Het is een goede tijd om retro te zijn. Retrobands zijn hot. Groepen als Wizard, Enforcer en Airbourne brengen de goede oude hardrock van weleer terug. Degelijke rock, zoals AC/DC, Deep Purple, Led Zeppelin en Rose Tattoo die maakten. Uit de tijd dat Saxon nog hard rock was. Toen onze vaders met spijkerjacks en lang haar rondliepen en onze moeders fan waren van Francis Rossi omdat ie van dat mooie haar had. Toen mannen mannen waren, en make-up uit den boze was. Toen het stoer was om niet te doen wat je gezegd werd. Toen het mannelijk was om als een gecastreerde tekkel te zingen. Die tijd. Wat een mooie tijd. Ik wou dat ik toen geboren was, dan deed ik me te goed aan alle hardrock heerlijkheid die er bestond. Hardrock legde toch de basis voor de metal. En voor mij begon alles toch met Led Zeppelin, Status Quo en Queen. Ik geniet er in ieder geval met volle teugen van. Het kan mij niet oldschool genoeg. Rock on, freaky bro!
REVIEWS
Anaal Nathrakh – Passion
Anaal Nathrakh staat in Nederland vooral bekend om de grapjes die over de naam gemaakt worden. De band, bestaande uit multi-instrumentalist Mick ‘Irrumator’ Kenney en vocalist Dave ‘V.I.T.R.I.O.L.’ Hunt blinkt al jaren uit in het maken van gestoorde, hysterische black metal met grind, industrial- en death invloeden. De gestoorde zang van Hunt is werkelijk uniek en ongehoord bij welke band dan ook. Anaal Nathrakh werdt op Domine Non Es Dignus (2004) uitgescholden omdat ze cleane zang gingen gebruiken, iets dat op het walgelijke The Codex Necro (2001) raar zou staan. Op Eschaton (2006) en vooral op Hell Is Empty..And All The Devil’s Are Here (2007) werdt dit aspect verder uitgediept en bleek dat de zang als contrast op de gillen en schreeuwen verbazingwekkend goed werkte. In The Constellation Of The Black Widow (2009) nam een tikje toe op de extremiteitsladder maar hield de melodieuze elementen stevig geïntergreerd.
Passion keert terug naar Domine Non Es Dignus. In de zin dat de waanzin en hysterie weer teruggekeerd is. Er staan een paar korte nummers op, die teruggrijpen naar de grindcoreinvloeden. Wellicht een overblijfsel van Fukpig waar Mick Kenney ook deel van uitmaakt? Het zijn de meest chaotische tracks van AN tot nu toe. Vooral Post Traumatic Stress Euphoria scoort hoog bij mij. Wat een nummer. Een explosie van riffs, geprogrammeerde drums en schreeuwen. Who Thinks Of The Executioner is langer maar tapt uit ongeveer hetzelfde vaatje.
Maar de AN songs zoals we die sinds Eschaton kennen zijn er ook. Volenti Non Fit Iniuria is de eerste tracken begint rustig, met cleane gitaren. De zang van Hunt trapt af voor een heerlijk nummer, mét pakkend refrein. Dit nummer en Paragon Pariah zijn de ‘singles’ van het album.
Tod Huetet Uebel is pure black metal. De zanger van Bethlehem komt meekrijsen en dat hoor je. Wat een hysterische krijsen zeg! Ik kan niet horen wie wat zingt. Als de stembanden van die kerel niet finaal aan gort gescheurd zijn is hij echt een robot. Of hij gorgelt met azijn.
De grote verassing is Drug – Fucking Abomination, een nummer van ruim zeven minuten. Ja, zeven minuten! De eerste drie minuten zijn een uitgerekt crescenso van riffs en spanning waarna alles uitbarst in een echte Anaal Nathrakh song. Heer-lijk.
Met het noise/industrial beinvloedde Ashes Screaming Silence en het nietszeggende outro Portrait Of The Artist komt er een eind aan dit halfuurtje van waanzin.
Anaal Nathrakh is erin geslaagd om In The Constellation Of The Black Widow compleet te overtreffen. Alles is fantastisch gedaan, de zanglijnen, de riffs, de mix tussen catchy en brute metal, alles. Heerlijk schijfje. Niet voor iedereen weggelegd, maar voor hen die het waarderen is het een juweel. Jaarlijstmateriaal!
95/100
Bullet - Highway Pirates
Iedereen die mijn blog leest of die me kent weet dat ik gek ben op traditionele hard rock zoals AC/DC en tegenwoordig Airbourne die maken. Bullet is ook zo’n AC/DC kloon. De aanbidding ligt er iets minder dik bovenop dan bj Airbourne, maar deze heren komen dan ook uit Zweden.
Highway Pirates is het derde album van de band en gaat verder waar Bite The Bullet ophield. Wat nou experimenteren, gewoon rocken is het devies. Keiharde riffs vliegen je om de oren en de Bon Scott/Udo Dirkschneider-achtige stem van Dag Hell Hofer dringt diep door tot in je hard rock ziel. Pompende bas en beukende drums, zo zie ik het graag. Probeer je hoofd maar stil te houden op knallers als Heavy Metal Dynamite, Highway Pirates en Back On The Road. Ja, het is allemaal erg cliché en standaard maar de uitvoering is uitstekend. Je kan elk nummer opzetten en meezingen want het zijn allemaal sterke nummers. Citylights doet zelfs wat aan You Shook Me All Night Long denken.
Highway Pirates is exact geworden wat je verwacht van Bullet na Bite The Bullet. Heerlijk plaat om lekker hard te draaien. Niet uniek, dat is waar, maar als het goed klinkt, wie maalt er dan of het uniek is of niet. Gewoon rocken met die handel!
80/100
Samael – Lux Mundi
Met een nieuw album van Samael weet je nooit wat je precies kan verwachten. Sinds de switch naar elektronische metal met Passage (1996) weet je nooit wat voor mengsel de Zwitsers nu weer hebben bedacht. Eternal (1999) was duister en experimenteel, Reign Of Light (2004) was vooral elektronisch en catchy, Era One (2005) was gewoon apart, Solar Soul (2007) bracht de gitaren weer terug en Above (2009) was pure black metal. Dus wat zou Lux Mundi ons brengen?
Lux Mundi brengt ons pure Samael zoals dat hoort. Een mix van Passage en Solar Soul is de beste beschrijving. Zwaar elektronisch, maar tegelijkertijd pakkend en duister. De keyboards zijn nog steeds prominent maar op nummers als Luxferre en The Shadow Of The Sword zijn tracks met stevige gitaarpartijen. Of War en Antigod zijn loodware tracks waarin de lage zang van Vorph goed tot zijn recht komt. Beide nummers hebben heerlijk stampende ritmes waarop je heerlijk kan headbangen. Het mooie aan Samael vind ik dat, zelfs al weet je dat de drums geprogrammeerd zijn, ze toch levensecht klinken. Iets dat wellicht komt omdat bandleider/toetsenist/percussionist Xy de bekkens wel live inspeelt. Samael is in staat om prima refreinen te schrijven die qua pakkendheid niet moeten onderdoen voor de gemiddelde power metal band. In Gold We Trust is een nummer met zo’n refrein. Het is trouwens ook één van de nummer waarop de band eens goed het gaspedaal intrapt. Ook The Truth Is Marching On gaat er lekker tegenaan met brute blastbeats. Sterker nog, het is wellicht het snelste nummer van Samael sinds de black metal periode!
Een Samael album is niet compleet zonder experimenten. Pagan Trance heeft hypnotiserende coupletten met exotische trommeltjes. In The Deep is een beetje slepend en bevat indiase invloeden, maar je moet goed luisteren voor je het hoort. Verder worden er geen verassende dingen gedaan, maar komt het vooral uit subtiele loopjes en melodieën.
Samael staat na 24 jaar nog altijd aan de top van de scene. Ik weet het, de vergelijking is cliché, maar de band is als een goede whiskey: Beter naar mate hij ouder wordt. Dit is waarschijnlijk Samael’s beste album sinds Passage. Alle nummers klinken anders en toch vertrouwd. De productie is perfect, en in tegenstelling tot Above kan je Vorph gewoon horen zonder je best te doen. De toetsen zijn gevarieerd, de gitaren stevig en de zang moddervet. Samael bevestigt maar weer eens hun status als één van de meest vooruitstrevende bands van de metal. Fans van elektronische metal moeten deze zeker aanschaffen.
92/100
Scar Symmetry – The Unseen Empire
In 2009 bezorgde Scar Symmetry ons een vieze smaak in de mond. Het jaar daarvoor was zanger/boegbeeld Christian Ålvestam uit de band gezet wegens meningsverschillen. Om hem te vervangen werden maar liefst twee vocalisten aangetrokken, Lars Palmqvist voor de cleane zang en Roberth Karlsson voor de grunts. Op hun eerste wapenfeit, Dark Matter Dimensions, kwamen de twee niet goed uit de verf. Het materiaal was eerder geschreven dan de teksten en de heren moesten hun plekje nog vinden. Anno 2011 hebben ze hun weg binnen de melodieuze metaleenheid helemaal ontdekt.
The Unseen Empire is het vijfde album van de Zweedse band en voor mij samen met Pitch Black Progress hun beste. De zang klinkt stukken beter dan op het vorige album. De lijnen zijn pakkend en loepzuiver, vooral Palmqvist imponeert hier. De muziek is een stuk proggiër geworden. Keyboards zijn aanwezig in de mix maar ze staan niet op de voorgrond. Ze kabbelen rustig voort achterin de mix. Af en toe komt er een Dark Tranquillity-achtig geluidje naar voren maar daar blijft het bij. De riffs zijn oerzwaar en melodieus, precies wat we verwachten. Op tracks als Rise Of The Reptilian Regime en The Anomaly wordt een simpeler, pakkender geluid gebruikt dan op het brute en redelijk progressieve Illuminoid Dream Sequence. De meeste nummers kiezen toch wel de gulden middenweg en dit maakt van Seers Of The Eschaton, Extinction Mantra en The Draconian Arrival heerlijke metalnummers. Ik reken Astronomicon tot één van de beste intro’s ooit. Het begint melodieus en je verwacht dat ze zo verdergaan, maar in plaats daarvan knalt er een moddervette riff uit je speakers. Ook Extinction Mantra is erg vet, vooral het refrein.
Met The Unseen Empire spoelt Scar Symmetry ons de vieze smaak van Dark Matter Dimensions uit de mond. Een heerlijk gitaargedreven album met de nodige sci-fi tintjes om bij de teksten te passen. De teksten heb ik altijd gaaf gevonden. Ik kan de nieuwe progressieve tintjes zeker waarderen, het maakt Scar Symmetry tot een topband. Lekker album om hard te draaien!
87/100
Rival Sons – Pressure & Time
Rival Sons is een jonge Amerikaanse band. De leden zijn allemaal tussen de twintig en dertig. Maar ze trekken zich niks aan van alle trends in de muziekwereld. Deathcore, metalcore, emo, het zal ze koud laten. Nee, deze jongens reizen liever terug in de tijd naar de jaren ’70, toen Led Zeppelin en The Doors de dienst uitmaakten.
Rival Sons maakt jaren 70 hardrock/bluesrock met Led Zeppelin als voornaamste invloed. Dit alles gaat gepaard met een sfeer die gewoon ‘vinyl’ ademt. Frontman Jay Buchanan heeft een herkenbaar geluid met een intonatie die aan Robert Plant doet denken. Deze stem gaat de band voor in lekkere rockstampers als All Over The Road, Get Mine en Young Love. De productie is lekker ouderwets en dat komt de sfeer van de plaat zeker ten goede. Ik heb alleen beschikking over een mp3 versie, maar het klinkt als een vinylplaat. Het zou me ook niks verbazen als deze schijf alleen op vinyl uitkomt. Ik zou het geld er wel voor over hebben.
Wat ook erg jaren ’70 is: de nummers zijn allemaal ongeveer drie minuten lang en de plaat duurt maar een half uurtje. De perfecte lengte voor een paat als dit.
Er staan ook psychedelische invloeden op. Het langzame Only One heeft mooie hammondorgels en dat is altijd een pluspunt. De rocknummers zijn gelukkig in het voordeel. Ik daag iedereen uit om Burn Down Los Angeles keihard op te zetten en niet te gaan rocken!
Dit is gewoon een lekkere plaat. De vintage-sfeer van dit album is geweldig. Ik heb altijd van deze rock gehouden en dit ligt gewoon precies in mijn straatje. Love it!
80/100
Geen opmerkingen:
Een reactie posten