woensdag 6 juni 2012

All sides of the spectrum


Zo, hier is weer een lading reviews. Van power tot thrash en van hard rock tot avant-garde. Brede muzieksmaam for the win!

Kreator – Phantom Antichrist

Zenuwachtige thrashers kunnen weer rustig ademhalen: de nieuwe Kreator is gearriveerd! Drie jaar hebben we moeten wachten op nieuw werk van de Teutoonse thrashers en na flink wat getease met de nieuwe single Phantom Antichrist is het werk dan eindelijk te beluisteren voor het journaille.

Van de grote Duitse Drie (Sodom, Destruction en Kreator) is Kreator altijd mijn favoriet geweest. Niet te moeilijk doen om origineel te zijn maar gewoon lekker drieste agressie. Brulboei Mille Petrozza leidt zijn bataljon weer door tien tracks die uitblinken in agressie, creativiteit en kwaadheid.
Mille is geen vrolijk mannetje. Zijn teksten handelen steevast over de mensheid en alles wat zij fout doet. Zo ook op Phantom Antichrist. Na het korte Mars Mantra barst de titeltrack in alle hevigheid los. Vanaf daar word je op sleeptouw genomen door al het moois dat thrash metal te bieden heeft. Strak drumwerk, botte riffs en Mille’s woeste schreeuwzang, het is er allemaal. Het album knalt op topsnelheid door. Death To The World en From Flood Into Fire zijn typische Kreator-tracks die het vooral live goed gaan doen. Het met strijdtrommels beginnende Civilisation Collapse schetst een pessimistisch beeld van de mensheid. Mille’s teksten zijn nog nooit zo kwaad geweest en de kleine schreeuwlelijk spuwt meer dan ooit zijn gal. Maar toch is er ook wat ruimte voor melodische elementen, riffjes geïnspireerd door de melodische death metal. Zoals in de refreinen van Civilisation Collapse en The Few, The Proud, The Broken.
Dat thrash met een akoestisch intro goed werkt bewees Metallica al met Fight Fire With Fire. Kreator doet het nog even dunnetjes over door klassieke gitaren uit de kast te halen op United In Hate. Het zet je volledig op het verkeerde been, vooral wanneer Mille een van zijn meest verwoestende schreeuwen ooit produceert. Het refrein grooved lekker maar de thrash is dik aanwezig.
Ook Victory Will Come bevat melodische leads. Toch is het ook hier slechts deel van het nummer. Misschien dat de verhoogde melodie thrashpuristen wat af schrikt, maar ik vind het geen enkel probleem.

Kreator weet toch weer kwaliteit te leveren met precies hetzelfde kunstje zonder dingen te vernieuwen. Er is natuurlijk wel het traditionele uitstapje naar de dubieuze periode in de jaren ’90, maar zelfs dat hebben we vaker gehoord. Phantom Antichrist is het meest verfrissend klinkende album van Kreator in jaren. De band klinkt hongerig, alsof het een debuutalbum is. De productie is top en laat de band strakker dan ooit klinken. Thrashfans, jullie weten wat je te doen staat.

84/100

Be’Lakor – Of Breath and Bone

Er bestaan bands op de wereld die heerlijke muziek maken, maar toch niet de aandacht krijgen die ze verdienen. Het uit Australië afkomstige kwintet Be’Lakor is wat mij betreft zo’n band. Met The Frail Tide (2007) en Stone’s Reach (2009) hebben ze al twee zeer goede albums afgeleverd en toch opereren ze nog altijd in de tweede divisie. Hoog tijd dus dat daar verandering in gaat komen en we het nieuwe album Of Breath And Bone eens in het zonnetje zetten.

Be’Lakor is een perfect voorbeeld van hoe melodische death metal hoort te klinken. De energie van death metal is aanwezig, maar de melodische leads en een groot gevoel voor melancholie zitten perfect verweven in het geluid zonder dat de band er ‘soft’ van wordt. Er is goed geluisterd naar de Finse meesters, vooral Insomnium is er goed in terug te horen. Be’Lakor speelt echter geen simpele imitatie van Insomnium, maar weet hun eigen draai te geven aan de melancholieke death metal van de Finse band. Zo zijn alle nummers (behalve het korte interlude To Stir the Sea) langer dan zes minuten en is een couplet-refrein structuur ver te zoeken.
Toch zijn de nummers erg overzichtelijk. Er wordt niet klakkeloos riff na riff uitgepoept maar er is serieus nagedacht over de structuur van de composities, want zo mogen we ze wel noemen.

Het album opent met het ruim acht-minuten durende Abeyance, met een mooie riff en een enorme brul van zanger/gitarist George Kosmas. Hij heeft een veelzijdige stem, in het gruntregister dan. Zowel hoog als laag brengt hij met gemak voort. Be’Lakor laat meteen horen hoe veelzijdig de hele band is want na krap een minuut zwakt het allemaal af en worden de gitaren clean. Om even doodleuk harder dan tevoren er weer in te knallen. De bas is hoorbaar, een unicum en een zeer groot pluspunt. Hij volgt de gitaren niet maar doet zijn eigen ding, ook al bestaat dat voor een groot deel uit grondtonen spelen. Er zit een toetsenist bij de band, maar zijn werk treedt niet op de voorgrond en is voor een groot deel atmosferisch. Remnants, de single van het album, leunt voornamelijk op een pakkende riff. Fans van Finse melodische death likken hun vingers hierbij af.
Het korte instrumentaaltje To Stir The Sea deelt het album in tweeën. Hier bevinden zich de lange nummers. Zowel In Parting en The Dream And The Waking duren bijna tien minuten. Toch verdrinken de nummers niet in saaiheid. In Parting weet snel en langzaam perfect af te wisselen. De piano heeft een groot aandeel in dit nummer. In The Dream And The Waking is de geest van Insomnium sterk aanwezig. Misschien iets té sterk. Bij elke beweging van het nummer moet ik aan Insomnium denken. Dat is natuurlijk niet zo erg, maar een goede ontwikkeling kan het nooit zijn.
Gelukkig weet het afsluiten de epos (bijna negen minuten) By Moon And Star het album mooi af te sluiten met een mooie akoestische brug en mooie akoorden.

Of Breath And Bone is een uitstekende opvolger voor Stone’s Reach. De vertrouwde elementen zijn aanwezig en het zit allemaal top in elkaar. Maar mijn eigen drang naar nieuwe muziek legt een smet op het album. Ik leerde Be’Lakor kennen voor ik Insomnium kende en toen wist ik niet dat de bands best veel op elkaar leken. Ik wordt regelmatig aan Insomnium herinnerd en dat is spijtig, want Be’Lakor zet wel degelijk een eigen geluid neer. Zwaar beïnvloed, maar toch uniek. Be’Lakor is dan ook een must-have voor Insomnium-fans. Maar ook fans van melodische death metal moeten de Aussies zeker een kans geven, dit is immers hoe het genre uitgevoerd hoort te worden. Geen bijster origineel werk, wel een pareltje dat het verdiend om opgepikt te worden door het grote publiek.

90/100

Carach Angren – Where The Corpses Sink Forever

Carach Angren heb ik bij toeval ontdekt. Ik kreeg een vriendenverzoek via Hyves van ze en na eerste beluistering beviel de zwaar symfonische sound me wel. Het album Lammendam was een instant-hit bij me en ook opvolger Death Came Through A Phantom Ship scoorde hoog. Dit was een band die bestemd was voor grootse dingen, juist omdat ze wat andere deden dan wat gewoon was. Twee conceptalbums over spoken, dat is behoorlijk uniek. En nu is het de beurt aan het o zo moeilijke derde album. Zet de Limburgse spokenbende de stijgende lijn voort?

In tegenstelling tot de vorige albums is er dit keer besloten om een eigen verhaal te creeëren. Ik ga niet veel details verklappen, maar de basis is dat een soldaat in de WOII zeven mensen moet executeren en visioenen krijgt uit hun leven. Natuurlijk is de dood een prominente factor.
Carach Angren excellereert in atmosferische intro’s en interludes. Zo ook op Where The Corpses Sink Forever. Het is een mooie intro in het verhaal. Lingering In An Imprint Haunting begint meteen op de bekende manier: blastbeats en weelderige symfonische arrangementen van toetsenist Ardek. Zanger/gitarist Seregor heeft de perfecte stem voor deze muziek. Hij is verstaanbaar, een pré bij dit soort verhalende muziek,  en weet agressie en emotie perfect te vatten in woorden en intonatie. Zo bevat Bitte Tötet Mich een stuk dat meer vertelt dan gezongen wordt. Seregor weet perfect de wanhoop die uit de tekst blijkt vorm te geven.
Ook de muziek speelt in op gevoel. The Funerary Dirge Of The Violinist is erg treurig en de echte vioolstukken klinken diepbedroefd. Het past allemaal als een puzzel.

Het sferische intermezzo Spectral Infantry Battalions gunt je even rustpauze alvorens General Nightmare er weer keihard in knalt. Het is een conventioneler nummer, redelijk overzichtelijk zonder allerlei zijsprongen. These Fields Are Lurking (Seven Pairs Of Demon Eyes) is dan weer de andere kant op. Brede arrangementen, woeste blastbeats en lange zinnen gezet op muziek, het is het ultime hoorspel. Het verhaal neemt een grote rol in maar ik zeg niet wat er gebeurd. Het album eindigt met een laatste wanhoopsschreeuw om de uitkomst duidelijk te maken. Nee, het is geen vrolijk album geworden.

Maar wel een ijzersterk album. Carach Angren lost alle verwachtingen in en levert doodleuk de beste plaat van hun prille carrière af. De nummers zijn stuk voor stuk goed en de orkestrale arrangementen zijn een genot om te luisteren. De productie is prima, al mocht de bas wel een tikje harder van mij. De teksten zijn zoals gewoonlijk van een heel andere klasse. Ik denk niet dat ik ook zo’n theatraal album heb gehoord. Ook de muziek vertelt het verhaal. Het is de perfecte fusie tussen klassiek en metal die je gewoon dwingt het album keer op keer op te zetten. Zo zouden er meer gemaakt moeten worden. En dat allemaal uit Limburg. Tiswa.

91/100

Diablo Swing Orchestra – Pandora’s Piñata

Soms komen er van die bands voor bij die je ónmogelijk kan classificeren. Diablo Swing Orchestra bijvoorbeeld. Zoals de naam al doet vermoeden, klinkt de band inderdaad als een metal/swingband, maar tegelijkertijd weten deze Zweedse heren en dame zo veel invloeden in hun muziek te stoppen dat het tegen het belachelijke aan grenst. Dit is avant-garde van het zuiverste, maar ook pakkendste soort.

Diablo Swing Orchestra heeft een blazerssectie en cello, wat de nummers een zeer jazzy feel geeft, maar toch ook niet. In tegenstelling tot andere avant-garde weet DSO echt nummers te schrijven, met structuur. Dus geen dissonant geblèr en structuurloze improvisaties van 10 minuten, maar traditionele nummers die qua stijl alle kanten op gaan. Voodoo Mon Amour blijft bijvoorbeeld dicht bij het jazz-element, maar Guerilla Laments zet de poort naar Mexico wijd open. De blazers schallen en de drums swingen. Speel dit op een Cinco de Mayo feest en niemand heeft het door. Het album schiet heen en weer tussen verschillende stijlen. Of Kali Ma Calibre leunt het dichtst aan bij de metal. Wat een verschroeiende track is dat zeg! Het gave is dat de blazers er niet eens vreemd in thuisvoelen. Het heeft wat filmisch, als Efteling-muziek.
Maar eerst worden we getrakteerd op absurditeiten als Black Box Messiah met zijn rare helium zang en het oosters klinkende Mass Rapture, waar de cello een groot aandel heeft.
Exit Strategy Of A Wrecking Ball bevat een groter aandeel van zanger/gitarist Daniel Håkansson, wiens stem me aan een minder overdreven Matthew Bellamy doet denken. Het nummer is structuurlozer dan de andere, maar blijft de rode draad vasthouden.
Met Aurora staat er zelfs een klassieke aria op het album. Gewaagd, maar zeer geslaagd want zangeres Annelouice heeft een prachtige klassieke stem. Het geeft DSO nét dat tintje dat andere avant-garde bands niet hebben.

Diablo Swing Orchestra wist mij het hun vorige album al te overtuigen, maar met Pandora’s Piñata al helemaal. Dit is avant-garde metal op haar best en leukst. Je kan het speelplezier van deze mensen horen. Het album heeft meer luisterbeurten nodig maar als het klikt, dan klikt het. Het is jammer dat afsluiter Justice For Saint Mary zo lang nodig heeft om op te bouwen want het afsluitende deel is gewoon prachtig. Ik dacht dat mijn laptop vastliep. Als avant-garde je afschrikt, probeer dit toch. Want eigenlijk is DSO gewoon een multifunctioneel orkestje, geschikt voor alle feesten en partijen. Nou ja...niet alle.

83/100

Grand Magus – The Hunt

Grand Magus, het klinkt als een black metal band. Niets is minder waar. Grand Magus is een Zweedse band die een mix tussen traditionele hard rock en heavy metal aanlengt met scheutjes doom metal. Tenminste, dat deden ze. Anno 2012 is er van de doom weinig meer over. Al sinds Hammer Of The North uit 2010 niet echt. Het heeft plaats gemaakt voor een erg vintage geluid, waar ik alleen maar positief over ben.

Zo vangt het vijfde album van het drietal onder leiding van opperstrot JB aan met Starlight Slaughter. Een werkelijk hemels rockertje. Zo jaren ’70 heb ik ze een tijd niet gehad. JB heeft een heldere strot en klinkt niet afgeknepen of overdreven. Nieuwe drummer is Ludvig Hvit, ook bekend van Spiritual Beggars en Shining. Ja, Shining. Dan is dit toch even de andere kant op.
Ik ben gek op vintage hard rock, dus The Hunt is spekkie voor mijn bekkie. Vanaf Twilight Slaughter is het gewoon lekker rocken. Grand Magus is niet bang hun invloeden te laten horen. Zo is Vahalla Rising zeer Manowar-achtig en Storm King draagt de geest van Accept in zich. Er zit veel variatie in het album. Van snelle stampers als Iron Hand en lekkere rock van Silver Moon en Sword Of The Ocean tot het akoestische en atmosferische Sons Of The Last Breath. Dat overigens niet bij iedereen in goede aarde zal vallen.
Afsluiter Draksadd doet me denken aan Led Zeppelin. Een erg gaaf nummer met een lekker refrein, terwijl de titeltrack juist lekker rockt en een heerlijke solo heeft.

The Hunt is een lekker album geworden dat zeker niet alleen metalheads zal aanspreken. Ook de oude rockers onder ons zullen hiervan smullen. Grand Magus laat de doom achter zich en betreed de gebieden van vintage rock. Ik geniet ervan, haren los en rocken!

77/100


Pathfinder – Fifth Element

Poolse power metal uit Polen. En nog symfonisch ook. Zo vind ik het leuk. Pathfinder knalde in 2010 opeens de scene in met Beyond The Space, Beyond The Time, een keihard symfonisch power metal album dat een band van hoge potentie liet horen. En laat nu maar horen of ze het waarmaken.

Fifth Element...wat zou dat vijfde element zijn? Anima? Mana? Nee hoor. Metal. Tuurlijk. Had ik nooit gedacht. Nou moet je weten dat ik een hekel heb aan die matige metalanthems. Dus een heel album over metal? Scepticisme alom. Nou kan dat best metaforisch bedoelt zijn, maar ik denk het niet. Vooral omdat ze duidelijk “burn our hearts with heavy metal” zingen. Metaforen, jullie kunnen mijn kont likken.

Goed, dit terzijde. Pathfinder is immers niet het zoveelste matige heavy metal bandje. Nee, ze zijn de zoveelste over the top symfonische power metal band. En over the top zijn ze. Pathfinder is zo power metal dat het pijn doet. Op de goede manier. Ratelende drums en enorm gelaagde toetsen. Plus een zanger met een hoge stem, die vaak power heeft, maar soms ook niet. Het is cliché in de grootste zin van het woord maar ik ben zo verslaafd aan deze sound dat het me niet kan schelen. Ook al duurt de opener Fifth Element bijna negen minuten en vraag je je na zes minuten af of het niet een keer stopt. Nee, dit is gewoon heerlijk. The Day When I Turn Back Time is zo’n knaller dit gewoon in je hoofd gaat zitten. Vooral de Dragonforce-achtige solo is om van te smullen.
Zanger Szymon Kostro heeft een echte metalstem, maar zijn uithalen klinken wat beknepen. En zijn screams zijn abominabel. Gelukkig komen die niet zo vaak voor. Op Chronokinesis laat hij horen wat hij kan. Ook de toetsenis verdient een compliment. Hij tovert de meest epische orkesten uit zijn keyboards. Elk nummer een ander geluidje, het is wat.

Wil je van mij een reden waarom power metal vet is? March To The Darkest Horizon. Wat een refrein, zo episch, zo metal! Vuist in de lucht en meezingen zal je! Pathfinder weet dat ze niks origineels doen, maar ze doen het gewoon zo goed (en overdreven) dat de echte power metal fanaat er geil van wordt. Verdere hoogtepunten zijn Ad Futuram Rei Memoriam, de single Elemental Power (die niet over metal gaat) en rustpuntje Yin Yang.

Nee, als je niet van dit soort muziek houdt moet je ver weg blijven van Pathfinder. Het is symfonisch over de top in de beste zin van het woord. Pathfinder heeft alle potentie kunnen waarmaken. Probeer echt de digipack te pakken te krijgen, die bevat met Spartacus And The Sun Beneath The Sea nog een extra knaller. De productie had beter gekund. Het klinkt nogal vlak omdat de gitaar noch de toetsen overheerst. Storend vind ik dat echter niet. Wél storend zijn de teksten. Ik heb niks tegen übergaye powermetal tekst, maar dit is tenenkrommend slecht. Niet alle nummers, maar de refreinen van Fifth Element, Ready To Die Between Stars en Chronokinesis zijn echt belachelijk. Doe me een lol Pathfinder, en doe dit niet meer op het volgende album. Jullie zijn te episch om verloren te gaan.

88/100 voor pure over the top-heid.

Emmure – Slave To The Game

Een plaat van Emmure geeft geen verassingen. Emmure is een typisch geval van de deathcore-hype. Monotone, breakdown gerichte deathcore met weinig variatie aan riffs en drumpatronen. Ook Slave to The Game is weer gericht op dezelfde formule.

Nummers ontleden heeft geen zin, alle nummers zijn toch min of meer hetzelfde. Protoman begint op de typische Emmure manier: met een standaard breakdown. Er wordt wel wat afgewisseld met snellere grooves, maar de basis zit toch in die breakdown. Ondanks dat Emmure alle nummers zo opbouwd moet het gezegd worden van zanger Freddie over een uitzonderlijk brute strot beschikt. Vooral zijn hoge krijsen zijn erg vet. Nummers als I Am Onslaught, Umar Dumps Dormammu en Bison Diaries zijn toch best lekker om op te moshen, het is alleen dat er alleen clichés in de muziek zitten.

Emmure weet weer een album te maken waar niet veel over gezegd hoeft en kan worden. Fans gaan er helemaal los op, haters kotsen het uit. Ik zit in het midden. Hoewel het een erg bot album is, wordt de formule toch wel erg voorspelbaar en saai op den duur. Op zich is dit een aardig album, maar het songmateriaal is compleet inwisselbaar, het had op elk album van Emmure kunnen staan. Beter vindt Emmure een andere manier om origineel te zijn. Het is immers van de zotte dat je een hele discografie kunt vullen met telkens hetzelfde kunstje...

45/100

JUKEBOX


Stay metal \,,/                                                                                                                                                                         





Geen opmerkingen:

Een reactie posten