluitende Hope Dies Last duurt vrijwel een kwartier en er gebeurd verschrikkelijk veel in!

Het begint langzaam, als een powerballad maar bouwt halverwege op naar een climax en een solo. Natuurlijk wordt er afgesloten met een episch symfonisch outro, met tekst die je hongerig achterlaat. Hongerig naar het vervolg dus.

Soulless Child is de overtreffende trap van het debuut. Alles is meer en beter. Behalve het accent van Sara Squadriani, haar Engels is stukken beter! Dit is een bovengemiddeld power metal album, maar de opsomming van clichés en relatieve voorspelbaarheid speelt het parten. Wellicht dat op het volgende album een stap verder van het standaard geluid wordt genomen, want op deze manier kan deze band nog wel eens verdrinken in de zee van releases elke maand. En dat zou zonde zijn van hun duidelijk aanwezige talent. En met Rhapsody in twee stukken zou Ancient Bards nog best wel eens de vaandeldragers van de Italiaanse power metal kunnen worden.

84/100

Dragonland – Under The Grey Banner

Power metal uit Zweden, dat zie je niet zo vaak. Gelukkig is de symfonische power metal van Dragonland zeer goed in elkaar gezet. De band begon op de eerste twee album met een fantasy-saga, om daarna over te gaan naar teksten over de ruimte, astrology en sterren. Met Under The Grey Banner komt er een vervolg op de saga van toen en aan de muziek is merkbaar dat dit zo is; die is namelijk weer een stuk symfonischer geworden.

Na het keltisch klinkende intro begint Shadow Of The Mithril Mountains met een vrouwelijke stem die het verhaal inleidt waarna er keihard plankgas wordt gegeven. Dragonland klinkt epischer en symfonischer dan ooit op dit album. De mix is perfect, alle instrumenten kunnen gehoord worden. De zang van Jonas Heigerdt is uitstekend. Hij zingt hoog, maar heeft genoeg power om de muziek de nodige ballen te geven. In Fire and Brimstone, Throne Of Bones en de titeltrack zingt musicalacteur Fred Johanson mee. Zijn diepe, heldere stem is een leuke afwisseling.

De meezingfactor ligt enorm hoog, nummers als A Thousand Towers White, The Black Mare en Fire And Brimstone smeken erom meegezongen te worden. De speedfreaks onder ons zullen zeker weten klaarkomen op het verwoestende The Trials Of Mount Farnor. Een razernij van riffs en bassdrums vliegt je om de oren. Natuurlijk is er ook een rustmomentje nodig. Daarvoor is het akoestische Lady Of Goldenwood opgenomen. Een keltisch aandoend deuntje, waarop Amaranthe-zangeres Elise Ryd meezingt. Hoewel de dubbele bassdrums wel meedoen geeft haar zang samen met de akoestische gitaren de track net dat beetje fragiliteit dat het nodig heeft. Durnir’s Forge is ook een langzaam nummer, maar bevat epische toetsen en een stoer refrein. Halverwege wordt het nummer progressiever en na de mooie solo zit er zowaar een Episch Mannenkoor in!

De titeltrack is het laatste nummer en begint met een stampende riff. Al snel gaat de snelheidsmeter weer naar elf en worden alle registers opengetrokken. Een monsterlijke grunt doet zijn intrede (door één van de zangers van Amaranthe) en er duiken zelfs blastbeats op. Op het laatst wordt even gas terug genomen maar dan gaat de track over in het laatste nummer, het orkestrale Ivory Shores. Elise Ryd zingt nog even mee, maar het album eindigt zoals een pure symfonie.

Wauw. Dat is de indruk die dit album achterlaat. Werkelijk een heerlijke plaat. Prachtige orkestratie, niet van echt te onderscheiden, maar toch voldoende nadruk op de gitaren. De agressie ligt hoog, de teksten zijn meer dan alleen sword and sorcery geneuzel en de zang is fantastisch. Als Dragonland hiermee niet definitief doorbreekt naar een groter publiek weet ik niet hoe ze het zullen doen. Elk nummer is sterk en draagt bij aan de ervaring van het album. Voor fans van extreem symfonische power metal is dit een must-buy, en hij komt zeker op mijn jaarlijst. Pure klasse.

93/100

Mystic Prophecy – Ravenlord

Bij het horen van de term power metal denken de meeste mensen aan Rhapsody; symfonische arrangementen, flitsende gitaren en teksten over draken, zwaarden en glorie. Mystic Prophecy lapt al deze vooroordelen aan hun laars en knalt een ferme scheut thrash in hun muziek. Het resultaat is een smakelijke mix van agressieve gitaren die toch melodisch en catchy zijn, rauwe zang en teksten over demonen, de dood en andere nare thema’s.

En dus begint het zevende album van deze Grieks/Duitse band met de woest stamende titeltrack. Verassingen hoeven we niet te verwachten, de band weet wat er van hen verwacht wordt en lost die verwachtingen in. Die Now!! Is een woest nummer, met agressieve gitaarpartijen en een dikke lading grunts in het refrein. De stevige meezingers Eyes Of The Devil, Hollow (met ijzersterk refrein) en het met gangshouts doorspekte Endless Fire houden het tempo hoog en de nekken in beweging. De mix is uitstekend en de rauwe zang van R.D. Liapakis komt uitstekend tot zijn recht. Wings Of Destiny is een langzamer nummer en komt het dichst bij de titel van ‘Ballad van het album.’ Gelukkig heeft het genoeg power om dat niet te worden en bevat het album dus geen ballads. Maar het is samen met de mislukte Ozzy cover Miracle Man wel de zwakke schakel in een verder sterke eenheid van nummers. De laatst overgebleven nummers zijn Cross Of Lies, een ferme aanklacht tegen religie, en Reckoning Day. Allebei heerlijke nummers met prachtige riffs. Cross Of Lies bevat weer dikke grunts en Reckoning Day is met afstand de meest thrashy track van het album.

Mystic Prophecy levert kwaliteit. De band weet een ander geluid neer te zetten dan hun collega’s maar klinkt toch vertrouwd. En weer word bevestigd dat progressie onnodig is, zolang er maar goede muziek wordt gemaakt. En Ravenlord bevat meer dan genoeg goede muziek om mij te boeien. Daarom krijgen ze ook een mooie voldoende.

83/100

P.S. Aan de aap die in Aardschok schreef dat de band commercieëler is geworden en ze omschreef als een mix tussen Avenged Sevenfold en Dream Evil; leer eens luisteren.

Hevisaurus – Räyh!

Ja ja, daar zijn de Dinosaurussen weer! Vorig jaar besprak ik ook een album van deze Finse kindermetal band en ik sta nog steeds 150% achter die 95 die ik het gaf. En nu is er wéér een album! Herra Hevisaurus, Komppi Momppi, Muffi Puffi, Riffi Raffi en Milli Pilli gaan er weer 13 nummers tegenaan op de Dinosaurusmanier! Het concept is duidelijk: men neme muzikanten uit bekende Finse bands en stopt ze in enorme Dinosauruspakken. Laat ze niet te lastige heavy metal spelen met teksten over mummies, de hik, dinosaurussen en pizza en je verkoopt platen. En goed ook want de band is een dikke hit in Finland.

Räyh! is het geluid dat een brullende dino maakt in Finland, dus de titel geeft al meteen aan wat je kan verwachten. Het titelnummer is een lekker stampend nummer met een lading toetsen eronder en natuurlijk een pakkende tekst over de band zelf. Het komt allemaal serieus over, maar Pirkolla On Purkka (Google Translate zegt’Pirkolla heeft Kauwgum’) rekent daar meteen mee af. Luchtige toetsen en lekkere jaren ’80 riffs. En dat alles afgemaakt met een heerlijk refrein, lekker meezingbaar voor de kindjes. Katakombi-Zombi gaat over een mummie en is doorwoven met oosters aandoende toetsen.

Kyläluuta is erg jaren ’70 met hammondorgels en met Kaksipäinen Poliisi wordt het tempo omhoog gegooid. Het laatste nummer is verassend agressief voor een nummer dat voor kinderen gemaakt is. Maar het feit dat het over een tweehoofdige politieagent gaat is natuurlijk weer wat toepasselijker.

het kan me niet schelen wat iedereen zegt, Karvainen Aave is gewoon een geweldig nummer met lekkere riffs en een prachtig refrein over een harig spook. De riffs zijn lekker traditioneel maar ik moet vaak aan Journey denken.

Wat Hevisaurus ook goed kan is het schrijven van ballads. Of ze nou over mammoeten, je achtertuin of vriendschap gaan, ze zijn altijd mooi. Ik krijg kippenvel van Laulu Ystävyyden, echt waar. Er zingt een dame mee, en ik denk dat dat toetseniste Milli Pilli moet voorstellen. Grappig.

Viikinkilaivalla Avarutteen gaat over vikingen, yay! Er kan lekker op geheadbanged worden en er zit een Episch Mannenkoor in de bridge. Ik denk wel dat het feit dat de band in het Fins zingt meehelpt aan de beleving van de band. Als ze uit Amerika kwamen en Engels zongen zou ik ze niet zo stoer vinden denk ik. Toch is het jammer dat ik de teksten niet versta, zeker in het geval van Syntäribileet (Verjaardagsfeest) en Vuosisadan Salaisuus (Het geheim van de Eeuw). Het laatstgenoemde nummer is trouwens één van de beste van de plaat. Een lekkere melodie, meezingbaar refrein en de tekst klinkt gewoon leuk.

Afgesloten wordt er met Riffi Raffin Tilubiisi, een monsterdikke thrash song met een tempo dat kinderen niet zouden moeten horen! Het nummer gaat over de ‘lead guitarosaur’ Riffi Raffi, dus aan gitaar geen gebrek. In het refrein versta ik overigens ‘piemel piemel piemel piemel’, dat kan niet kloppen.

Ik heb het vorig jaar al gezegd; deze band is geniaal. Het spelplezier spat ervan af en ook voor de luisteraar is het een leuke band. Niks kinderachtig, gewoon dikke metal! Haat me zoveel je wilt, Hevisaurus heeft weer een dik cijfer in hun zak.

95/100

JUKEBOX

Hevisaurus - Räyh!
Dragonland - The Trials Of Mount Farnor
Mystic Prophecy - Die Now!!
Ancient Bards - To The Master Of Darkness
Pathfinder - The Lord Of Wolves
Pathfinder - Moonlight Shadow (Mike Oldfield Cover)
Armory - Faith In Steel
Juvaliant - On Wings Of Steel
Light Bringer - Resistance
Stormwarrior - Heading Northe
Manticora - From The Pain Of Loss
Thy Majestie - Maiden Of Steel
Aquaria - Skies Of Amazonia
Domine - The Hurricane Master
Kaledon - Surprise Impact
Magic Kingdom - Symphony Of War
Dreamtale - Each Time I Die
Lost Horizon - Pure
Black Majesty - Silent Company

Stay metal! \,,/