- De eerste plaat voor mijn jaarlijst van 2011 is bekend: Legion Of The Damned brengt op 7 januari de nieuwe plaat Descend Into Chaos uit. De tracklisting is als volgt:
01. Intro 'Descend Into Chaos'
02. Desolation Empire
03. Holy Blood, Holy War
04. War Is In My Blood
05. Night Of The Sabbath
06. TheHand Of Darkness
07. Lord Of The Flies
08. Killzone
09. Possessed Again (working title)
10. Shrapnel Rain
Het werkje zal opgenomen en gemixt worden door Peter Tägtgren. Iets om naar uit te kijken dus!!
Bring Me The Horizon - There Is A Hell Believe Me I've Seen It, There Is A Heaven Let's Keep It A Secret (Screamo?)
Bring Me The Horizon doet altijd veel stof opwaaien. Gehaat voor hun uiterlijk en muziek, maar tegelijkertijd geliefd voor dezelfde dingen. Waar zelfs de grootste hater niet omheen kan is hun experimenteerdrang. Was op Count Your Blessing nog pure deathcore te horen, brachten de jonge britten op Suicide Season een veel experimenteler geluid compleet met samples, electronica en keyboards. De lagers grunt van Oli Sykes maakte dat af.Mensen met een grote fantasie konden Suicide Season nog als deathcore of emocore bestempelen, maar mensen met eenzelfde fantasie beelden zich ook Oli Sykes naakt in wat echt veel had het geluid al niet meer met die genres van doen. Op deze There Is A Hell Believe Me I've Seen It, There Is A Heaven Let's Keep It A Secret ben ik echter het spoor bijster. Ik heb geen idée wat dit is. Is het screamo, emocore of alternative metal? Geen idee. De keyboards hebben aan geluid gewonnen en Sykes schreeuwt meer dan hij screamt. Ook zijn gangvocals nu integraal in de zound en bevinden de drums zich permanent in een breakdown terwijl de rest van de band dat niet doet.
Het geluid is “melodieuzer” in die zin dat het niet zo chaotisch klinkt als Count Your Blessings. Structuur is ook aanwezig, de songs hebben verdomme een refrein! Screamo/emocore/deathcore met structuur en keyboards! Heiligschennis!! Maar dat dit goed kan uitpakken bewees de eerste single It Never Ends. Het koste me een paar keer draaien maar toen klikte het. Heerlijk nummer zeg. Met een verdomd catchy refrein dat zo in je kop haakt is dit by far de meest commerciële track van BmtH. Maar dat niet alles gelikt hoeft te klinken bewijst Fuck. Dit nummer keert even terug naar de oude BmtH sound. Lekker beuken dus, en lekker moshen. Tot het middenstuk dat weer bewijst dat BmtH niet voor één gat te vangen is.
Don’t Go is een ballad. Een vreemde ballad, want Sykes gaat niet clean zingen. Hij blijft lekker doorschreeuwen. Het geeft een erg apart contrast wat ik best kan waarderen.
Er staat prima songmateriaal op deze cd, de band is duidelijk gegroeid en bewijst dat. Toch voel ik een jeugdig enthousiasme op tracks als Home Sweet Hole, Alligator Blood en Blacklist. Er staan ook twee opvallende nummers op in de vorm van Memorial en Blessed With A Curse. De eerste is een slome trage orgel met een drummachine eronder en een cleane gitaar. Blessed With Curse gaat verder in deze lijn tot zang en bas erbij komen. Dit cleane sfeervolle refrein contrasteert mooi met het brute doch melodieuze refrein. Op het allerlaatst keren we nog even terug naar Count Your Blessings met Fox And The Wolf, een korte, woest kolkende track vol gemene metal. Sykes schreeuwt zijn stembande de vernieling in boven sit ongelofelijke stukje metal.
There Is A Heaven… is een erg eigenzinnig plaatje geworden. Het zal zeker niet voor iedereen zijn. Vooral de zang van Oli Sykes zal een heikel punt worden. Hij grunt niet maar schreeuwt veel meer. De link naar screamo is dan ook snel gelegd. Ik denk echter dat BmtH op There Is A Heaven… veel meer diepgang laat horen dan de gemiddelde screamo band. De broekies worden volwassen en dat merk je. De brute metal word op verfrissende wijze vermengd met de keyboardmelodietjes. Ga alsjeblieft niet uit van It Never Ends, dat is als single de meest commerciële track van het album en ik verzeker je dat de rest van de nummers bikkelhard is. Even downloaden dus, voor je je zuurverdiende centjes eraan uitgeeft.
Lastige plaat om te oordelen maar toch 84/100
Enslaved – Axioma Ethica Odini (Progressive Black Metal)
Enslaved is altijd een band geweest die altijd aan hun geluid bleef sleutelen. De Noren hadden een viking/black metal periode met Frost en Vikingligr Veldi als toppers. Vanaf Eld uit 1997 kropen er steeds meer progressieve invloeden in de muziek. Dat leverde albums als Isa en Ruun op, deze laatste kreeg in 2006 een Spellemann award (Noorse grammy) voor beste metalplaat. De 70’s progrock invloed was echt prominent aanwezig op het zweverige Vertebrae, een verassend softe plaat voor de band die Mardraum in 2000 had uitgepoept. De logische lijn in deze ontwikkeling zou zijn om de black metal elementen helemaal aan de kant te schuiven en plaats te maken voor een veel meer prog-beinvloed geluid.Enslaved kiest echter nooit voor de makkelijke weg. Integendeel. Opener Ethica Odini trapt meteen het gaspedaal tot de grond in. Ik denk dat ik de band nog nooit zo hard tekeer heb horen gaan. De proginvloeden zijn er nog wel, ze zijn subtieler verweven in de muziek. Cleane vocalen zijn nog steeds een groot element in Enslaved’s muziek. Toetsenist Herbrand Larsen, die deze voor zijn rekening neemt, lijkt wel in de leer te zijn gegaan bij Mikael Akerfeldt.
Het clean gezongen stuk op het laatst van de track is voor mij meteen een hoogtepunt.
De sound op dit album is lekker dik. Stevige gitaarpartijen van Ivar Bjørnson en Ice Dale, de knarsende bas van Grutle Kjellson erdoorheen en hakkend drumwerk van Cato Bekkevold, Dat alles word afgemaakt met het sfeervolle, atmosferische en bijna feeërieke toetsenwerk.
Er wordt pas gas terug genomen op Waruun. Hoewel…dat geldt maar voor het halve nummer. Halverwege gaat Enslaved er weer vol tegenaan.
Het enige rustpuntje tussen de chaos is het instrumentale interlude Axioma. Maar daarna walst Giants die rust weer helemaal aan gort.
Night Sight begint met een heerlijk zweverig proggy stuk alvorens keiharde black metal riffs ten gehore te brengen. De song zweeft tussen rustige proggy stukken en black metal, heerlijk!
Afgesloten wordt er met Lightening, een song die net zo hard beukt als een goede storm.
De songs zijn lang, misschien iets té lang. Het wordt zo erg moeilijk om alle details in de nummers te herkennen. Dit is overduidelijk een album dat vele luisterbeurten nodig heeft voor het maximaal gewaardeert kan worden. Het is echter wel een erg goed album. De muziek is complex, maar komt toch simpel over. De wisselwerking tussen cleane en brute zang is tot in de puntjes uitgewerkt. Met Axioma Ethica Odini bewijst Enslaved maar weer eens meer in zijn mars te hebben dan de gemiddelde black metal band.
91/100
Melechesh – The Epigenesis (Sumerian Metal)
Als er iets is wat tegenwoordig bijna niet meer te doen is is het uniek zijn. In mijn ogen zijn er maar een paar echt unieke bands. Apocalyptica, Machinae Supremacy, Jaldaboath en Slipknot zijn naar mijn mening uniek. Maar ook Melechesh hoort erbij. Melechesh bracht in 2001 hun tweede album Djinn uit. Er is nog geen andere band gesignaleerd die dit geluid kon evenaren, afgezien van Melechesh zelf op de opvolgers Sphynx en Emissaries. Deze laatste is zelfs een van de, zoniet dé beste plaat waarop metal en oosterse invloeden samensmelten tot één geheel. Vier jaar hebben we moeten wachten op een opvolger maar nu is eindelijk The Epigenesis gekomen. Niet via Osmose, maar via Nuclear Blast, wat betekend dat de plaat wijdverspreid gaat worden en in bij de betere platenzaak in de schappel ligt. Ik zeg dit, want dit is verplichte kost voor elke fan van unieke metal.In tegenstelling tot “landgenoten” van Orphaned Land mixt Melechesh de oosterse invloeden met een veel minder genuanceerd geluid dan de progrock van OL. Namelijk death/thrash/black metal. Veel inheemse instrumenten hoor je niet. Trommels, saz en sitar komen terug maar dienen vooral als intro of als interlude tussen stukken. Woeste gitaarstukken zullen bij Melechesh altijd het voortouw nemen. En dit voortouw leidt een golvende, dynamische mix van oosterse toonladders en metal.
Al meteen te horen in Ghouls Of Nineveh. Wie een opener á la Rebirth Of The Nemesis verwacht komt bedrogen uit want Ghouls… is een slepende pletwals van een song. De snelheidsrecords worden pas verbroken op Grand Gathas Of Baal Sin. Subtiel worden de riffs doorwovem met oosterse ladders en klanken.
When Halos Of Candles Collide is een atmosferische instrumental van vijf en een halve minuut. Sitars en cleane gitaarpartijen geven dit stuk gestalte. Het ademt een sfeer van sacrale spiritualiteit uit. Je zou er bijna op kunnen mediteren. Ware het nie dat de song naadloos overgaat in het brute, allesverwoestende Defeating The Giants. Het is net alsof Melechesh dit schreef op de lompe, beukende compositie van Enslaved genaamd Giants, van hun laatste album. Een korte thrasher van een song, kort maar krachtig.
In hetzelfde straatje volgt Negative Theology. Deze song heeft een sterke oosterse vibe, in de voornaamste plaats door het drumpatroon.
Dan keert A Greater Chain Of Being terug naar de sacrale sfeer van Halos Of Candles…. Dit keer met trommeltjes. De groep klinkt nog oosterser dan ooit tevoren. Ik heb vernomen dat er kleine plannen zijn om een akoestische plaat op te nemen, en als dat zo gaat klinken ga in het ding misschien nog kopen ook.
Afgesloten wordt er met het monsterlijke titelnummer, dat net meer dan twaalf minuten klokt. De track bevat een heerlijk stompend begin en gaat halverwege over naar een ostinate riff, die lang herhaald word. Net als het saai dreigt te worden valt de track in een interlude waar even gas terug wordt genomen alvorens der heen en weer geschommeld word tussen akoestisch en elektrisch. En dan keert 110% Melechesh weer terug! De track is grotendeels instrumentaal maar boeit toch. Toch kan ik me niet van de indruk ontdoen dat het nummer te lang wordt gerekt.
The Epigenesis is niet een album wat je na één luisterbeurt kan ontrafelen. Althans sommige tracks niet. Grand Gathas Of Baal Sin, The Magickan And The Drones en Defeating The Giants zijn typische Melechesh-tracks. De twee instrumentale tracks geven het album balans en houden de luisteraar alert, om niet te spreken van de sfeer die deze nummers uitstralen.
De monstertrack Mystics Of The Pillar en de titeltrack zijn echt lastige nummers waarin de oosterse invloed redelijk subtiel is gehouden. Geef het album een kans en dan zal je de schoonheid kunnen doorgronden. Niet voor iedereen, wel voor fans van unieke metal.
90/100
Dimmu Borgir – Abrahadabra – Symphonic Black Metal
De aanloop naar het nieuwe Dimmu Borgir album Abrahadabra was er één van emoties. De geschoktheid en teleurstelling over het verlies van bassist Vortex en toetsenist Mustis, de euforie toen bekend werd dat de band met een 80 koppig koor en orkest ging werken, de gemengde gevoelens toen Gateways uitkwam, de woede toen er nep-torrents op internet kwamen, de geruststelling dat Born Treacherous beter was dan Gateways en de ultieme blijdschap toen ik twee dagen voor de officiële release het album kon binnenhalen zonder dat gedacht te hebben.Een Dimmu album zonder Mustis en Vortex?! Onmogelijk! Nou, mooi wel dus. Mustis is er dan wel niet meer, zijn vertrek word grandioos opgevangen dooe het KORK, het Noorse Radio Orkest. Dimmu Borgir tilt symfonische metal naar een nieuw niveau. De songs zijn doorspekt met epische, magistrale okestratie. Opener Xibir is een atmosferisch instumentaal intro dat perfect de toon voor het album zet. Duister aanzwellend barst de chaos los met Born Treacherous. Dimmu Borgir heeft nog nooit zo rauw geklonken sinds Enthrone Darkness Triumphant.
Op Gateways krijgen we vrouwenzang. Deze dame zingt erg…apart. Het vereist enige gewenning. Op het laatste stuk is haar zang dan wel weer erg overtuigend.
Op Chess With The Abyss doet een tweede onbekende ste zijn intrede: Snowy Shaw. Ik vind het jammer dat de band Snowy niet heeft laten zingen op Gateways. Zijn stem zou daar veel beter passen dan die hysterische dame. Er is een heerlijk contrast tussen de rauwe stem van Shagrath en de charismatische stem van Snowy.
Op het lijflied Dimmu Borgir nemen de gitaren het voortouw tot het orkest aanzwelt en de track naar een hoogtpunt stuwt. Dit is absoluut een meesterwerk.
Op The Demiurge Molecule keren de industriële invloeden terug. Shagrath’s stem is lekker vies vervormd en de track komt militant over.
Drummer Daray (ex-Vader) blast, ramt en beukt zijn weg door de nummers. Met als hoogtepunt Renewal. Dat Dimmu Borgir in de eerste plaats een extreme metal band is laten ze hier horen. Galder en Silenoz laten hun gitaren merken dat ze niet alleen een ondersteunende rol spelen! Ook Snowy keert weer terug, met een uitstekende wisselwerking tussen hem en Shagrath.
Op het laatst komt nog even misschien wel het sterkste nummer van het album, Endings And Continuations. Het begint met een atmosferisch intro waarna de strijkers het thema inzetten en de hemel losbarst. Heerlijk refrein ook. Snowy laat zich nog van zijn beste kant horen. Nog één keer speelt het orkest het epische thema en dan is het toch echt afgelopen.
Wauw. Dat zijn mijn woorden na beluistering van Abrahadabra. Wat een plaat. Abrahadabra is een monster. Een enorm, symfonisch, episch metal monster van een plaat. Dimmu overtreft hier niet alleen In Sorte Diaboli mee, maar alles wat ze gepresteerd hebben. Maar toch een opmerking: het ontbreken van Vortex is een gemis. Snowy Shaw vervult zijn rol perfect, maar Vortex heeft toch meer charme en power in zijn stem. Mustis kan gemist worden maar Vortex niet. Ook live heeft die een rol te vervullen. Ik hoorde uit een bron dat Dimmu nummers waarin Vortex zingt weg laat, en voor de bekende nummers zijn stem op tape laat meelopen. Dat is duidelijk een teken dat Dimmu Borgir niet meer zonder Vortex kan. Doe ons een lol heren, en haal hem terug.
Terug naar Abrahadabra. Een heerlijke plaat voor mensen die van symfonische metal houden. Ik vind zelfs dat Dimmu haters de plaat moeten luisteren. Hij is echt anders dan alles hiervoor. Dimmu Borgir stoot met Abrahadabra niet alleen door naar de top van de black metal scene, maar komt ook angstaanjagend dicht bij Therion in de buurt als het gaat om symfonische metal. Pure klasse.
96/100
Jukebox
Chimaira - Nothing Remains (Groove Metal)
Biohazard - Shades Of Grey (Rapcore)
Stay Metal \,,/
MetalMitch
Geen opmerkingen:
Een reactie posten