maandag 6 juni 2011

A warm welcome to my friends

Ja, daar ben ik weer. Vers terug uit Hamburg en met een lading aan ervaringen rijker. Als je ze wil lezen verwijs ik je naar A Heavy Metal Life. Ik weet dat de frequentie van mijn posts afneemt, maar de kwaliteit en hoeveelheid neem dan wel toe!! Dus wees blij. Ik heb weer flink wat hooi op mijn vork genomen en moet nog reviews van oa. Týr, Primordial, Alestorm en Arkona schrijven dus verwacht een hoop werk van mij de komende weken!

REVIEWS


Hammerfall - Infected

‘Oh hemel...’ Dat was mijn reactie toen ik de cover van het nieuwe Infected zag. Pikzwart, met een biohazard en een aangepast logo. Het leek wel een metalcoreband! Hector was in geen velden of wegen te bekennen. De cover werdt een tijdje daarna veranderd naar het huidige ontwerp met de hand. Ik nomineer deze hoes in ieder geval tot één van de lelijkste hoezen ooit. En in ieder geval de lelijkste hoes van Hammerfall tot nu toe. Maar die hoes is bijzaak, het gaat toch om de muziek.

Gelukkig is de hoes niet representatief voor het album want de muziek die erop staat is iets anders, maar toch onmiskenbaar Hammerfall. Hoewel ik opener Patient Zero niet goed vind. Tenminste als albumopener bevalt hij me niet. Matig intro, het pakt je niet bij je ballen. En die willekeurige stiltes moeten er direct uit. Het is al geen snel nummer, en dan halen ze het tempo ook nog zo naar beneden, bah. Als de band met het razendsnelle en 150% Hammerfall waardige Bang Your Head was begonnen was het al een stuk beter geweest. Wat een heerlijke headbangbare track is dat zeg! Had zo op Legacy Of Kings gekund.
De eerste single One More Time klonk op eerste gehoor wat matig, maar op zich is het een lekker nummer dat prima bij Hammerfall past. Maar ook hier moeten die random stiltes eruit, of opgevuld met een divebomb ofzo.

Het gemiddelde tempo op Infected ligt een stuk lager dan voorheen. Het albums moet het vooral hebben van midtempo ‘handen in de lucht en stampen’ nummers. Toch zit er qua energie en sfeer een vibe in die teruggrijpt naar de klassieke albums Crimson Thunder en Renegade. Dit is vooral merkbaar op The Outlaw en I Refuse. De laatste heeft trouwens een lekkere Accept riff en mannenkoren in het refrein. Immortalized begint mindtempo maar bouwt op naar een lekker snel tempo halverwege. Gitarist Pontus Norgren heeft zijn plek nu wel gevonden en gooit de ene solo na de andere uit zijn mouw.
Naast Bang Your Head is Let’s Get It On ook een favoriet van mij. Een pompend ritme en stoere gangvocals met een pure heavy metal attitude, daar hou ik van. Het is waarschijnlijk ook de meest traditionele Hammerfall song op het album, deels omdat die typische harmonieën die we zo gewend zijn er veelvuldig in voorkomen.

Het is jammer dat niet alle songs van dit niveau zijn. Send Me A Sign, een cover van een Hongaarse band met de naam Pokogép, is een nogal cheesy en voorspelbare ballad die het niet haalt bij de eerdere ballads van de band als Glory To The Brave, Always Will Be en Never, Ever. 666 – The Enemy Within en Dia De Los Muertos zijn nogal ondermaats voor Hammerfall. Ik mis de energie zoals die vroeger wel aanwezig was.
Afsluiter Redemption is dan wel weer ijzersterk, een zevenminuten durend progressief/episch stuk met een lading toetsen en een gitaarsolo om U tegen te zeggen.

Infected is bij lange na geen slecht album geworden, het merendeel van de nummers is gewoon dik in orde. Het is jammer dat het tempo een stuk lager ligt want ik ben zelf gek op die snelle heavy metal nummers. Ik vind het persoonlijk ook jammer dat de teksten niet meer over fantasy en gevechten gaan, maar over ‘serieuzere’ zaken zoals een zombieinvasie. Dus ja, Hammerfall stelt een beetje teleur, maar een slecht album? Dat is gelukkig niet zo. Oordeel zelf maar. Ik geef ze wel een stevige voldoende, de volgende keer maken ze het wel goed!

78/100

Skindred – Union Black

Het Britse Skindred heeft al jaren zijn eigen niche gecreeërt. De opgewekte mix van metal, reggae, punk en hiphop is heerlijk opzwepend en doet het goed op festivals. De band kan dan rekenen op een hoop fans.

Met de reputatie en de grote tours die Benji ‘Black Metal Man’ Webbe en zijn maten ondernemen is het moeilijk te geloven dat Union Black pas hun derde album is. Toch is het zo. En ook dit derde album staat vol met die lekkere Skindred-mix. Voorbeeld bij uitstek is Doom Riff, met een samba-achtige groove en loodzware gitaren. Dit nummer gaat een geheide live-klassieker worden, let op mijn woorden. Warning, Own You en Get It Now zijn allemaal van dat soort nummers. Maar Skindred heeft ook nieuwe dingen toegevoegd. Zo heeft het ruige Cut Dem (met lekkere nu-metal groove) een stevige dubstep invloed. Niet storend echter, verfrissend zelfs. Guntalk is bijna pure reggae/dub tot het halverwege overgaat in een soort drum and bass/chiptune mix. Apart, maar leuk. Make Your Mark heeft ook een drum and bass intro, maar de typische Skindred sound keert terug in het refrein. 
Death To All Spies is het ‘progressieve’ stuk van het album en mengt alle voorgaande invloeden met elkaar tot een pakkende track.

Union Black is een lekker Skindred album geworden. Babylon wordt nog steeds niet overtroffen maar dat is ook niet waar Skindred op mikt. De heren wilden gewoon een lekker album maken en dat is zeker gelukt. Ze hebben hun geluid ook verbreed. Niet veel om op te zeiken, behalve dat de pakkendheid een tikje lager ligt. Gewoon dik in orde deze plaat mon!

78/100

Death Wolf – Death Wolf

Death Wolf is een band uit Zweden, opgericht door gitarist Morgan van Marduk, onder de naam Devil’s Whorehouse. Onder deze naam  brachten ze twee albums uit. Sinds dit jaar is de naam veranderd in Death Wolf, vanwege verschillende redenen.

De basis van Death Wolf is death metal, maar er zitten black metal aspecten in, vooral in de riffs. De zang van schreeuwlelijk Maelstrom gooit dan weer wat punk/hardcore in het geheel. Het geeft een interessante mix van elementen. De eerste twee nummers beginnen in vol tempo, Weaving Death is lekker punk-achtig. Op The Other Hell doen cleane gitaren hun intreden en Morning Czar Shineth en Ironwood zijn bijna pure doom metal. Sword And Flame knalt dan weer agressief uit de speakers.
De trage tracks klinken prima, maar ik heb liever de snelle nummers zoals Black Mark en Dawn of flesh, dat een dikke Napalm Death invloed heeft. Lekkere punkwoede met een metalsausje. Hoewel een nummer als Unto Dying Eyes, dat als death ‘n’ roll klinkt zeker niet verkeerd is.
Coming Forth By Night is een lang uitgesponnen nummer met de nodige experimenten. Helaas kan het mij niet boeien.

En daar heeft deze plaat meer last van. Ik hou mijn aandacht niet echt vast. Aan de lengte ligt het niet, die is met bijna 40 minuten perfect. Maar de nummers lijken soms wel erg op elkaar en ze zijn niet erg herkenbaar. Jammer, want op zich is het geen slechte plaat. Ik luister liever naar de snelle nummers en die zijn in de minderheid. Maar de interessante mix van genres maakt veel goed. Voor de liefhebber van punky death metal is dit wellicht een topper. Voor mij niet echt.

62/100

Vomitory – Opus Mortis VIII

Het Zweedse Vomitory is de beste en bekendste onbekende death metal band ooit. Geen overdrijving. De band maakt al acht albums lang oerdegelijke death metal, met een scheutje D-beat punk invloed en onverstaanbare lage zang en toch is de ‘grote doorbraak’nooit gekomen.

Vomitory is zo’n waar de fans exact van weten wat ze krijgen. Degelijke death metal dus, met die Zweedse touch. De Woest beukende drums zijn afkomstig vanvan Tobias Gustafson die met The Project Hate MCMXCIX eerder dit jaar ook al een knalplaat afleverde. De riffs van Urban Gustafson en Peter Östlund zijn als vanouds bruut en toch verassend melodieus en pakkend. De bas zit op de achtergrond maar de gutturale zang van Erik Rundqvist gorgelt lekker vooraan in de mix. Verwacht zoals gezegd geen verassingen, maar lekkere nummers als Regorge In The Morgue, Tortorous Ingenious, Combat Psychosis en het lekker old-school Bloodstained. Hate In A Time Of War heeft cleane gitaren en een snel middenstuk en Shrouded In Darkness is een slepende track en dan heb je de bass wel te pakken.

Al met al dus een prima Vomitory plaat. Nergens bekruipt je het gevoel dat het viertal op de automatische piloot gaat spelen. De voorspelbaarheid kan een voordeel en een nadeel zijn, maar voor mij is het een voordeel.  Gewoon Ragherrie met hoofdletter R!

80/100

Weekend Nachos - Worthless

Met een naam als Weekend Nachos is het meteen duidelijk dat we hier geen al te serieuze muziek kunnen verwachten. En dat klopt ook. Weekend Nachos maakt grind/crustcore. En ik moet eerlijk zeggen, ik kan er niet zo veel mee.

De plaat, die nauwelijks een half uur duurt, bevat maar drie nummers langer dan 2 minuten. Spannendste nummer is Future, dat 7 minuten duurt en een Khanate-achtige doomsfeer heeft. Verder zijn alle nummers van hetzelfde: hyperactieve blasts, punky schreeuwzang en zwaar ontstemde gitaren.

Wellicht dat dit voor de liefhebber goud is, maar ik vind er helemaal niks aan. Er is geen onderscheid tussen nummers, en ik heb bij platen met deze hoeveelheid korte nummers altijd het idee dat de band geen aandacht aan hun stukken geeft. Wellicht zit ik hier helemaal fout, maar feit blijft dat Worthless een waardeloze plaat is.

20/100

Geen opmerkingen:

Een reactie posten