NIEUWS
- Op 1 april verschijnt Omnivium, van de Duitse death metal band Obscura.
- Op 22 april Meredead, van Leaves' Eyes. Die Alexander Krull houdt er een tempo op na zeg!
- Het nieuwe album van Arch Enemy zal Khaos Legions gaan heten.
- Alestorm is klaar met het opnemen van Back Through Time en de plaat wordt in mei verwacht.
- Nieuws rond de Ierse punkers van Dropkick Murphys! De nieuwe plaat Going Out On Style komt op 1 mei. Bruce Springsteen en Fat Mike van NOFX zingen erop mee.
- Weet je wat er heel hard gedraaid word als ie op 29 maart uitkomt? Surtur Rising van Amon Amarth!
- Het nieuwe album van Omnium Gatherum heet New World Shadows en ligt vanaf 7 februari in de winkel.
- Het nieuwe album van de symfonische power metal band Serenity heet Death And Legacy. Het is een concept album over verschillende historische personen als Christopher Columbus, Giacomo Casanova, Sir Francis Drake en Queen Elizabeth I. Amanda Sommerville (Aina), Charlotte Wessels (Delain) en Ailyn (Sirenia) zullen te gast zijn op het album.
- En op 25 maart komt het nieuwe album van Vintersorg uit, Jordpuls. Dat vertaalt een beetje naar Pulse of the Earth voor de geinteresseerden.
Battlelore – Doombound (Symphonic Metal)
Battlelore maakt nu al jaren furore met hun “Tolkien metal.” In de praktijk komt dit neer op symfonische metal met mannengeschreeuw en vrouwenzang. Net als de gemiddelde gothic/symphonic metal band dus, maar Battlelore mengt meer folkinvloeden in de muziek. Zo speelt toetseniste Maria ook fluit.
Battlelore heeft een formule en wijkt daar niet vanaf. Zoals zoveel bands. Bij Battlelore is het de wisselende zang tussen Tomi Mykkänen en Kaisa Jouhki die de aandacht trekt. Tomi bedient zich van een beestachtige, schorre rasp. “Doombound” is een conceptalbum rond de held Turin, uit Lord Of The Rings natuurlijk. Zoek het verhaal zelf maar op als je het wilt weten. De symfonische metal ligt lekker in het gehoor en betreed niet té veel ongebaande paden. “Iron Of Death”, “Bloodstained” en “Bow And Helm” trappen af in dezelfde manier. “Echanted” ook, maar bevat meer cleane zang van Tomi en een deel in het Fins.
“Kärmessurma” komt wel op nieuwe paden, alleen omdat het volledig in het Fins is.
“Olden Gods” is een lekker furieuze song. De nummers zijn nogal dramatisch, ik denk vooral omdat Turin niet echt een makkelijk leven had.
De lang uitgespannen titeltrack sluit alles af.
Dommbound is geen slecht album maar het leid aan dezelfde ziekte als alle andere albums van Battlelore: middelmateritus. De songs zijn prima en steken goed in elkaar maar er is niks dat ze boven de middenmoot laat uitstijgen. Compositorisch en vocaal niks aan de hand hoor. Doombound houd het lekker in het midden.
72/100
Deadlock – Bizarro World (Melodic Death Metal)
Het in 2008 verschenen “Manifesto” bracht Deadlock een stukje dichter aan de oppervlakte van de grote metalzee. Het album bevatte een paar knallers van nummers maar werdt ook totaal verpest door rare saxofoons en rappers (!!!). De mix die Deadlock brengt is allang niet orgineel meer (death grunts en vrouwenzang) maar door de muziek in een melodische death metal variant te brengen is het toch net even wat anders dan de hordes bands die dezelfde zangformule hanteren.“Bizarro World” is een conceptalbum over een wereld uit de DC Comics, waar alles tegenovergesteld in van het leven op aarde.
En Deadlock hanteert nog steeds dezelfde formule. Maar het gaat er toch om of die formule lekker klinkt of niet? Dacht ik wel. En lekker klinken doet ie.
Als Johannes Prem brult is de muziek bruut en lekker hard, als Sabine Weniger zingt is de muziek pakkend en poppy. Uitstekend voorbeeld: “Falling Skywards.” Ook maakt Deadlock gebruik van keyboards en techo geluidjes.
“Earthlings” is een heerlijk beukend nummer met lekkere riffs en een pompend ritme. Hetzelfde geld voor “Brutal Romance”, wat een gaaf gitaarwerk zeg! De keyboards creeëren een mooie sfeer achter de riffs.
“Alienation” is een interlude en niets speciaals. Op “Renegade” nemen de keyboards een grotere rol in. De track begint rustig met Sabine en piano maar in het refrein neemt Johannes het voortouw en kan er lekker geheadbanged worden. Halverwege zit een elektronische break, gevolgd door dat techno/metalrefrein.
Het album bevat ook een ballad “You Left Me Dead” Een mooi nummer, maar echt pakken deed het me niet.
Bizarro World is wel een lekker album geworden. Het past prima in de rest van de discografie van de band. De wisselwerking tussen de vocalisten is prima gedaan en de songs zijn prima. Niet allemaal even memorabel maar toch. Leuk plaatje.
79/100
Svartby – Scum From Underwater (Folk Metal)
Svartby is de Russische versie van Finntroll. Beide bands bedienen zich van hupse black metal met humppa klanken. En ze zingen in het Zweeds. Svartby is echter de meer gefreakte versie van Finntroll. Hun muziek is gemaakt om op te stuiteren. En stuiteren zal je kreng!
Deze “Scum From Underwater” is een kleine teaser voor het aankomende album “Elemental Tales.” Svartby klinkt nog exact zoals ze deden, maar nu zingen ze in het Engels!
“Flaming Balls” zet meteen de toon voor wat je kan verwachten. De springerige metal is doorspekt met accordions, blazers, xylofoons en humppa. Nieuwe zanger Skrik is iets schriller dan zijn voorganger maar zeker niet slechter. Ook in dat opzicht is Svartby net als Finntroll: de muziek blijft relatief hetzelfde maar de zanger verandert. En die nieuwe zanger is steengoed.
“Mud Bubbles” is een sfeervol en sprookjesachtig instrumentaaltje. “Scum From Underwater” wordt geleid voor de klarinet. Door dat Svartby zo springerig en frivool klinkt zijn ze redelijk uniek.
Ik ga geen cijfer geven voor zo’n korte release. Het is maar een teaser tenslotte. Maar als ik wel een cijfer zou geven zou het een dikke voldoende zijn, puur op het plezier dat ik met die drie/twee nummers beleef. Svartby schept variatie in een redelijk verzadigd genre. Er is geen andere band die zo klinkt als zij, zelf Finntroll niet. Ik raad ten zeerste aan ze te checken als je Finntroll goed vind. En een tip voor Rock The Nation: haal deze jongens naar Paganfest, ze verdienen het.
Geen cijfer
Belphegor – Blood Magick Necromance (Black/Death Metal)
Belphegor…Zijn er nog andere bands die je kunnen laten lachen met songtitles als “Bondage Goat Zombie” “Bluhtstorm Erotika” en vooral “Sexdictator Lucifer”? De nummers, teksten en imago zijn dan wel volledig over de top, de muziek is prima uitgevoerd.
Want scheuren met die gitaar kan je gerust overlaten aan Helmuth. Belphehor bestaat anno 2011 uit twee mensen: Helmuth op zang en gitaar, en Serpenth op bas. “Blood Magick Necromance”…kennelijk zet Belphegor de Dimmu Borgir traditie van drie moeilijke woorden in een albumnaam voort.
De blastbeats vliegen meteen om je oren in “In Blood – Devour This Sanctity.” De productie is erg rauw maar alles is wel hoorbaar. Zelfs de bas treed af en toe naar voren. De riffs zijn allemaal prima, maar ik mis hooks. Nummers als “Possessed Burning Eyes”, “Angeli Mortis De Profundis en de titeltrack zijn allemaal van die keiharde black metal songs boordevol blastbeats en tremoloriffs. Maar er staan ook een paar atypische songs op.
“Discipline Through Punishment” is zo’n song. Het nummer is langzaam, met een zekere hook en meer melodische lijnen dan de andere nummers. Het is traditiegetrouw in het Duits gezongen (Belphegor zingt altijd één nummer in het Duits op elk album). “Rise To Fall And Fall To Rise” is wat sneller, maar nog steeds slepend traag. De twinkicks zijn echter beter vertegenwoordigd en het geheel doet episch aan. Vooral naar het einde toe, waneer er meer blastbeats in sluipen.
“Blood Magick Necromance” is een goede plaat. Maar ik mis hooks en herkenningspunten. De riffs zijn goed, het songmateriaal sterk en de demonische stem van Helmuth lekker vunzig. Maar ik mis net dat wat een plaat speciaal maakt. Het album doet ook niks aparts vergeleken met de rest van Belphegor’s werk. Misschien ben ik niet gemaakt om black metal te reviewen. Ik blijf erbij dat dit een mooie middenmoter is. Niets speciaals dus, wel goed.
70/100
The Browning – The Browning (Techno Metal)
Hiphop en metal is een combinatie die uit den boze is. Maar hoe zit het met die andere doodsvijand van metal, techno? Er zijn geen/weinig bands die die twee genres goed met elkaar mixen. Er is wel een Nederlandse band die dat doet en waar ik de naam niet meer van weet maar er is nu ook The Browning. En ik bedoel geen industrial! Echt techno/trance.
“Standing On The Edge” drukt je meteen met de neus op de feiten: dit is deathcore/death metal met een enorme dosis elektronica die zo uit een Tiësto song zouden kunnen komen. De basis is echter stevige metal. De brute breakdowns worden afgewisseld met elektronische interludes. De gitaar neemt nooit het voortouw en houdt het ritme lekker in stand. Onder de hoogtepunten van deze schijf reken in “Time Will Tell”, “Suite And Tie” en “A Better Way.” Maar het hele album is prima in orde. Het is wel jammer dat de nummers allemaal ongeveer hetzelfde ritme hebben. Ook maakt de band gretig gebruik van breakdowns. Door de elektronica is dat niet zo heel erg, maar soms komt het wat geforceerd over.
Dit album is maar een half uurtje lang. Het is eerder een EP dan een album eigenlijk.De lengte van de nummers ligt rond de drie minuten. Als de band voor hun volgende album langere nummers schrijft en niet zoveel breakdowns gebruikt kunnen ze nog echt doorbreken. The Browning klinkt in ieder geval uniek genoeg in deze tijd van muzikale verzadigheid.
84/100
JUKEBOX
Stay metal \,,/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten