Jezus, ben ik helemaal vergeten om mijn Solefald review te plaatste die ik al sinds november heb geschreven. Vergeef me dat er een minder actuele plaat tussen staat. Ik ben ook maar een mens.
NIEUWS
- Het nieuwe werk van Blut Aus Nord zal 777 gaan heten en is opgesplitst in drie delen die elk dit jaar uit gaan komen. Het eerste heel 777 - Sects en dit is de cover. Verwacht het 18 april.
- Unseen, het nieuwe album van The Haunted heeft artwork en een tracklisting gekregen.
- 1. Never Better2. No Ghost3. Catch 224. Disappear5. Motionless6. Unseen7. The Skull8. Ocean Park9. The City10. Them11. All Ends Well12. Done
- Er komt een nieuw album van November's Doom. Het komt uit op 10 mei.
- Bereid je trommemvliezen maar vast voor want 23 mei komt Passion uit! Nee, dat komt niet van een of andere power/female fronted metalband, maar van Anaal Nathrakh!
- Interessant: Volgens de Metal Archives duurt het nummer Drug-Fucking Abomination zeven minuten! Dat moet wel goed zijn!!!
- Primordial maakt ook informatie bekend over hun album Redemption At The Puritan's Hand dat op 24 april uitkomt.
1. No Grave Deep Enough2. Lain With The Wolf3. Bloodied Yet Unbowed4. God's Old Snake5. The Mouth Of Judas6. The Black Hundred7. The Puritan's Hand8. Death Of The Gods
- En een album cover van Scar Symmetry! 15 april komt ie uit, verder niks bekend.
- Samael komt met de cover van Lux Mundi en de tracklisting, en het zaakje moet uitkomen op 29 april.
- Het nieuwe album van Nightwish zal vergezeld worden van een film. Beiden zullen Imaginarium gaan heten. "Het hoofdpersonage van de film is een songwriter met een verbeelding die reikt tot ver buiten de grenzen van het aardse. Hij is een oude man die nog steeds denkt dat hij een jong kind is. Tijdens zijn slaap, reist hij doorheen zijn verre verleden waar zijn oude dromen terugkomen in een mix met de muziek en fantasiewereld van de jongen." (Zware Metalen). Het album moet eind van het jaar verkrijgbaar zijn.
- Te lang...
- Tot slot, Amorphis. De Finse band is klaar met de opnames voor The Beginning Of Times, een plaat waarop de centrale figuur in de Kalevale, Väinämöinen centraal staatn De eerste single word 'You I Need' en moet in april uitkomen.
- 1. Battle For Light
2. Mermaid
3. My Enemy
4. You I Need
5. Song Of The Sage
6. Three Words
7. Reformation
8. Soothsayer
9. On A Stranded Shore
10. Escape
11. Crack In A Stone
12. Beginning Of Time
13. Heart's Song (bonus track)
REVIEWS
Destruction – Day Of Reckoning (Thrash Metal)
En dat is twee! Nu alleen Kreator nog en dan heft de Grote Drie van Teutoonse thrash metal allemaal een album afgeleverd! Sodom was vorig jaar aan de beurt, en nu is het dus de eer aan Destruction. Het knallende “D.E.V.O.L.U.T.I.O.N.” uit 2009 was een uitstekende thrashplaat en nu us het dus de eer aan “Day Of Reckoning”.Ja hallo! Keihard knalt “The Price” uit mijn speakers. De formule is simple, maar oh zo doeltreffend. Keiharde riffs en net zo harde drums. De nieuwe drummer weet prima raad met twinkicks. En de productie is moddervet!
Er valt niets te schrijven wat nog niet geschreven is over thrash metal. Destruction vindt het wiel niet op nieuw uit, maar voegt wel een paar leuke dingen toe. Zo is de titeltrack langzamer en slepender dan de andere nummers en heeft “Armageddonizer” een erg apart gezongen refrein.
“The Demon Is God” is ook een uitschieter. Lekkere riffs. De zang van Schmier klinkt boos en schreeuweig zoals we dat gewend zijn. Toen ik Destruction pas leerde kennen vergde zijn schelle stem wat gewenning maar inmiddels ligt ie lekker in mijn gehoor. Nutteloos weetje: in het refrein van “Sheep Of The Regime” doet zijn stem me aan een schorre Daffy Duck denken.
De grote uitdaging bij een thrashplaat is om niet het hele album hetzelfde kunstje te herhalen, toch kleine experimenten doen en niet de thrash uit het oog verliezen. Destruction doet dit prima. Het hele album is gebaseerd op riffs, riffs en nog een riffs, maar door kleine nuances blijven de songs afwisselend en elk nummer heeft een andere feel.
Destruction heeft een erg goede plaat gemaakt. Lekker thrashen dus. De heren zijn wel de jongste niet meer, jonge metalheads kunnen van hen leren hoe je een goede thrashplaat maakt.
Waarschijnlijk één van de beste thrashplaten van dit jaar.
88/100
Devildriver – Beast (Metal)
Devildriver timmert al een paar jaar gestaag aan de weg en levert met Zwitserse precisie elke twee jaar netjes een nieuw album af. En elk album worden de heren onder leiding van de man met prikkeldraad als stembanden Dez Fafara weer harder en bruter. En nu ook weer. Haters gonna hate want Devildriver knalt zich regelrecht de jaarlijst in! Nog nooit was een albumtitel zo representatief.De woeste, dreigend kolkende metal van Devildriver is een mix tussen (melodic) death, groove, southern en een scheutje black metal. Het kan me niet schelen hoe het heet, het beukt als de spreekwoordelijke tiet. Drummer John Boecklin laat weer eens horen dat hij één van de meest talentvolle drummers is die de wereld rijk is. Een belofte, hou die jongen in de gaten. Hij roffelt alles lekker dicht en brengt het zaakje op volle oorlogsterkte want Devildriver is op zijn best wanneer Fafara zijn bijtende zuur kan spuwen en de gitaartandem Jeff Kendrick/Mike Spreitzer de snarenplanken ervan langs geven. Zoals op het uitdagend gebrachte “Bring The Fight (To The Floor)”, dat ongetwijfeld heerlijke pits gaat opleveren.
“Hardened” begint rustig en dreigend maar ontpopt zich tot een knaller van formaat met een heerlijk refrein. Devildriver is niet bang voor vreemde maatsoortjes en Meshuggah-esque drumpatronen. “Shitlist” is een beuker, mosher, knaller van een song. Dez Fafara is boos en dat hoor je. Door zulke nummers rent mijn moeder snel mijn kamer uit als ik haar weg wil hebben.
De woede blijft nog even hangen met het van apart oosters aandoend riffje voorzien “Talons Out (Teeth Sharpened)” en “You Make Me Sick”. De riffs op dit album zijn speciaal, want de zijn best pakkend voor zulk furieus gitaarwerk.
“Coldblooded” klinkt lekker southern en hier zit zeker de Pantera invloed in! Geen gokwerk, Dez heeft zelf toegegeven dat Pantera een invloed is geweest op hem.
Voor de fans van John Boecklin (me, me, me) is er “Blur” waarop de twinkicks heerlijk tekeer gaan. De drumsound is trouwens geweldig, alles is heerlijk hoorbaar en de bassdrums hebben veel power.
“The Blame Game” is een beetje een dipje voor mij. Goede track, maar niet op niveau met de rest vind ik. Het doet me niet zo veel. “Black Soul Choir” doet wel veel met me. Het is inderdaad een cover van 16 Horsepower, een folk/country band uit Amerika. Maar hoor je dat terug? Niet dus. Devildriver heeft er hun eigen draai aangegeven en het nummer eigen gemaakt. Boecklin blast, de gitaren scheuren en Fafara krijst weer van alle daken. Ik wist eerst niet eens dat het een cover was, maar het nummer viel op door het (voor Devildriver standaard) veel te pakkende refrein.
Het afsluitende duo “Crowns Of Creation” en “Lend Myself To The Night” zijn ook heerlijk Devildriver tracks, vol power, woede en moshpits.
Devildriver heeft naar mijn mening het ietwat mindere “Pray For Villians” helemaal overtroffen. De vorige was niet slecht, maar ik had het idee dat de productie wat geremd was. Nu is de power wee helemaal terug, en hoe! Ik wist halverwege al dat dit geen score onder de 90 zou gaan worden en ik vind het helemaal gerechtvaardigd om daar nog eens goed overheen te gaan. Met één minder goed nummer en een paar nummers die op fade-out eindigen (nooit een goed idee, helemaal niet aan het eind van het album) heeft Devildriver een geweldig album afgeleverd. Pure klasse!
95/100
Serenity – Death & Legacy (Symphonic Power Metal)
Serenity, het zal niet meteen een naam zijn die bij veel metalheads een belletje zal doen rinkelen. Toch voorspel ik dat dit Oostenrijkse vijftal binnen een paar jaar zich in de bovenste regionen van de (symfonische) power metal bevindt. Als ze daar nog niet komen met ‘Death & Legacy’ want dit album is een klein pareltje.De muziek van Serenity kan je het beste omschrijven als symfonische power metal met een proggy invloed. Niet dat de songs lastig te verteren zijn, integendeel zelfs, het zijn krachtige, pakkende songs. Keyboards zijn bij Serenity een integraal deel van de muziek, maar de band vergeet niet dat de kracht van metal uit de gitaar komt. De gitaren zijn stevig en redelijk zwaar van toon voor luchtige power metal. Solo’s zijn er ook genoeg.
Na het obligate instrumentale intro, dat zo kort is dat ik wou dat ik het vast kon plakken aan het eerste nummer, schotelt Serenity ons ‘New Horizons’ voor de kiezen. Een avontuurlijk orkestraal intro leidt ons in en de catchy melodieën vliegen je om de oren.
Ach jee, ik heb het concept nog niet geintroduceert… ‘Death & Legacy’ is een conceptplaat, en elke song gaat over een historisch persoon. ‘New Horizons’ gaat zeer waarschijnlijk over Christoffer Columbus, dat vermoed ik tenminste als ik de tekst hoor.
Hoe dan ook, het refrein is erg sterk.
Het poppy ‘The Chevalier’ is langzamer en dramatischer, maar zeer sterk. Ik vond het eerst niet zo’’n topper, maar na een paar keer luisteren bevalt hij me wel. Mijn gok voor dit nummer is Casanova, omdat zijn naam in een lijstje van onderwerpen stond en de tekst er wel bij past. Ailyn van Sirenia zingt ook mee. Sirenia is me veel te poppy, maar goed zingen kan ze wel hoor.
‘Heavenly Mission’ is ook een lekker nummer, met mooie toetsen en die hoge zang van Georg Neuhauser. Zijn stem is heel lekker om te horen, en bij vlagen klinkt hij als Tony Kakko van Sonata Arctica. Maar soms lijdt hij aan wat ik noem het ‘Heavenly-vocal syndrome’: Heel mooi en heel hoog zingen, maar geen power hebben en soms wat mieterig overkomen. Gelukkig heeft hij het niet zo erg als die kerel van Heavenly (no offense, maar geef toe) en luistert zijn zang makkelijk weg.
Ik denk trouwens dat dit nummer over de kruisvaarders gaat, of over één kruisvaarder specifiek.
‘Changing Fate’ is de ballad, en Amanda Sommerville (Aina) zingt erop mee. Het is een gevoelig nummer., dat epischer wordt halverwege. Stevige keyboards en machtige zang dus, zoals alleen power metal dat kan.
‘Youngest Of Widows’ is ook een uitschieter, al was het maar omdat de laatste regel van het refrein godverdomd veel op ‘Screaming Eagles’ van Sabaton lijkt. De gitaren zijn hier echt stevig. Ik denk dat dit nummer over Mary, Queen of Scots gaat. Oh ja, het is een bonus track, dus als hij niet op jouw editie staat geef ik toestemming om te downloaden.
Dan het oosters klinkende ‘Beyond Desert Sands’. Onderwerp: Marco Polo. Denk ik. Hoe dan ook, ook een sterk nummer, en wéér door zo’n refrein. Waarom kan power metal zo goed sterke refreinen schrijven?! Er zit er ook eentje in ‘To India’s Shores’, dat veel te lekker is om een bonus track te zijn.
Met het epische ‘My Legacy’ komt er een eind aan deze muzikale geschiedenisles.
‘Death & Legacy’ is een bovengemiddelde power metal plaat geworden. Zeker een goed album, vooral als je van power metal die zich niet aan grenzen bind houdt. Ik raad hem aan, want dit wordt een schijf die je hoog terugvindt in bepaalde jaarlijstjes, die van mensen met een neus voor ondergewaardeerde bands. Ik voorspel Serenity een gouden toekomst, en wie weet schrijft een band ooit wel een nummer over hen.
88/100
Sparzanza – Folie Á Cinq (Stoner Rock/Metal)
Wat is het toch leuk om goede bands te ontdekken die niemand anders kent. En dat gewoon door je te abonneren op het YouTube-kanaal van Spinefarm Records. Dat is hoe ik Sparzanza tegenkwam, een stoner rock/metal bands uit Zweden. En deze band is typisch zo’n groep in de categorie “ruwe diamant” (lees dat net als Jafar dat zegt in Aladdin).
Zweden kunnen melodieën bedenken als geen ander. Pakkende, meezingbare akkoorden en riffjes die lekker in je kop gaat zitten en daarover sterke zanglijnen. Het eerste nummer is al zo’n knaller. “Temple Of The Red-Eyed Pigs” beukt, rifft en knalt heerlijk door en het pakkende refrein is gewoon goddelijk. Natuurlijk zijn pakkende zanglijnen niks zonder een goede zanger en gelukkig heeft Sparzanza zo’n zanger. Hij heet Fredrik Weileby en heeft een ietwat schorre bariton. Hij zingt verstaanbaar en heeft best wat bereik in zijn stem. Colour me impressed.
Dit hele album draait om lekkere riffs. “Alone With A Loaded Gun” is kort maar krachtig, net als “Crone Of Bell”. “Follow Me” is de ballad van het album. Strijkers leuken het refrain op en een akoestische gitaar is zachtjes hoorbaar tussen de coupletten. Nog even over de gitaarsound van Sparzanza. Die is namelijk heerlijk! Loodzware distortion en lichtjes gefuzzed, maar toch helder en hij verzuipt niet in zijn eigen distortion.
“Night Of The Demons” heeft een lekkere groove en klinkt een beetje “southern”, a la Pantera dare I say it. En ook met een lekkere refrein (duuh). Mijn hoogtepunt is “Eyes Wide Shut”, al was het maar vanwege die lekkere riff na het refrein.
Helaas zijn niet alle songs even pakkend, iets wat ik wel graag gezien had. Maar gelukkig luistert het wel lekker weg.
Sparzanza rockt lekker weg op dit album. Als je van pakkende, stevige /rockmetal houdt is dit zeker iets van jou. Lekker rocken en meezingen is het devies, en daar kan ik alleen meer in meegaan. Rock on, freaky bro!
85/100
Solefald - Norrøn Livskunst (Experimental Black Metal)
Goedenavond dames en heren en welkom bij de workshop “hoe schrijf ik vage muziek die toch nog best lekker klinkt.” U hebt nodig: één of twee eigenzinnige geesten, de basisinstrumenten als drums, gitaar en bas, plus “aparte instrumenten” als viool en saxofoon. Een dame met een aparte zangstem is ook fijn om bij de hand te hebben. Tevens heeft u een goede scheut nationalisme nodig, of een sterke waardering voor de Noorse cultuur.
Hoe gaat u te werk: U kiest uw uitgangspunt. We hebben het hier over Noren, dus laten we black metal nemen. U gaat helemaal naar de basis van de black metal en gooit deze basis overhoop. Deze basis lengt u aan met zuivere vocalen en een vrije kijk op de muziek. Laten we beginnen: ons eerste experiment heet “Song Til Stormen.” U en uw partner beginnen met mooie zuivere zang. Onder deze zang brengt u een laag hypnotiserende riffs aan, vastgeplakt met een slepend ritme. Als het mengsel bijna klaar is plakt u er een trage Noorse stem onder.
Goed zo! U hebt het eerste experiment afgerond!
De volgende: deze noemen we “Hugferdi.” Voer het tempo flink op. Meng de woeste schreeuwen van u met de cleane zang van uw partner. Blijf lekker doorstampen en hou de black metal riffjes lekker hoog in het vaandel.
Je snapt het wel hé? Dit heeft al té lang geduurd.
Solefald is lekker experimentele black metal die niet zo veel op black metal lijkt. In die zin dat er veel aparte instrumenten meedoen en het duo het experiment zeker niet schuwt. Leuk voorbeeld is “Tittentattenteksti.” Op dit nummer zingt Agnete Kjølsrud mee, jeweetwel, die ook op het nieuwe album van Dimmu Borgir meedoet. En Gateways wordt er zeker niet slechter op als je hoort wat ze hier presteert. Het klinkt als een kruising tussen Alvin Chipmunk en een hyperactieve kleuter. Maar het werkt wel, want Tittentattenteksti is één van de sterkste nummers op de cd geworden.
“Stridsljod (Blackabilly)” is op zijn minst vaag geworden. Precies wat de titel zegt, een kruising tussen black metal en rockabilly elementen. Maar verwacht geen contrabassen of bluesschema’s want de black metal overheerst, als is het wel in Solefalds eigen eclectische stijl.
“Eukalyptustreet” is een erg jazzy, swingend nummer. Een ijle saxofoon speelt door het hele nummer jazzy solo’s. Het hele nummer is een negen minuten durend aanzwellend epos dat naar het einde to epischer wordt. Raudedauden is dan weer bijna pure black metal.
Als laatste vermeld ik nog “Vitets Vidd I Verdi.” Dit is een eigenzinnige song waarop Agnete ook weer meedoet. Orgeltjes vlechten zich door de stevige riffs en op het laatst doemt er zelfs een hele saxofoonsectie op!
Je merkt dat Norrøn Livskunst een experimenteen, eigenzinng en apart werkstukje is geworden. Lazare en Cornelius Jakhelln houden ervan om te experimenteren en daardoor zijn ze compleet anders dan de rest van de scene waartoe ze gerekend worden. Solefald is het type band dat juist goed werkt met twee personen, twee eigenzinnige geesten die elkaar aanvullen en die dingen in hun muziek durven te stoppen waar de meesten niet eens aan denken. En dat is iets wat meer bands zouden moeten doen. Als dit de echte “Norrøn Livskunst” is dan word ik dolgraag Noor. Topplaat!
89/100
Mercenary – Metamorphosis (Melodic Death/Power Metal)
Mercenary heeft het zwaar gehad. De helft van de band stapte in 2009 op. Nou hoeft dat niet zo erg te zijn, bij Svartsot stapte de hele band op één na op. Maar in Mercenary’s geval betrof het een deel van de creatieve kern (drummer Mike Park), alsmede twee bepalende factoren voor het geluid, namelijk Mikkel en Morten Sandager op respectievelijk zang en toetsen. Dit verlies werdt opgevangen door bassist/grunter Rene Pedersen alle vocalen te laten doen en een nieuwe drummer in te huren.Je begrijpt dat ik best sceptisch ben. Mercenary had een uniek geluid, zou dat nu nog wel intact zijn.
Op zich wel. Albumopener ‘Through The Eyes Of The Devil’ trapt het geheel in ieder geval vertrouwd af. De grunts zijn natuurlijk hetzelfde, maar pas als je Rene Pedersen clean hoort zingen merk je dat zijn stem best veel op die van Mikkel Sandager lijkt. En dat is best goed.
Keyboards zijn er ook nog steeds, en ze leven de boel mooi op zoals in ‘In A River Of Madness’ dat een stevig thrashy middenstuk bevat. Ik hoor zelfs een breakdown!
De nummers zijn best lang, zo rond de vijf minuten, maar vervelen niet echt. ‘Velvet Lies’ is de langste en is afwisselend, maar toch heb ik het idee dat het té gerekt is.
Omdat de nummers ook best lastig te doorgronden zijn is het moeilijk ze op te breken in delen om te bespreken. De catchiness van een ‘My World Is Ending’ hoef je niet te verwachten overigens.
Wellicht schrijf ik deze review te vroeg en moet de plaat nog klikken, maar ik had er meer van verwacht. ‘Metamorphosis’ is zeker niet slecht, en Mercenary heeft het verlies van hun zanger prima opgevangen, maar toch is er iets dat Mercenary had dat nu weg is. Het is net iets anders, en die kleine details maken het album minder dan het kleine magnum opus ‘Architect Of Lies’. Kudos voor Rene Pedersen in ieder geval, zijn stem is wel krachtig. Ik zet Mercenary zeker niet op de lijst ‘afgeschreven’, daarvoor is dit materiaal te goed, maar het lost niet alle verwachtingen in die ik had. Maar misschien lagen die ook te hoog… Ach ja, slecht is het zeker niet.
75/100
Protest The Hero – Scurrilous (“Progressive” Metal?)
Het Canadese Protest The Hero is typisch zo’n band waar je van houdt of die je haat. Hun hyperactive stijl vol riedeltjes, abstracte ritmes en andere vage deuntjes ligt niet echt makkelijk in het gehoor. Mar dat zeg ik nu wel, maar PTH luistert vele malen makkelijker weg dan…let’s say…The Dillinger Escape Plan. En dat is te danken aan het feit dat hun riffs niet dissonant zijn, maar veel gebruik maken van harmonie. En natuurlijk aan Rody Walker, want man, wat kan dat jochie zingen. Ik zeg jochie want hij moet een jaartje of 24 zijn.
Ik neem eventjes een paragraaf om de instrumenten apart te bespreken.
Drummer Moe Carlsson doet precies wat hij moet doen: maat houden. En dat is best lastig met twee van die hyperactief soloërende gitaristen. Maar hij speelt de vage maatsoorten alsof het niks is. Roffelen kan hij ook als de beste. Door die van de hak op de tak springende songs heeft hij weinig ruimte om eens lekker te improviseren.
Bassist Arif Mirabdolbaghi is de eye-catcher van de band. Hij staat duidelijk hoorbaar in de mix en weigert om braaf grondtonen te spelen. In plaats daarvan houdt hij strak de maat en integreert heerlijk tegendraadse basloopjes in zijn spel. Zijn basspel is heerlijk om naar te luisteren.
Gitaristen Tim Millar en Luke Hoskin riffen, soleren en harmoniseren er op los. De progressieve riffs en solo’s blijven maar komen. Veel toonladders en harmonieën.
Maar ze kunnen ook powerchords spelen hoor.
Zanger Rody Walker is zoals gezegd een getalenteerde jongen. Zijn hoge, zuivere stem is krachtig en heeft veel variatie. Hij kan ook een stevige grunt opzetten. Dit is zo’n zanger die later herinnerd wordt om zijn stem.
En nu over naar de muziek. ‘Scurrilous’ staat vol typische PTH muziek. Vanaf opener ‘C’est La Vie’ weet je meteen wie je hoort. Dat nummer is ook een van de uitschieters.
In ‘Hair-Trigger’ doet een mooie vrouwenstem haar intrede. Ik denk dat dit dezelfde stem is die het meisje Kezia deed op hun gelijknamige debuutalbum. Op de vorige albums schreef bassist Arif alle teksten, nu doet Walker dat. Ik merk op de een of andere manier toch een klein verschil. Ik weet niet waar dat aan ligt, de nummers volgen in ieder geval geen structuur. En dat is mooi.
Verdere hoogtepunten zijn het lekker progressief beginnende ‘Tapestry’, dat best wel jazzy klinkt. In het begin zitten er stukjes die aan ‘Bloodmeat’ van hun vorige album doen denken. Halverwege gaat even gas terug en wordt het nummer best mellow, met gevoelige zang. Ook ‘Dunsel’ komt verassend proggy uit de hoek.
Het lange ‘Tandem’ is ook een aanrader, al was het maar voor dat kleine stukje in het midden dat zo heerlijk headbanged.
Met het langzaam afbouwende ‘Sex-Tapes’ komt er een eind aan dit album. Er zit trouwens piano in dit nummer en het is wat catchier dan de andere nummers.
Ja, ik weet dat ik weinig over de muziek schrijf. Maar probeer jij dit album maar eens fatsoenlijk te doorgronden en op te breken. Dat lukt niet zo makkelijk. Maar ik kan je zeggen dat op ‘Scurrilous’ het gebruikelijke niveau van Protest The Hero gemakkelijk gehaald wordt. Hij vergt wel wat gewenning maar als je daar eenmaal doorheen bent is het een heerlijke plaat. Waarschijnlijk vliegt ie zo onder de radar door maar ik zeg: toppertje.
89/100
JUKEBOX
Zo, doe ermee wat je wil, mijn deel is gedaan.
Stay metal \,,/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten