REVIEWS
Ex Deo – Caligvla
Toen Kataklsm-frontman Maurizio Iacono in 2008 bekendmaakte
bezig te zijn met een album over het oude Rome sprongen sceptici meteen op de
zaak. Kataklysm over geschiedenis, dat kon toch niet? Nee, en dat gebeurde ook
niet. Het jaar daarop liet Ex Deo, want zo noemde Maurizio zijn band, het album
Romulus op de wereld los. De vijf
Kataklysm-leden, aangevuld met Stéphane Barbe en (nu ex-)Blackguard toetsenist
Jonathan LeDuc bleken een majestueus en episch meesterwerkje te hebben
gecreeërd. Weelderige orkestrale arrangementen zette de niet al te complexe gitaarpartijen flink wat
kracht bij. Het was iets dat nog nooit gehoord was. Toch bleek Romulus geen perfect album en vooral bij
de productie liet men nog wat steken vallen.
Ex Deo is nu weer terug en klaar voor wraak. Al vroeg in het
jaar werd aangekondigd dat het nieuwe album Caligvla
(Caligula) zou gaan heten en op 31 augustus uit zou komen, de 2000e
verjaardag van deze bloeddorstige Romeinse keizer. Naar mate meer recensies
verschenen werd het duidelijk dat we hier geen normaal album hebben. Werkelijk
alle slechte punten aan het debuut zijn verbeterd. De productie is stukken
helderder. De symfonische elementen staan duidelijk in de mix, maar het
gitaargeweld is wel de basis. De drumsound is stukken organischer en vooral de
snaredrum is flink verbeterd. De nummers steken logischer in elkaar en er is
meer variatie. Net als op Romulus
wordt er begonnen met een lied over een historisch persoon, in dit geval dus
Caligula. I, Caligvla is een midtempo
stamper van formaat waar de vuisten gebald worden en de tekst uit volle borst
meegeschreeuwd. Het is de perfecte opmaat. Caligvla
neemt je mee op een tijdreis. Een rommelige tijdreis want het is geen
chronologisch album geworden. Dat was Romulus
ook niet immers. Een conceptalbum is het ook niet, want hoewel het eerste
nummer eer betoont aan Caligula, het tweede nummer Cliff Of Tiberius (Exile To Capri) gaat weer over iemand anders. Op
dit nummer toont Ex Deo de ware kracht. Die woeste drums en gemute gitaren met
daaronder de majesteuze hoornsectie is onovertroffen. De kracht en epiek
daarvan is gewoon een mokerslag die je dwingt te headbangen.
Dezelfde mokerslag slaat toe in Divide Et Impera, waar de zangeres van Sirenia plots wat koren komt
toevoegen. Melodischer werk vinden we onder meer in Per Oculus Aquila en Pollice
Verso (Damnatio Ad Bestia) met gastzangwerk van Seth Siro Anton van
Septicflesh, die ook het prachtige artwork heeft verzorgt.
Maurizio blinkt uit op het album. Als een centurio brult hij
zijn troepen toe, soms als een demoon van Hades, soms als legerofficier maar
nooit als ‘die kerel van Kataklysm’. Zoals het stuk aan het eind van Teutoburg (Ambush Of Varus), waarin hij
de rol aanneemt van de centurion Varus en eerst orders geeft aan zijn mannen om
aan het eind van het nummer een ware wanhoopsgil te geven als hij beseft dat
hij verliest. Een stuk tekst waar de muziek trouwens perfect sfeer bij zet.
Once Were Romans
mag nog één keer het gaspedaal indrukken met woeste blasts en perfect
headbangbare stukken alvorens Evocatio:
The Temple Of Castor And Pollux het album op puur orkestrale manier
afsluit.
Het is een gewonnen strijd. Dit hele album hangt aan elkaar
van epiek, drama, en heroïek. De orkestratie die de nummers kracht bij zet is
gewoon hemels want laten we eerlijk zijn; zonder toetsen was Ex Deo niks.
Maurizio is de held van het album met zijn veelzijdige stem, maar de rest van
de band mag zeker niets verweten worden. Velen hebben kritiek op drummer Max
Duhamel omdat hij zijn ware kunnen niet laat horen maar ik vind dat het zo moet
blijven. Niks mis met blastbeats en hyperblasts, maar Ex Deo draait meer om
sfeer en epiek dan Kataklysm en zijn huidige minimalistischere stijl past daar
perfect bij. Dit is geen album voor mensen die metal graag zonder franje
hebben. Het is bijna barok, met versieringen overal en een ‘larger than life’
thema. Over de top, en toch bloedserieus. In alle mogelijke opzichten is Caligvla een verbetering van het debuut,
hoewel er toch flink wat luisterbeurten nodig zijn om hem te doorgronden. Neem
er echter de tijd voor, want dit is wellicht één van de beste albums die er dit
jaar uit zullen komen. Veel concurrentie zal hij niet hebben, want Ex Deo is
nog steeds de enige in zijn soort. Ave Ceasar!
95/100
Candlemass – Psalms For The Dead
Candlemass
is no more. They have ceased to be. Bereft of live, they rest in peace. Nou
ok, dat is wat overdriven. Psalms For The
Dead is het laatste échte album van de Zweedse doom metal band. Bassist/bandleider
Leif Edling wil voortaan alleen optreden en losse nummers als download
aanbieden. We zullen zien hoe lang ze dat volhouden.
Goed, het laatste album dus. Meteen ook maar het laatste
album met Robert Lowe. Dat is toch wel jammer, de man had een uitstekende stem
voor de epische metal van Candlemass. De komende shows worden gedaan met
duizendpoot Mats Levén, die inmiddels in bijna alle Zweedse bands heeft
gezongen. Daar komt nog eens bij dat toetsenist Per Wiberg (ex-Opeth) de rangen
is komen versterken. En dan lijkt Candlemass ineens best veel op Krux, dat
andere doom metal bandje van Leif Edling...
Geen reden tot paniek, Candlemass is nog steeds Candlemass.
De toevoeging van Per Wiberg is echter wel een geniale zet geweest want zijn
orgels tillen de plaat net dat beetje hoger. Zo vangt Prophet erg plechtig aan alvorens in een echte Black Sabbath-riff
los te barsten en draait het logge Siren
Song bijna helemaal om de orgels. Het klinkt alsof Deep Purple besloten
heeft de gitaren te ontstemmen. Prophet is nog redelijk snel, maar The Sound Of Dying Demons is net zo
heavy als de naam doet vermoeden. Het zijn de traditionele logge tempo’s die we
gewend zijn. De toetsen produceren verschillende ambient-achtige effecten die
de leegtes prima opvullen.
Andere hoogtepunten zijn het psychedelische Waterwitch en de titeltrack, die zelfs
bijzonder catchy is. Het tempo van dit album ligt ietsjes hoger dan op
voorganger Death Magic Doom, en
wellicht iets dichter bij de traditionele doom van Saint Vitus en Pentagram.
Oftewel, dichter bij Black Sabbath. Zoals goed te horen is op The Killing Of The Sun. Iron Man anyone?
Het album opent sterk en sluit sterk af. Black As Time start met een lange speech
over de tijd en hoe het onze vijand is. Erg sfeervol, en erg krachtig wanneer
de band invalt met een keiharde riff. Robert Lowe zingt aan de top van zijn
stembanden en laat horen dat zijn stem nog steeds enorm veel power heeft. Op
het hele album klinkt hij sterk. The
Lights Of Thebe laat horen dat hoog zingen niet gepaard hoeft te gaan met
een slappe falsetto.
Psalms For The Dead
is een mooie afsluiter geworden. Candlemass heeft een knappe discografie en
meer dan genoeg materiaal om afwisselende setslists samen te stellen. Met dit
album zit het wel snor. Muzikaal wordt er helemaal niks nieuws ten gehore
gebracht, het is allemaal wel eens gedaan, niet in het minste door Black
Sabbath, maar het steekt allemaal goed in elkaar en ligt lekker in het gehoor.
Duidelijke structuur, niet te lang gewauwel en typische doom metal stukken
worden afgewisseld met wat sneller werk. Een album dat naadloos aansluit bij de
rest van de discografie.
81/100
Trollfest -
Brumlebassen
.jpg)
Ik weet niet wat Trollfest doet (volgens mij weet niemand
dat) maar ze doen het goed. Brumlebassen
is alweer het vijfde album van de Noorse trollenbende. Sinds Villanden in 2009 uitkwam heeft de ooit
Finntroll-achtige sound plaats moeten maken voor een compleet geschifte mix
tussen balkanmuziek, black metal en folk. Op En Kvest For Den Hellige Gral kwam dit al prominent naar voren maar
op Brumlebassen is Trollfest muzikale
richting echt duidelijk. En doorgeslagen. Dat ook.
Er is werkelijk geen etiket op te plakken. Trollfest zit al
jaren op de grens tussen avant-garde en folk maar nu is er geen pijl meer op te
trekken. Van de botte intro van het titelnummer tot het extreem hilarische
Rundt Bålet
springt Trollfest van de hak op de tak met soms de meest vreemde muzikale
wendingen. Zo begint Böse Tivoli met
een (draai)orgel en knalt Illsint er
bruut in met blasts en oerwoudkreten. Dan maakt de band een draai van 180
graden en blijkt Hevlette een kroegliedje
te zijn waar geen metal aan te pas komt. Tussen deze track en het andere
akoestische stukje vreemdheid dat Mystisk
Maskaert heet zit nog Finsken,
Norsken Og Presken ingeklemd, waarop de opzwepende balkanklanken weer de
kop op steken. De productie is compleet volgepropt en laat weinig ademruimte
over, behalve bij de akoestische liedjes. De zang van zanger Trollmannnen verdwijnt
nogal onder dit geweld, zodat zelfs de geoefende Trollspråk-spreker
nog moeite heeft het verhaal te verstaan. Ja, er is een verhaal. Brumlebassen
is de imker van de trollen die de honing produceert voor hun mede. Natuurlijk
gaat het over drank. TrinkenTroll is
een nummer dat het live goed zal doen met een vraag/antwoord structuur in het
refrein. Het satirische Sellout bevat
een gastoptreden van de zangeres van Tristania. Kennelijk verveelt ze zich, ze
zit ook al bij Ex Deo te schnabbelen.
Brumlebassen is gestoord, maf, krankzinnig, idioot en
volslagen van de pot gerukt. Maar ja, Trollfest zelf is gestoord, maf,
krankzinnig, idioot en volslagen van de pot gerukt. Het is een vijftig
minuten-durende uitbarsting van blastbeats, krijszang, idioterie, willekeurige
trompetsolo’s en eigenzinnigheid. Nou had Trollfest dit altijd al maar op Brumlebassen komt het allemaal het meest
tot zijn recht. Maar dit werk gaat het beste tot zijn recht komen op een
podium. Daar valt het namelijk een stuk minder op dat het stiekem toch wel wat
op elkaar lijkt. Brumlebassen is dan
wel geflipt, maar ook uitstekend in elkaar gezet en een genot voor het oor.
Mits je van muziek houdt die gestoord, maf, krankzinnig, idioot en volslagen
van de pot gerukt is.
85/100
Luca Turilli’s Rhapsody – Ascending To Infinity
De meest opmerkelijke bandsplit van de afgelopen tijd komt
zonder twijfel uit het kamp van Rhapsody. Wegens een rare samenloop van
omstandigheden hebben we nu maar liefst twee versies van de Italiaanse
‘Hollywood metal’ band, te weten de originele Rhapsody (Of Fire), en Luca Turilli’s
Rhapsody. Luca Turilli is de snelste van de twee en levert met Ascending To Infinity zijn eerste album
af. Dit is géén soloalbum, benadrukt hij. Het is een album van zíjn versie van
Rhapsody, met een line-up die nagenoeg exact is aan die van de échte Rhapsody.
En dat is te horen want het geluid lijkt als twee druppels
water op de aangedikte power metal van de originele groep. Met Alessandro Conti
(Trick or Treat) heeft Luca een meer dan waardige vervanger voor Fabio Leone
gevonden. Deze man kan zingen! Hij beschikt zowel over een krachtige hoge stem,
maar kan tevens een operastrot op zetten de kan wedijveren met de beste
klassieke zangers.
Met Ascending To
Infinity wil Luca Turilli de wereld introduceren tot de ‘cinematic metal’,
symfonische metal met nóg meer soundtrackelementen dan Rhapsody. Dat is meteen
te horen in het intro Quantum X.
Elektronische geluiden worden afgewisseld met een schallend (synthetisch)
orkest dat zo op een Two Steps From Hell-album had kunnen staan. Het loopt
naadloos over in de titeltrack en laten we eerlijk zijn, het is gewoon een
Rhapsody-track. Van de ratelende drums tot de weelderige arrangementen. Maar
het album bevat wel degelijk diversiteit! Dantés
Inferno is een groovende met grote rol voor de koren en een aanstekelijk
refrein en op Excalibur doen
folkinvloeden hun intrede.
De meest opvallende tracks zijn Tormento E Passione en Luna.
De eerste is een duet tussen Conti en een zangeres dat perfect de twee delen
van de titel weet uit te beelden. Een aparte track die wel tijd nodig heeft om
te groeien, maar zeker niet slecht is. Luna
is een cover van een Italiaanse popzanger. Hoewel zijn naam je waarschijnlijk
niks zal zeggen, is er toch een kans dat je dit nummer kent. Het is wel jammer
dat het stuk dat door de zangeres gezongen wordt echt heel kut is. Alessandro
blinkt uit in dit nummer. Ik vraag me af waarom hij met zo’n stem zich zo lang
aan een derderangsact als Trick Or Treat verbonden heeft…
Voor de rest zijn nummers als Dark Fate Of Atlantis en Clash
Of The Titans erg smakelijke nummers waarin het ‘cinematische’ goed uit de
verf komt. Er zit veel Latijnse koorzang op dit album en ik vind dat wel tof.
Een speciale vermelding is er voor Of Michael The Archangel And Lucifers Fall, een zestienminuut
durend epos in drie delen met voice-overs, prachtige orkestratie en dikke lagen
koorzang. Een monster van een track, maar zeer catchy voor zijn lengte.
Kom op mensen, natuurlijk klinkt dit als Rhapsody. Luca is
immers de hoofdcomponist van Rhapsody geweest, dus is het zo gek dat het geluid
wordt voorgezet? Nee dus. Waar we echt naar uit moeten kijken is het album van
de originele Rhapsody, die nu zonder hun vingervlugge snarenplukker zitten.
Luca weet in ieder geval te bewijzen sterk uit deze split te komen. De nummers
zijn sterk, met uitzondering van bepaalde stukken in Luna, en met Alessandro
Conti zit er echt een enorm talent in de band. Het ‘cinematic’ is niet meer dan
een grotere nadruk op de symfonische arrangementen, toch de smaakmaker bij
Rhapsody. Geen grote verassingen, maar toch erg divers materiaal. Soms is het
niet een kwestie van originaliteit maar van kwaliteit, en dat levert Luca
Turilli hier. Voer voor de power metal fans dus.
91/100
Windfaerer - Solar
Soms kom je een band tegen wiens naam je zo intrigeert dat
je het móet checken. Dat was bij mij met Windfaerer het geval. De cover doet
denken dat het hier om een of ander light-ambient projectje gaat. Wat onderzoek
wees uit dat Windfaerer een een black/folk metal band uit de VS is, een
driemans project om precies te zijn. De groep heeft al eerder een album
uitgebracht en Solar is hun eerste EP.
Windfaerer presenteert een bekend geluid hier. De basis ligt
goed verankerd in de black metal. Het klinkt echter veel melodischer dan hun
Noorse broeders. Op A Glimpse Of Light
worden zelfs wat epische wendingen ondernomen. Het is echter de viool die
Windfaerer onderscheid. Sommige gitaarpartijen zijn in werkelijkheid afkomstig
van de strijker van de groep. Hoewel de productie wat dof klinkt heeft het wel zo
zijn charme. Het blijft tenslotte black metal.
Op Blackened Voids
werkt men to naar een climax om net voor het hoogtepunt compleet te stoppen en
een akoestisch/vioolsolo te laten horen. Erg gaaf gedaan. Het klinkt folk, maar
toch ook weer niet en toch past het perfect. Op In The Shadow Of Giants wordt een stapje meer richting
conventionele folk metal gedaan. Het is de langste track, maar ook de meest
catchy. Bij vlagen doet het mij aan Thyrfing denken. Het klinkt allemaal
veelbelovend.
Nou moet ik bekennen dat ik niet erg bekend ben met dit
subgenre. Ik weet dus niet of wat Windfaerer laat horen uniek, speciaal of op
een andere manier bijzonder is. Wel vind ik dit een aangename kennismaking. Het
is an sich niet supergoed, maar wel erg degelijk en maakt me nieuwsgierig om
hun eerdere album op te zoeken. Ook zijn de vioolpartijen gewoon uitstekend. In
dat opzicht is de band geslaagd en verdienen ze dus een voldoende, ook al kan
de productie stukken helderder.
70/100
Bij een bandnaam als ‘Herfst’ is het eerste waar ik aan denk
een depressief/melancholische doom metal band. Dat is in dit geval fout
gedacht. Herfst is een Belgische band die volgens de Encyclopedia Metallum
blackened death metal maakt, en volgens henzelf ‘necromantik metal.’ In de
praktijk komt dit neer op een stevige mix van gothic, death en een vleugje
neoklassieke metal waarbij de geest van
Cradle Of Filth af en toe eens om de hoek komt kijken.
Hoewel deze EP maar vijf nummers bevat duurt hij toch een
half uur. Dit komt onder meer door het lange epos Code Noir, dat bijna tien minuten telt. Tonight It Descends trapt af in de vijfde versnelling. In plaats
van een doodskrijs krijgen we veel cleane zang te horen, afgewisseld met wat
gegrunt. Diepe zang en grommende growls, het blijft een mooie combi. Ondanks
dat Herfst slechts een kleine band is heeft Dan Swanö de mix op zich genomen en
dat hoor je. De gitaren nemen het voortouw samen met de zang, de drums hebben
een goede sound en de toetsen raken niet ondergesneeuwd onder al dit geweld. De
nummers liggen wel allemaal in ongeveer hetzelfde straatje en echt grote
verassingen doen zich niet voor. Het eerder genoemde Code Noir is zonder twijfel het beste nummer. De track wordt nooit
saai of super voorspelbaar, een must voor lange nummers.
Herfst weet een zeer sfeervolle plaat af te leveren. Het is
een aangename kennismaking voor mij. Een mix tussen gothic en death metal die
eens niet klinkt alsof hij ballen mist. De mix is erg goed en de band laat
horen degelijke nummers te kunnen maken. Mensen die nieuwsgierig zijn geworden
raad ik zeker aan hem eens te checken, want het niveau ligt veel hoger dan op
hun album Necrotica. Als dit een
voorproefje voor een nieuw album is, is mijn interesse in ieder geval gewekt.
74/100
JUKEBOX
Stay metal \,,/
