maandag 9 mei 2011

Finally it has happened!

Ik moet serieus meer gaan bloggen, mijn frequentie is zwaar afgenomen. Maar neem het me niet kwalijk, school is een bitch. De goede releases zijn ook iets minder voorkomend. Maar mei belooft heel wat. Anaal Nathrakh, Amorphis, Hammerfall, MaYan, Alestorm en Arch Enemy! Verwacht reviews van die bands en meer. Verwacht ook een review van Rival Sons, wat een lekker bandje. Old-school hardrock/bluesrock zoals die in de jaren '60 en '70 gemaakt werdt. Het schijnt trouwens in te zijn om retro te klinken. Graveyard kan er ook wat van. Het is wel een ontwikkeling die ik toejuich want die klassieke rock is tijdloos. Wellicht ga ik Graveyard ook reviewen. Maar voor nu heb ik Midnattsol, Illdisposed en voor de tweede keer een album waar ik NIET lovend over ben!


Septicflesh – The Great Mass

Septicflesh knalde iedereen finaal van zijn sokken toen in 2008 Communion uitkwam. Niemand had gedacht dat de band na een break van een paar jaar zo sterk terug zou komen. Er zijn ook mensen die vinden dat Communion niet overtroffen kan worden. Die mensen zitten dus goed fout.

De elektronische elementen die eerdere albums nog versierden waren op Communion al zeldzamer maar op The Great Mass zijn ze helemaal verdwenen. Het orkest neemt nu deze taak op zich. Maar Septicflesh is anders dan andere bands. Waar andere bands het gebruiken als een aanvulling of een sfeermaker (Nightwish valt in beide categorieen) is het orkest bij Septicflesh compleet onderdeel van de muziek. Haal het weg en je hebt niks meer. Dat is een voordeel én een nadeel, maar toch vooral een voordeel. Want wat een sound heeft dit album!
Het orkest vlecht zich door de brute riffs en laat het geheel bombastisch klinken zonder kitscherig te zijn. De songs zijn sfeervol en weten de spanning uitstekend op te bouwen. The Vampire From Nazareth begint met een sinistere jongenssopraan en blast dan zijn weg door je speakers. Seth Anton heeft een heerlijke grunt. Vanaf A Great Mass Of Death doet de cleane zang van Sotiris Vaneyas zijn intrede. Zijn herkenbare geluid contrasteerd mooi met de ruige grunts.

Pyramid God is pakkender maar valt halverwege in een duister klinkend stuk waarin het orkest de dramatiek verhoogt. Dit is een theatraal album en dat zal je weten ook.  Het hele album is hoogtepunt na hoogtepunt maar vooral Oceans Of Grey, Apocalypse, Five-Pointed Star en Mad Architect steken er bovenuit. Een gemakkelijk album is dit absoluut niet. Je hebt minstens vijf luisterbeurten nodig voor je de muziek op het minimale niveau kan doorgronden en nog tien voor je alle nummers kent. En zelfs dan ontdek je nog nieuwe dingen!

Septicflesh heeft het voor elkaar gekregen om Communion te overtreffen. Maar je zal hem vaak moeten luisteren voor je de ware schoonheid kan doorgronden. Nergens zal je een band vinden die het orkest zo goed heeft geïntegreerd in hun sound. En de sfeer die de band neer weet te zetten is geweldig. Dit album is enig in zijn soort. Verplichte kost voor de fan van vooruitstrevende metal!

94/100

Midnattsol – The Metamorphosis Melody

Midnattsol kan je in veel opzichten het kleine zusje van Leaves’ Eyes noemen. Letterlijk zelfs want zangeres Carmen Elise is het kleine zusje van Liv Kristine. Muzikaal bedienen beide bands zich van ongeveer dezelfde muziek, met verschil dat Midnattsol minder folkinstrumenten gebruikt.

De derde schijf van het Duits/Noorse zestal (nu zonder Ahab leden Daniel Droste en Christian Hector) is in essentie ‘meer van hetzelfde’. Gelukkig is het wel weer prima uitgevoerd. De nummers zijn lang en wellicht moeilijk om in één keer te bevatten.
Gelukkig zijn nummers als The Metalorphosis Melody, Kong Valemons Kamp en Motets Makt juweeltjes in hun soort. Weelderige symfonische arrangementen met lichte folkinvloeden maar zonder de macht van de gitaar te verliezen. Zelfs Goodbye, een keltisch klinkende akoestische ballad is erg mooi.

En toch mis ik iets, iets dat Leaves’ Eyes wel had op hun laatste plaat. Wellicht komt het door de lengte van de nummers maar mijn aandacht verslapt soms. Ik kan echter niet ontkennen dat Midnattsol een prima plaat heeft gemaakt. Misschien niet iets dat helemaal mijn ding is maar dat de liefhebber van symfonische female fronted metal zeker kan bekoren.

70/100

Winds Of Plague – Against The World

Winds of Plague moet wel een van de meest gehate bands ooit zijn. Of het nou om hun poserlooks gaat, het feit dat ze deathcore maken of omdat ze die deathcore aanlengen met liters keyboards, gehaat worden ze toch wel. Against The World is alweer het vierde album, en zal vast wel weer stevig de grond ingeboord worden.

Heb ik een hekel aan Winds Of Plague? Niet per se. Ik kan hun symfonische aanpak best waarderen, maar ik irriteer me aan hun ‘kijk wij zijn hip’ uiterlijk. Maar het gaat toch om de muziek. Nou nee, deze band werkt gewoon niet voor me. 85% van de muziek is een breakdown en dat is serieus irritant. Een breakdown doe je als het nummer erom smeekt en in het uiterste geval als je niks meer kan verzinnen, maar niet als hoofdstructuur. Soms zit er nog wel een nummer in dat varieërt, zoals Built For War, maar de kinderachtige tekst haalt ook dat nummer naar beneden. En dat mag je over elk nummer zeggen. Godverdomme, het is nonstop breakdownritme na breakdownritme! En dat is saai. De teksten zijn bijna alleen maar ‘kijk eens, ik ben stoer’ met overmatig veel ge-fuck. Het enige nummer dat ik niet als irritant ervaar is Refined In The Fire. Dat is ook breakdown na breakdown maar het is een stuk pakkender beter dan de andere nummers.
De gitaar is trouwens alleen maar ‘chugga chugga chugga’, en ook dat is zwaar vervelend, echte riffs komen nooit voorbij.
California lijkt wel een rap/hardcore nummer met metalgitaar! En alleen afsluiter Strength To Dominate gaat richting death metal. Maar ik moet zeggen dat Most Hated ook best goed is, de breakdown is tenminste wat anders. En de piano geeft een mooi effect.

Dit is geen deathcore, deathcore is een mix tussen death metal en hardcore, dit is hardcore hardcore metal. Alleen de zang is af en toe death metal maar lijkt meer op hardcore. De keyboards geven het geheel wel meer variatie en afwisseling dus dat is goed. Maar dit is gewoon een erg matig album. Alle nummers lijken op elkaar en met maar drie echt goede nummers haal je het niet. Maakt niet uit hoeveel worstelaars er mee zingen. Vermijden, tenzij je van extreem clichématige ‘deathcore’ houdt. Blegh, even de vieze smaak uit mijn mond spoelen.

35/100

Illdisposed – There Is Light (But It’s Not For Me)

Denemarken is het nét niet. Het zit niet vast aan de rest van Scandinavië, er komen geen vikingen vandaag, op Volbeat en Hanson na geen gigantische namen en Lego heeft meer naamsbekendheid dan Kopenhagen. Wat de Denen wel goed kunnen is stompende death metal maken. Dat bewijzen bands als Hatesphere en Panzerchrist. En Illdisposed timmert ook al hard aan de weg. Geleid door brulboei Bo Summer, die ook jaren bij Panzerchrist zong en de klassiekers Soul Collector, Room Service en Battallion Beast vol brulde, brengen ze hun tiende (!) album uit. Maar dit album is niet helemaal geworden wat ik ervan verwacht had...

Rustig maar, dat is geenzins slecht bedoeld. Ik had me voorbereid om een pot lompe death metal in de trant van Panzerchrist, maar wat ik kreeg was...wel death metal...maar met een teringlading aan keyboards! En ik ga het nu meteen zeggen: wat een toevoeging zeg! Ik kan dit zeker waarderen, hoewel ik me heel erg kan voorstellen dat een hoop fans de band dit heel erg kwalijk gaan nemen. En geef ze eens ongelijk he.
De beukende metal is iets teruggehoudener in tempo maar zeker niet minder heavy. Het geheel is melodieuzer en dat werkt wel goed. Nummers als The Taste Of You en de loodzware opener Your Own Best Companion zijn nog steeds lekkere beuknummers maar door de alomaanwezige toetsen is de variatie een stuk hoger en klinkt het album uniek. Keyboardsolo’s kan je hier bijna niet op vinden, de gitaar blijft het leadinstrument en de toetsen zijn alleen achtergrond en sfeer. Alleen We heeft een korte solo.
Step Into My Winter klinkt als een doom metal nummer maar is één van de snelste en meest thrashy nummers op het album. En ook Rape is een lekker nummer. Beginnend met een creepy gesproken intro en dito keyboards ontpopt het nummer zich tot een industrial metal beuker met riffs á la Rammstein.

Illdisposed slaat een heel aparte weg in. Gecombineerd met het artwork dat mij aan Crash Love van AFI deed denken zou het kunnen dat ze hun oude fans van zich vervreemden. Maar tegelijkertijd kunnen ze ook nieuwe fans aantrekken. Mij bevalt deze nieuwe route in ieder geval wel. Het zal me benieuwen wat ze met de opvolger gaan doen.

82/100

JUKEBOX

Stay metal \,,/

Geen opmerkingen:

Een reactie posten